Όταν το πλοίο θα αγκυροβολήσει, όταν ο ήλιος θα μας χαϊδέψει απαλά σε κάποια ακτή, όταν τα ηλιοβασιλέματα θα μας μαγέψουν και οι τηγανητές πατάτες θα πηγαίνουν «χέρι-χέρι» με τη χωριάτικη στο ταβερνάκι, τότε είναι που θα συνειδητοποιήσουμε πραγματικά πως το καλοκαίρι έχει φτάσει.
Μπορεί ο Ιούνιος να μας καλωσορίζει, όμως οι στιγμές ξεγνοιασιάς των καλοκαιρινών διακοπών θα χρειαστεί να κάνουν λίγη υπομονή ακόμα. Μέχρι να δραπετεύσουμε σε κάποιο νησί για τις απαραίτητες ανάσες απ’ όσα μας σκοτίζουν, οι νέες δισκογραφικές κυκλοφορίες θα μας κρατούν συντροφιά στα ακουστικά, ωθώντας μας σε νοητές καλοκαιρινές περιπέτειες.
Από τη St. Vincent μέχρι τη VASSIŁINA, η Popaganda ξεχώρισε 10+1 albums -για όλα τα γούστα- που βάζουν μπρος το καλοκαίρι:
Ίσως η πιο ενθουσιώδης κυκλοφορία των τελευταίων εβδομάδων, το All Born Screaming της «ιέρειας» της αμερικάνικης μουσικής, St. Vincent, ηχεί επίμονα στα ακουστικά μας. Και δεν ευθύνεται μόνο το dance hit, Big Time Nothing γι’ αυτό. Η εφευρετική καλλιτέχνιδα, Anne Erin Clark, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, αραδιάζει στον δίσκο της ευφάνταστες ιδέες που συνθέτουν αισθησιακούς indie pop ύμνους γυναικείας ενδυνάμωσης (και όχι μόνο), με εκρηκτικά φωνητικά, πληθωρικά drums και ηλεκτρισμένες distorted κιθάρες. Επηρεασμένη από τη μουσική της εφηβείας της, συμπεριλαμβανομένων των Tori Amos και Nine Inch Nails, υφαίνει τον ηχητικό ιστό της με grunge ψήγματα.
Στο έβδομο album τους, Clancy, οι «21 πιλότοι» από το Ohio μοιάζουν να πετούν πιο ψηλά από ποτέ. Ανά τα χρόνια, η δισκογραφία τους έχει εστιάσει με ειλικρινή τρόπο στα ζητήματα ψυχικής υγείας που έχουν απασχολήσει τα μέλη του alternative rock/electro pop συγκροτήματος – πράγμα το οποίο επιλέγουν να κάνουν με ακόμα μεγαλύτερο βάθος σε αυτόν τον δίσκο, στον οποίο ηλεκτρονικά στοιχεία συνδυάζονται αρμονικά με γκρουβάτες επικές μελωδίες και rap φωνητικές γραμμές. Κομμάτια όπως τα Overcompensate, Next Semester, Backslide και το πιασάρικο Routines In The Night, έχουν ήδη ξεχωρίσει στα αυτιά των ακροατών.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι DIIV εξακολουθούν να αποτελούν μια ιδιαίτερη περίπτωση shoegaze/indie rock μπάντας, αφού καταφέρνουν να γρατζουνούν την ψυχή μας με έναν τρόπο διεισδυτικά μελαγχολικό – χωρίς ωστόσο να φτάνουν στο σημείο να αναδύσουν κάποια αφόρητη θλίψη. Εξού και η αμείωτη επιθυμία μας να εκστασιαστούμε σε κάποιο live show τους. Το τέταρτο album του συγκροτήματος από το Brooklyn, είναι ένα ανήσυχο και οξυδερκές αριστούργημα που έρχεται αντιμέτωπο με τον καπιταλισμό και τις αλυσιδωτές συναισθηματικές επιπτώσεις του. Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τον τελευταίο δίσκο των DIIV, Deceiver, στο επίκεντρο του οποίου είχε βρεθεί ο αγώνας της απεξάρτησης του frontman από τα ναρκωτικά, και το Frog in Boiling Water σηματοδοτεί την πιο δυναμική επιστροφή τους.
Μας συστήθηκε με το project Amalia & The Architects, χαρίζοντάς μας indie pop/rock μελωδίες που κάνουν τις καρδιές να πάλλονται ανήσυχα. Τώρα, τέσσερα περίπου χρόνια μετά την πρώτη μας επαφή, ο Αμαλία κυκλοφορεί το ντεμπούτο album του, amalia???, στο οποίο εξερευνά μέσα από 10 κομμάτια τα μονοπάτια της ύπαρξης και της ταυτότητάς του. Η παραγωγή του δίσκου, είναι στο σύνολό της αξιοσημείωτη – και τα φωνητικά, κρυστάλλινα. Διαποτισμένο με ηλεκτρονικά στοιχεία, το indie rock του Αμαλία συγκαταλέγεται σε μία από τις αρτιότερες δουλειές της εγχώριας σκηνής αυτού του έτους, παρασύροντάς μας σε ένα λυρικό, βαθιά εξομολογητικό ταξίδι.
Μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου Lip Critic II, στο νέο της album, η νεοϋορκέζικη μπάντα πειραματίζεται με digital hardcore, dance punk, heavy noise και hip-hop στοιχεία, σαν μικρό παιδί που θέλει να σπάσει τις νόρμες και να δημιουργήσει δικούς του κόσμους. Ο χαώδης χαρακτήρας του Hex Dealer, έρχεται στη ζωή μας ως μία συναρπαστική, αναζωογονητική και εφευρετική ακρόαση, που φέρνει το συγκρότημα ζωηρά στο προσκήνιο της indie σκηνής. Σε λίγο περισσότερα από 30 λεπτά, το συγκρότημα καταφέρνει να μας ταρακουνήσει με έναν δίσκο αγνής αδρεναλίνης.
Αν και υπάρχουν ακροατές που ανακάλυψαν το σκωτσέζικο indie rock/post rock duo των Aidan Moffat και Malcolm Middleton, μετά την κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου, οι δυο τους έχουν σημειώσει μια μακρά πορεία στο είδος. Η μπάντα διαλύθηκε το 2006 και σχηματίστηκε εκ νέου δέκα χρόνια μετά, υπογράφοντας το 2020 με την Rock Action Records. Τώρα, στο I’m Totally Fine With It Don’t Give a Fuck Anymore, δημιουργούν 12 αιχμηρά και aggressive κομμάτια, με post-punk και ηλεκτρονικά στοιχεία. Στιχουργικά, σκάβουν βαθιά στις πιο σκοτεινές ρωγμές της διαδικτυακής κουλτούρας, με τρόπο διεισδυτικό και ενίοτε μηδενιστικό.
Στην περίπτωση της Billie Eilish, δικαίως μπορεί κανείς να αισθανθεί πως ο χρόνος έχει κάπου σταματήσει, αφού αν και 22 ακόμη χρόνων, κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες το τρίτο album της – και αρτιότερο έως τώρα για πολλές και πολλούς. Στο Hit Me Hard and Soft, η superstar, παρέα με τον αδελφό και παραγωγό της Finneas, επιβεβαιώνουν γιατί αποτελούν δύο από τους μεγάλους σύγχρονους καινοτόμους artists της pop, καθώς η Billie εξερευνά τη σεξουαλικότητά της και την έλξη της προς το γυναικείο φύλο, μιλώντας για ιστορίες έρωτα, που, όσο πληγώνουν, άλλο τόσο χαϊδεύουν απαλά τις πληγές της. Με λιγότερο εκρηκτικές μελωδίες από εκείνες που μας είχε συνηθίσει στο ντεμπούτο της, δημιουργεί synth-pop bangers, με το Birds of a Feather να έχει κατακτήσει πανηγυρικά τις καρδιές μας.
Στο τρίτο του album ως “bandleader”, ο star του σαξοφώνου προσπαθεί να ισορροπήσει τη συνήθη βαρύτητά του με μια πρωτόγνωρη αίσθηση διασκέδασης. Για πρώτη φορά, ο καλλιτέχνης φαίνεται να ενδιαφέρεται να μεταφέρει όχι μόνο δυνατά συναισθήματα και καταστάσεις όπως η χαρά, ο μόχθος και η υπέρβαση, αλλά και μια γερή δόση ψυχαγωγίας – εξίσου σημαντική και ζωτική για τους ανθρώπους. Και το πετυχαίνει σε ικανοποιητικό βαθμό, μέσα από 12 πολυεπίπεδα και «ιλιγγιώδη» κομμάτια, συνολικής διάρκειας 86 ολόκληρων λεπτών, που επισφραγίζουν τη σπουδαία θέση του ανάμεσα στους πρεσβευτές της new jazz.
Στο ελεγειακό 17ο solo album του, το οποίο ο σπουδαίος Paul Weller των The Jam γιορτάζει με σημαντικούς καλεσμένους – συμπεριλαμβανομένου του Noel Gallagher – ο τραγουδοποιός περιεργάζεται τον θάνατο μέσα από φωτεινές μπαλάντες. Ιδανικό για τον πρώτο πρωινό καφέ ή για μια ηλιόλουστη βόλτα στην παραλία, το 66 φιλοξενεί disco drums, burbling synths και Abba-esque μελωδίες που μας ταξιδεύουν σε άλλες εποχές.
Η περίπτωση της VASSIŁINA, είναι μια όαση φωτός για την εναλλακτική pop μουσική στην Ελλάδα – από τις γεμάτες στυλιστική και αισθητική διαύγεια εμφανίσεις της που μαγνητίζουν τα venues, μέχρι τα καλοδουλεμένα ατμοσφαιρικά κομμάτια της. Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου της, Fragments, επιστρέφει δισκογραφικά με το Femmeland, μια ωδή στη στη γυναικεία ενδυνάμωση, καθώς περιεργάζεται το συλλογικό τραύμα των θηλυκοτήτων μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες. Οι ηλεκτροφόρες dark pop μελωδίες της, διανθίζονται από elctronica, industrial αναφορές και πληθωρικά synths, παρακινώντας μας να αιωρηθούμε στον ρυθμό τους.
Αυτό το άρθρο δεν θα μπορούσε να κλείσει χωρίς τον τρυφερό, πασπαλισμένο με disco vibes δίσκο της megastar. Για να μην επαναλαμβανόμαστε, μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά παρακάτω το αφιέρωμά μας με αφορμή την -πιο καλοκαιρινή έως τώρα- κυκλοφορία.
![[όλα είναι στον αέρα], του Νίκου Ερηνάκη](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/01/erinakis-300x200.jpg)
