27 Ιανουαρίου 2010. Στα 91 του, χαμένος κάπου ανάμεσα στο New Hampshire και στον μύθο του, ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ βρίσκεται νεκρός. Τέσσερα χρόνια αργότερα, τιμώντας την επέτειο του θανάτου του τον «κατεβάσαμε» από την βιβλιοθήκη μας. Πιάσαμε το Φράνυ και Ζούι και θυμηθήκαμε τα μέλη της αγαπημένης μας οικογένειας Glass, ανατρέξαμε στα διηγήματά του και ξαναδιαβάσαμε τα Μπανανόψαρα, τον Γελαστό, το Για την Εσμέ… και το Ψηλή σηκώστε τη στέγη, ξυλουργοί. Και ναι, το κάναμε κι αυτό: ξεφυλλίσαμε το ευαγγέλιο, τη Βίβλο της εφηβείας μας, τον Φύλακα στη Σίκαλη. Και τελικά νιώσαμε ότι ναι, θέλουμε περισσότερο Σάλιντζερ και ότι μακάρι αυτές οι φήμες να επιβεβαιωθούν και αργά ή γρήγορα να εκδοθούν τα (ό,τι κι αν είναι τελικά) χειρόγραφα που έκρυβε στα συρτάρια του. Εν τω μεταξύ, είδαμε και το ντοκιμαντέρ Salinger που κυκλοφόρησε προ μηνών από τον Shane Salerno το οποίο όμως δεν μας έκανε σοφότερους και το βρήκαμε μάλλον κάπως υπερβολικό. Ίσως επειδή τελικά δεν θέλουμε απαντήσεις, δεν μας νοιάζει ποιος ήταν και τι έκανε, αν ήταν περίεργος, ημίτρελος, δυστυχισμένος. Απλά θέλουμε περισσότερο Σάλιντζερ, τι ζητάμε τέλος πάντων;
Άλλη αγαπημένη ασχολία: ξεκαθάρισμα της watchlist στο IMDB. Έτσι καταλήξαμε να βλέπουμε την τελευταία ταινία του αγαπημένου μας Joaquin Phoenix, το Her. Μιας και στην περιγραφή αναφέρεται ότι η ταινία εστιάζει σε έναν μοναχικό συγγραφέα, δε μπορέσαμε να μην αισθανθούμε ένα αόρατο σύνδεσμο με τον πρωταγωνιστή, οπότε είπαμε να δούμε πώς ενδέχεται να καταλήξουμε στα 40 μας. Τελικά, η ταύτιση δεν ήταν και τόσο έντονη, καθώς η ζωή του εν λόγω γραφιά κινείται ανάμεσα σε σούπερ τεχνολογικές ανέσεις, γαμάτα χίπστερ διαμερίσματα και γραφεία ενώ το μουστάκι του μας φάνηκε ολίγον τι μπανάλ. Παρόλα αυτά, η αντίθεση 60’s αισθητικής με το φουτουριστικό περιβάλλον έδωσε μια άλλη πνοή σε αιώνια ερωτήματα περί τεχνολογίας, μοναξιάς των πόλεων, απομόνωσης και φυσικά περί ερωτικών σχέσεων. Μπορεί ο άνθρωπος να αντικατασταθεί από ένα λογισμικό (ακόμα και αν έχει την αισθησιακή φωνή της Scarlett;), είναι κάθε σχέση καταδικασμένη σε θάνατο;
Έτσι κι αλλιώς, η ζωή τα φέρνει περίεργα καμιά φορά και επαναλαμβάνεται εκεί που δεν το περιμένεις. Πριν χρόνια, σε μια ιδιαίτερα σκοτεινή περίοδο του βίου μας, περνώντας ώρες αποκλεισμένοι στο δωμάτιο με συντροφιά τα τσιγάρα, το πισί και τη μοναξιά, είχαμε λιώσει το άλμπουμ των Κilling Joke με τον καλύτερο τίτλο όλων των εποχών Hosannas from the Basements of Hell (2006). Πρόσφατα είπαμε: «δε γαμιέται; Ας πέσουμε πάλι στα σκατά». Το βάλαμε να παίζει και βαλθήκαμε να διαβάσουμε το graphic novel Joker (2008) σε σκίτσο του Lee Βermejo και σενάριο του Brian Azzarello. O τελευταίος, σκατόψυχος ων, γνωστός μας δε από το τρομερό 100 bullets, γδύνει τους κόμικ ήρωες από τα υπερφυσικά στοιχεία τους και τους βουτάει στη «μαρινάδα» του σύγχρονου νουάρ. Αποτέλεσμα: ένα bbq με εικόνες σαν εκπληκτικό photoshop και η καρδιά του αναγνώστη ψημένη στα σύνορα ανάμεσα στην απελπισία και την τρέλα.
Την Κυριακή τρέξαμε στο ΤΩΡΑ!Κ44 για να δούμε live τους φίλους μας τους AMNIAC. Αν και φτάσαμε λίγο αργά και δεν προλάβαμε να ακούσουμε τους Κalpa, μόλις ανέβηκε στη σκηνή ο Upsetter και η παρέα του, περάσαμε αμέσως σε ένα παράλληλο σύμπαν, τότε που ήμασταν ακόμα δεκαοχτώ και πηγαίναμε στο Rodeo για να στηρίξουμε τους συμμαθητές μας. Από τότε βέβαια πέρασαν πολλά χρόνια, η μπάντα άλλαξε πρόσωπα και ονόματα, ο ήχος τους εξελίχθηκε και έβγαλαν και ένα ωραιότατο demo, το Dias xela leurc. Αν και ο ήχος του Κ44 δε βοήθησε ιδιαίτερα, οι ΑMNIAC κατάφεραν να πορώσουν όχι μόνο τις γκρούπις τους αλλά ολόκληρο το κοινό που χτυπιόταν σύσσωμο στις post-metal (sludge) μουσικές τους. Εξίσου δυναμικοί ήταν και οι Minerva που έπαιξαν τελευταίοι και επισφράγισαν με τον καλύτερο τρόπο την κυριακάτικη metal δόση μας.
Και τι καταλάβαμε; Στο τέλος αρρωστήσαμε, κρεβατωθήκαμε και το ρίξαμε σε παλιές ταινίες για να αποφύγουμε την πλήξη και την ανία. Και επειδή πάντα μας αρέσει να επιστρέφουμε στον Νίκο Νικαλαΐδη, κάναμε μια επανάληψη στην Γλυκιά Συμμορία. Η ιστορία μας πήγε κάπου αλλού, η αλληλεγγύη των ηρώων, αυτών των τεσσάρων αξιαγάπητων απατεώνων, μας συγκίνησε, ενώ εκτιμήσαμε ξανά τη σκηνοθεσία, τη φωτογραφία αλλά και το soundtrack του Χατζηνάσιου που ταιριάζει γάντι και προσθέτει μια ακόμα σουρεαλιστική νότα στο όλο πράγμα. Και είναι κι αυτή η ατάκα που δεν χορταίνουμε με τίποτα, μια από τις πιο εμβληματικούς διαλόγους στην ιστορία του Ελληνικού σινεμά: «Τι γίνεται Σοφία, πώς πάει η επανάσταση; – Γαμιέται».
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.
