Οι His Majesty the King of Spain είναι οι Έλληνες Avengers

Εν όψει της επικείμενης συναυλίας τους με τον Nick Waterhouse, ο ιθύνων νους της μπάντας, Νεκτάριος Κουβαράς, εξήγησε στην Popaganda γιατί η «No Future» κατάσταση της ελληνικής κρίσης μπορεί να λειτουργεί και απελευθερωτικά.

Φωτογραφίες: Στέλλα Παναγοπούλου

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τη δημιουργία μιας από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες της αθηναϊκής εναλλακτικής σκηνής, που από την πρώτη στιγμή δε φοβήθηκε να καταπιαστεί με πολλά, διαφορετικά genres, κάνοντάς τα με ένα μαγικό τρόπο να «δέσουν», δημιουργώντας έναν ξεχωριστό ήχο, με ξεκάθαρη, όμως, pop sensibility. Ο λόγος για τους His Majesty the King of Spain, που, με διαφορετική σύνθεση πλέον, ετοιμάζονται πυρετωδώς για να ανοίξουν τη συναυλία του Nick Waterhouse στις 2 Σεπτεμβρίου, στο Gagarin 205. Ο μπροστάρης της μπάντας, Νεκτάριος Κουβαράς, είχε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να μας πει.

Πως αποφάσισες να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική και πως προέκυψαν οι His Majesty the King of Spain; Δεν ασχολούμαι επαγγελματικά. Αυτή τη στιγμή είμαι ταξιτζής στα χαρτιά και θεωρητικά κάνω θεωρητικές σπουδές πάνω στην Τέχνη και τα Μedia. Oι Majesty ξεκίνησαν ως solo act όταν βρήκα το θάρρος να ανεβάσω στο internet δύο κομμάτια που είχα γράψει και μια διασκευή που είχα κάνει στο «Gouge Away» των Pixies για να δω πώς θα φανούν και σε άλλα άτομα πέρα απ’τους πολύ κοντινούς μου φίλους που τα είχαν ακούσει μέχρι τότε. Δυο χρόνια αργότερα, όταν βαρέθηκα τη φάση «δυο κιθάρες κι ένας μπαλαντέρ», στρατολόγησα μια ομάδα επίλεκτων μουσικών κι έτσι ο Βασιλιάς έγινε εξαπλός (εξαπλώθηκε).

Είσαι το μόνο διαχρονικά σταθερό μέλος της μπάντας, ενώ πρόσφατα αλλάξατε σύνθεση. Τι είναι αυτό που σε κρατάει να συνεχίζεις στους HMTKOS και να μην δοκιμάζεις ένα νέο project; Ένα μίγμα αναβλητικότητας και ανασφάλειας. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή έχω υλικό με το οποίο θα μπορούσα να ξεκινήσω δύο ακόμα projects, υφολογικά ιδιαίτερα και εντελώς διαφορετικά από τους Majesty αλλά βαριέμαι/κωλώνω να ασχοληθώ περαιτέρω με τα κομμάτια ώστε να τα κάνω «ευπαρουσίαστα».

Ο ήχος σας είναι ένας συνδυασμός από pop μέχρι blues και από gospel μέχρι και country. Ποιες είναι οι βασικές επιρροές του συγκροτήματος και πως καταφέρνετε να ισορροπείτε ανάμεσα σε τόσα διαφορετικά είδη; Δε νομίζω ότι υπήρξε κάποια βασική επιρροή στον ήχο μας μέχρι τώρα. Στην ουσία αντλούσα από μια δεξαμενή ακουσμάτων που είχα εσωτερικεύσει μεγαλώνοντας, όπως κάνουν όλοι δηλαδή. Απλώς, ενώ περνούσα από σαράντα πέντε κόσκινα το κάθε τραγούδι, δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου ότι θα πρέπει το υλικό μας να μπορεί να κατηγοριοποιείται εύκολα, ίσα-ίσα το σχέδιο μου ήταν να βγάλουμε ένα δίσκο στον οποίο τα κομμάτια είναι σα να έχει γραφτεί από διαφορετική μπάντα το καθένα αλλά τελικά δένουν ως σύνολο. Πιστεύω ότι αυτό το καταφέραμε στο studio μέσα απ’την παραγωγή του Κing Elephant, τα παιξίματά μας και τις ενορχηστρώσεις. Τα live βέβαια είναι άλλη υπόθεση. Εκεί βασιζόμαστε περισσότερο στην όποια συνάφεια υφίσταται σε επίπεδο συνθέσεων κι από ’κει και πέρα είναι smoke and mirrors.

Η κρίση πιστεύεις πως έχει επηρεάσει τη νέα αγγλόφωνη μουσική σκηνή της χώρας μας; Δύο πράγματα είναι σίγουρα. Η κρίση μας έχει ποτίσει όλους με μια μιζέρια που φυσικά επηρεάζει κάθε δημιουργική δραστηριότητα και παράλληλα, όταν άρχισε να «σκάει» για τα καλά η κρίση, παρατηρήθηκε και μια δεύτερη, μεγαλύτερη, άνθηση στην αγγλόφωνη σκηνή μετά από αυτή που είχε σημειωθεί προ δεκαετίας. Το πως ακριβώς συσχετίζονται αυτά τα δύο δεν είμαι σε θέση να το προσδιορίσω, αλλά θα προσπαθήσω να περιγράψω μια πλευρά αυτής της κατάστασης με αφετηρία κάποιες σκέψεις του τρομπετίστα μας του Δημήτρη από μια συζήτηση που είχαμε πρόσφατα. Προ κρίσης, κι αυτό είναι φυσικά μία γενίκευση προς χάριν συζήτησης, αν έλεγες σε κάποιον ότι παίζεις jazz/κάνεις rap παραγωγές/φτιάχνεις φιγούρες ηρώων του Star Wars θα σου έλεγε «ok και ποια είναι η κανονική δουλειά σου;» εννοώντας «που έχεις χωθεί και βγάζεις υπερβολικά πολλά λεφτά για το πόσο απρόθυμα και μέτρια κάνεις τη δουλειά σου;». Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, τώρα που δεν παίζουν αυτά, ο νέος καλλιτέχνης (που για δικούς του λόγους μένει στην Ελλάδα και δεν πάει στο εξωτερικό να ζήσει σαν άνθρωπος) μπορεί να σκέφτεται «ψίχουλα βγάζω με τη μουσική, ψίχουλα θα έβγαζα και με μία πρωινή δουλειά» και να αφοσιώνεται στην τέχνη του χωρίς να τον κρατάνε πίσω σκέψεις για κόστη ευκαιρίας (που βέβαια, για κάποιον που αγαπά πραγματικά αυτό που κάνει, δεν αποτελούν εύκολα εμπόδιο). Εννοείται ότι στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή αναγκαζόμαστε να παρατήσουμε τη μουσική για να βιοποριστούμε με άλλους τρόπους, αλλά νομίζω ότι αυτή η «No Future» κατάσταση μπορεί όντως να λειτουργεί και απελευθερωτικά.

Θα συνεργαζόσουν ποτέ με κάποια άλλη μπάντα; Θα τραγουδούσα σε οποιαδήποτε μπάντα έψαχνε για τραγουδιστή και μου άρεσε. Τώρα, ως Majesty, έχουμε συνεργαστεί κατά καιρούς με μέλη από διάφορες μπάντες. Στο δίσκο μας έχουν παίξει ο Prins Obi και ο King Elephant από τους Baby Guru, έχει κάνει φωνητικά η Τζένη Καπάδαη από τους Thee Holy Strangers και σ’ ένα live μας πέρσι είχαμε guest το Φοίβο Δεληβοριά. Όταν θα ανοίξουμε τη συναυλία του Nick Waterhouse τον Σεπτέμβριο, θα έχουμε τη Nalyssa Green, τη Δεσποινίδα Τρίχρωμη στα φωνητικά και το Σπύρο Λιβάνη (από την μπάντα της Νalyssa) στην κιθάρα.

Ας υποθέσουμε πως έχεις τη δυνατότητα να ξαναγεννηθείς και να γίνεις πάλι μουσικός σε διαφορετικό μέρος και εποχή. Που και πότε θα επέλεγες να συμβεί αυτό; Θα ήθελα να είχα γεννηθεί το 1960 στη Βοστώνη με την ελπίδα στα είκοσι-κάτι μου να βρίσκομαι στον ευρύτερο κοινωνικό κύκλο των Mission of Burma και λίγο αργότερα στους αντίστοιχους των Pixies και των Galaxie 500.

Αν οι His Majesty the King of Spain ήταν ταινία, ποια θα ήταν; Χίλια ευχαριστώ για την ερώτηση και η απάντηση είναι σίγουρα το Avengers. Έχουμε τον frontman που πάει με το σταυρό στο χέρι για την Αμέρικα, το βάρβαρο μπασίστα με το ασήκωτο όπλο που μιλάει λίγο διαφορετικά από όλους τους υπόλοιπους, τον black ops drummer τον οποίο αγαπούν όλοι και όλες και τον χαμηλών τόνων τρομπετίστα που όταν μπει «in the zone» στην ουσία οι υπόλοιποι δεν χρειάζονται καν. Παλιότερα που ήμασταν έξι, η αντιστοιχία ήταν ακόμα καλύτερη γιατί είχαμε και φιγουρατζή γκατζετάκια-ιδιοφυία που συχνά ερχόταν σε σύγκρουση με τον αρχηγό και μια καλλονή Ρώσικων καταβολών. Γενικά χαιρόμαστε μόνοι μας πάρα πολύ, με το να λέμε πόσο είμαστε οι Avengers.

Έχουν περάσει δύο χρόνια από την κυκλοφορία του Hyena στην Inner Ear και αυτή τη στιγμή ηχογραφείτε το δεύτερο δίσκο σας. Ποια είναι η βασική θεματολογία της νέας δουλειάς; Να περιμένουμε κάποια σημαντική αλλαγή και στον ήχο σας, δεδομένης της νέας σύνθεσης του συγκροτήματος; O ήχος του δεύτερου δίσκου μας θα είναι πολύ διαφορετικός απ’ αυτόν του πρώτου. Δε θα υπάρχουν καθόλου folk στοιχεία και θα είμαστε πιο συμπαγείς και ηλεκτρικοί. Στιχουργικά δε θα υπάρχει κάποια συγκεκριμένη θεματολογία. Όπως και στα κομμάτια του πρώτου δίσκου, οι στίχοι μου μπορεί να μιλάνε για οτιδήποτε. Μέχρι στιγμής, εμπνεύσεις για κομμάτια του δίσκου έχουν αποτελέσει μεταξύ άλλων η έκτη προσελήνωση, η Apple και οι έντονες διαφορές που αντιλαμβάνομαι μεταξύ της δικής μας και της επόμενης γενιάς.

Εκτός από εσάς, ποιες άλλες ελληνικές αγγλόφωνες μπάντες αξίζει να ακούσει κανείς; Τους Liarbirds, που δυστυχώς είναι πλέον ανενεργοί και τους Voyage Limpid Sound.

Πως αισθάνεσαι που θα ανοίξετε τη συναυλία του Nick Waterhouse στο Gagarin; Ενθουσιασμένος. Είναι μια ευκαιρία να συστηθούμε σε κόσμο που δε μας έχει ξανακούσει και να ξανασυστηθούμε αλλαγμένοι στον κόσμο που μας έχει ξανακούσει. Για τον ίδιο λόγο είμαι και αρκετά αγχωμένος – αυτά πάνε πακέτο.