Ο Άρης Καραμπεάζης δεν κατάφερε να χορέψει σχεδόν σε κανένα σημείο, αλλά δάκρυσε σχεδόν ασυναίσθητα σε ένα.
Το 2012 ο Morrissey δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι η καλλιτεχνική του αξία είχε πάρει την κατιούσα. Βρήκε απέναντι του στον Λυκαβηττό ένα κοινό που το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να τον αποθεώσει και κάπως έτσι ένα αντικειμενικά κακό live είχε αναγορευτεί σε θρίαμβο. Πράγμα όχι απαραίτητα κακό, μιας και ο Θρίαμβος δεν είναι σώνει και καλά ένα αντικειμενικό γεγονός. Η διαδοχή των γεγονότων στην Morrissey-κή πραγματικότητα λαμβάνει χώρα σε συμπυκνωμένους πλέον χρόνους και τα δύο και κάτι χρόνια στα οποία επέστρεψε φαντάζουν μεγαλύτερο διάστημα από τα 6 της προηγούμενης φοράς και τα 7 της προ-προηγούμενης. Κάτι περίπου σαν τα δεκαπέντε και κάτι της πρώτης φοράς.
Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια, βρέθηκε και πάλι χωρίς εταιρεία- με εταιρεία, χωρίς παγκόσμια περιοδεία- με παγκόσμια περιοδεία, χωρίς νέα καλά τραγούδια- χωρίς νέα καλά τραγούδια, με προσωπική όμως (όπως σχεδόν πάντα) πίστη ότι κυκλοφορεί τον καλύτερο δίσκο της καριέρας του. Α και με κάποια πράγματα που είπε, και με ακόμη περισσότερα που δεν είπε. Μόνιμη επιδίωξη του να υπάρχει από πίσω του ένα ικανό rock ‘n’ roll συγκρότημα, για ακόμη μία φορά όμως το ποσοστό επιτυχίας σε αυτό τον τομέα δύσκολα ξεπερνάει το 50%. Καθότι μπασίστας και β’ κιθαρίστας, συνεχίζουν να παίζουν σαν να επιλέχτηκαν τυχαία από το κοινό πριν από την έναρξη της συναυλίας. Άπαντες εκτεθειμένοι, ακόμη και ο ίδιος ο Moz, πιθανόν λόγω του ότι δεν άκουγε από πίσω του τον πρέποντα «τοίχο», στις απαιτήσεις του «How Soon Is Now?», την ίδια στιγμή που (φήμες λένε) ότι ο Johnny Marr το έχει αναγορεύσει σε θρίαμβο των προσωπικών του εμφανίσεων. Αλλά ως γνωστόν ο κατασκευαστής γνωρίζει καλύτερα πως να τον ξαναστήσει τον τοίχο του (ρωτήστε και τον Waters περί αυτού). Σε πλήρη αντίθεση το εναρκτήριο «The Queen Is Dead», στη διάρκεια του οποίου είχε απομείνει αρκετός εκατέρωθεν ηλεκτρισμός από το «ζντο» το οποίο είχε προηγηθεί και προς στιγμήν πίστεψα ότι πάμε για έναν θρίαμβο, τόσο υποκειμενικό, όσο και αντικειμενικό.
Η συνέχεια υπέφερε από ένα ματαιόδοξα στημένο set list, που προσπάθησε με τίμιο – είναι η αλήθεια- τρόπο να μας πείσει ότι ο Morrissey γράφει ακόμη καλά τραγούδια. Τα πίστεψε, τα είπε, ξεκαθάρισε ότι πλέον χειρίζεται αυτός τη φωνή του, και όχι η φωνή του τον ίδιο, και προσπάθησε να τα επιβάλλει. Ναι, συμφωνώ. Η φωνή του Moz σήμερα είναι καλύτερη από ποτέ. Αλλά στην ιεραρχία των δέκα πραγμάτων για τα οποία αγαπάμε τους ανθρώπους μας στο ροκ, η φωνή έρχεται μετά βίας δέκατη. Δεν τα κατάφερε φυσικά να αλλάξει τη γνώμη μας για τα τραγούδια του, απλώς γιατί πρόκειται για συνθέσεις αδιάφορες, που δεν χρειάζεται καν να συγκριθούν με το ένδοξο παρελθόν για να κερδίσουν αυτόν τον χαρακτηρισμό. Οι προβλέψιμες ενέσεις ενδιαφέροντος με τα «Suedehead» και «Every Day Is Like Sunday» δεν είναι παρά υπομνήσεις του γεγονότος πως όταν ο Morrissey μετατρέπεται σε arena act δεν τρέφεται από τις ουσιαστικές στιγμές της δημιουργίας του, αλλά από τον μαζικό συναισθηματισμό, που πάντως ο ίδιος πάντοτε τον επεδίωκε, ασχέτως αν υποσυνείδητα τον θυσίαζε συνήθως στις ιδιαιτερότητες του, από τις οποίες ποτέ δεν μπόρεσε να κρυφτεί.
Παρά την ανωτέρω προβληματική, ο Morrissey παραμένει σήμερα ένας από τους ο καλύτερος indie performer, που μπορείς να πας να δεις μια άχαρη Δευτέρα βράδυ. Εξίσου καλός είναι και ο Brett Anderson, αλλά ως πνευματικό τέκνο του, πάντοτε θα τοποθετείται ένα σκαλοπάτι πιο κάτω. Από εκεί και πέρα (σχεδόν) το χάος. Ο Moz τελικά θα σου πει κάτι πιο ουσιαστικό, ακόμη και την πιο μέτρια βραδιά του. Και αυτό το ουσιαστικό, δεν πρέπει να είναι απαραίτητα μεγαλεπήβολο, ούτε να έχει να κάνει με μείζονες ανησυχίες που προέκυψαν στη ζωή του.
Ο Morrissey εκτός από το να δημιουργεί φανατικούς ακολουθητές, απασχολήθηκε κύρια στη ζωή του με το να δημιουργεί φανατικούς εχθρούς, ακόμη και εντός των φανατικών φίλων του. Και αυτοί τον ακολουθούν πάντως, οπότε κερδισμένος είναι και πάλι. Το να αντιμετωπίσει κανείς έστω και με την πρέπουσα κατανόηση ακόμη και το ενδεχόμενο του θανάτου του, και να εντάξει την επί σκηνής (αλλά και εντός στούντιο) παρουσία του, σε αυτό το πένθιμο κάδρο, είναι το πιο αντι-μορρισσεϊκό πράγμα στον κόσμο. Ο Morrissey και εμείς οι φανατικοί του έχουμε κάθε δικαίωμα να πανηγυρίζουμε για τον θάνατο της Θάτσερ. Οι εχθροί του έχουν κάθε δικαίωμα να πανηγυρίζουν για το θάνατο του, και επειδή πάνω από όλα πρόκειται για έναν αληθινό άνθρωπο, υποψιάζομαι ότι κάτι τέτοιο θα τον κάνει να αισθάνεται δικαιωμένος. Οι φίλοι του και οι περί αυτού, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να λυπούνται για οτιδήποτε γύρω από τον Morrissey.
Αυτό που ίσως θα έπρεπε να λυπεί τον Morrissey είναι ότι τελικά τα μηνύματα του δεν έχουν περάσει ακόμη και στους φανατικούς του. Κανένας μας ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι μισεί την επιτυχία των φίλων του και παράλληλα με το που τελειώσει το συγκλονιστικό συνοδευτικό βίντεο του «Meat Is Murder», έχουμε ήδη ξεχάσει τι ήθελε να μας πει και οδεύουμε προς το «καλύτερο μπέργκερ της πόλης» ( με πρώτο τον γράφοντα). Ο ίδιος έχει πλησιάσει στη σκηνή και το παρακολουθεί (το βίντεο, όχι το μπέργκερ) συντετριμμένος σαν να είναι πρώτη φορά. Ο Morrissey είναι αληθινός όταν είναι σπουδαίος, είναι αληθινός όταν είναι μέτριος και αδιάφορος, είναι αληθινός ακόμη και όταν είναι μαλάκας. Και αυτό είναι που έχει σημασία.
Με είχε χάσει με τους δύο προηγούμενους δίσκους και ειδικά με την προηγούμενη εμφάνιση του στην Αθήνα. Ήρθαμε λίγο πιο κοντά χθες το βράδυ, αλλά δεν διανύθηκε όλη η χαμένη απόσταση. Δεν κατάφερε να χορέψω σχεδόν σε κανένα σημείο, αλλά δάκρυσα σχεδόν ασυναίσθητα σε ένα σημείο που πλέον δεν θυμάμαι ποιο ήταν. Και όλα αυτά συντηρούν περισσότερο την ουσία της Morrissey-κής αφοσίωσης, παρά αναπαράγουν την αχρησία του θρύλου του.
