Πολυπράγμων καλλιτέχνης (ζωγράφος, χαράκτης, εικονογράφος) από τους λίγους, διάσημος στα social media εξαιτίας του #k_porn στο twitter, ο Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος μας μιλά με τον ιδιαίτερο τρόπο του για τη δουλειά του με αφορμή τη συμμετοχή του στην έκθεση «Προσφορά» του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.
Που γεννήθηκες; Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στη Γλυφάδα, όπου ήτανε το σπίτι μου και στην Κηφισιά όπου ήμουνα εσώκλειστος στο σχολείο μου.
Πως απέκτησες την εικαστική σου Παιδεία; Την όποια εικαστική μου παιδεία την απέκτησα, κατ’ αρχάς, από comics (πρώτα αμερικάνικα και κατόπιν ευρωπαϊκά και ιαπωνικά) και κινούμενα σχέδια (αμερικάνικα, ιαπωνικά και ίσως ορισμένα σοβιετικά που προβάλλονταν στην ελληνική τηλεόραση κατά τη διάρκεια των έιτιζ). Αργότερα, ενώ ήθελα να πάω Αμερική ή Βρετανία και να γίνω σχεδιαστής comics, οι γονείς μου, καθώς και η πρώτη μου επίσκεψη στο Μουσείο Τσαρούχη, κατάφεραν να με μεταπείσουν να πάω στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και να γίνω ζωγράφος.
Ποιους συναδέλφους σου θαυμάζεις και γιατί; Πάμπολλους – ζώντες και τεθνεώτες, ιθαγενείς και ξένους.
Ποια είναι τα έργα σου για τα οποία είσαι περήφανος; Η “Βρύση”, το πρώτο μου ούτως ειπείν κανονικό έργο, οι “Ιπποδρομίες” – το πρώτο έργο που πούλησα στα 19 μου – η “Σπουδή για την κεφαλή ενός γίγαντα από τσιμέντο”, ο “Μεγάλος Ουρανός” και το “FFXIII”.
Πόσο σε δυσκολεύει η δημιουργία; Λόγω της ευχέρειάς μου, όχι ιδιαιτέρως – πράγμα το οποίο μπορεί να αποβεί εις βάρος μου, αν δεν φροντίζω κατά καιρούς να ξεβολεύομαι.
Τι μουσική ακούς; Πολλά: metal, J-pop, jazz, Μπιθικώτση, funk, bossa nova. Η επιτομή του “ό,τι να’ναι”.
Είσαι φανατικός των social media; Φανατικός δεν ξέρω, αλλά σίγουρα είμαι επίμονος χρήστης. Τα social media είναι μέσα τα οποία, μεταξύ άλλων, επιταχύνουν τη διάβρωση κατεστημένων διαδικασιών και σχέσεων και τη δημιουργία νέων. Ζούμε μια περίοδο τεκτονικών αλλαγών -ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο- και τα μέσα αυτά έπαιξαν και εξακολουθούν να παίζουν τεράστιο ρόλο.
Τι γνώμη έχεις για τη σύγχρονη εικαστική πραγματικότητα της Αθήνας; Περνούσε μια κρίση πολύ προ της ελεύσεως της παρούσης, όμως νομίζω πως τούδε και εις το εξής θα βγουν σημαντικά έργα. Όχι κατ’ ανάγκη αύριο ή μεθαύριο. Θα παραχθούν όμως – αν όχι εδώ τότε μάλλον από όσους καταφέρουν να ξεφύγουν απ’ το δημοσιοϋπαλληλικό μας ημεδαπό ζόφο.
Γιατί και με ποιο έργο συμμετείχες στην έκθεση «Προσφορά» στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο; Στην έκθεση συμμετέχω με το “FFXIII”. Προτίμησα να συμμετάσχω με το συγκεκριμένο έργο διότι ήθελα να δείξω το καλύτερο κομμάτι από το “Μεγάλο Χρυσό Δωμάτιο” σε αυτή την ομολογουμένως μοναδική περίσταση.
Γιατί, κατά τη γνώμη σου, πρέπει κάποιος να επισκεφθεί αυτή την έκθεση; Πρωτίστως οφείλει κανείς να επισκεφτεί ένα από τα σημαντικότερα μουσεία αρχαίας ελληνικής τέχνης στην υφήλιο διότι κατά πάσα πιθανότητα η τελευταία φορά που θα το έχει κάνει θα ήτανε μάλλον νήπιο ή έστω σε προεφηβική ηλικία και με το ζόρι κιόλας. Εν προκειμένω όμως νομίζω πως το να δει κανείς την συγκεκριμένη έκθεση θα έχει πολλαπλές ωφέλειες. Αφ’ ενός επωφελείται ο θεατής καθώς θα δει τα αρχαία αριστουργήματα υπό το πρίσμα της παρούσης εικαστικής παραγωγής. Αφ’ ετέρου θα ωφεληθεί ΚΑΙ το μουσείο που ούτε καν στα θυρανοίξιά του δεν εγνώρισε την κοσμοσυρροή που είχε στα εγκαίνια της 14ης Οκτωβρίου. Με την έκθεση αυτή το Αρχαιολογικό ανοίχτηκε σε ένα ευρύτερο κοινό με το οποίο είχε μάλλον χάσει κάθε επαφή και το οποίο – ας μην κοροϊδευόμαστε – το χρειάζεται. Μιας και απωλέσθησαν οι πάλαι ποτέ κρατικές χρηματοδοτήσεις είναι καλό που προσπαθούν τα μουσεία να δημιουργήσουν δεσμούς με το παρόν και να βρουν χρηματοδότηση από τον ιδιωτικό τομέα όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες με τις οποίες υποτίθεται πως θα θέλαμε να μοιάζουμε.
Τώρα που άρχισες, θα συνεργαστείς και με άλλα Μουσεία; Περιέργως, δεν είναι η πρώτη φορά που εκτίθεται έργο μου σε κάποιο μουσείο. Είχα συμμετάσχει στην έκθεση “Ομοιότητα περίπου” που επιμελήθηκε ο Θανάσης Μουτσόπουλος – και με την οποία εγκαινιάστηκε το Μπενάκη της οδού Πειραιώς – με πορτρέτα του ευεργέτη. Οπωσδήποτε όμως η παρούσα έκθεση στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και δη εν μέσω των εκθεμάτων της μόνιμης συλλογής του είναι μια ομολογουμένως μοναδική περίσταση. Μετά την έκθεση αυτή σειρά έχει μια έκθεση για τον Καβάφη στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης στα λουτρά της Ρωμαϊκής Αγοράς η οποία θα εγκαινιαστεί στα μέσα Νοεμβρίου.
Ποια είναι τα επαγγελματικά σου σχέδια για το μέλλον; Θέλω να μεταλλάξω εκ νέου τη δουλειά μου και από αμιγώς αναλογικός καλλιτέχνης να γίνω ένας ψηφιακός δημιουργός. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει π.χ. να τυπώνω απλώς σε printer σχέδιά μου και άλλες ανάλογες μεσοβέζικες προσπάθειες. Ήδη φτιάχνω videogames και animated e-book apps για φορητές πλατφόρμες που θα μπορούν δυνητικώς να τα αγοράσουν εκατομμύρια άνθρωποι, για ένα ευρώ έκαστος, αντί να εξακολουθώ απλώς να διατηρώ ένα πελατολόγιο μιας ντουζίνας συλλεκτών των 1000 ή των 10000 ευρώ. Και το καλύτερο είναι πως το πρώτο δεν αποκλείει, επ’ ουδενί, το δεύτερο.
