Υπόθεση: Άγνωστο DNA (L’affaire SK1) ***1/2**
Γαλλία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Frédéric Tellier
Πρωταγωνιστούν: Raphaël Personnaz, Nathalie Baye, Adama Niane,
Διάρκεια: 120’
Το 1991 ένα κορίτσι δολοφονείται με στυγερό τρόπο και ο επιθεωρητής της Δίωξης Εγκλήματος, Franck Magne, τίθεται επικεφαλής της έρευνας που θα βρει τον φονιά της. Όταν μια σειρά από πανομοιότυπες δολοφονίες σοκάρουν την κοινή γνώμη στο Παρίσι, ο επιθεωρητής θα υποθέσει πως οι πιθανότητες ο δολοφόνος να είναι ο ίδιος σε όλες τις υποθέσεις είναι τεράστιες. Οι έρευνες ξεκινούν, αλλά οι ύποπτοι είναι πολλοί και η διαδικασία (η οποία έμελλε να κρατήσει σχεδόν 6 χρόνια) αποδεικνύεται ψυχοφθόρα. Αν και υποκύπτει σε ορισμένα θέλγητρα του μελοδράματος, πρόκειται για μια ταινία με ρυθμό, μυστήριο και ορισμένες ερμηνείες που αποδεικνύουν την ποιότητά της, χωρίς όμως να μπορεί να «βαπτιστεί» και ως τέλειο κινηματογραφικό εγχείρημα.
Μας αρέσει να ακούμε για ειδεχθή εγκλήματα. Μας τρομάζει, δεν το παραδεχόμαστε, αλλά μια σαδιστική υπόφυση στο υποσυνείδητό μας, μας κάνει να στρέφουμε πάντα το βλέμμα προς την αιματοχυσία. Απόδειξη αυτού, ο ντόρος που γίνεται κάθε φορά που συμβαίνει ένα τέτοιο περιστατικό, οι εκπομπές που αφορούν σε εγκληματίες και τις πράξεις τους, τα βιντεοπαιχνίδια με τους τόνους βίας και, πάνω απ’ όλα, οι ταινίες που αφορούν είτε σε αληθινά περιστατικά είτε σε βίαιες εικόνες που αποτελούν προϊόντα φαντασίας κάποιου δημιουργού. Αλλά όταν πρόκειται για κάποια αληθινή ιστορία, τότε κάτι «τσινάει» περισσότερο μέσα μας, η πραγματική διάστασή κατακτά την προσοχή μας, θέλουμε να μάθουμε όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες κι ας είναι βγαλμένες από τους εφιάλτες μας. Αυτό, όπως έχουμε ξαναπεί στο παρελθόν, το πραγματικό γεγονός που ενέπνευσε μια τέτοια ταινία, συχνά καταλήγει να θέτει τους σκηνοθέτες σε αγρανάπαυση, καθώς πιστεύουν ότι το πραγματικό από μόνο του αρκεί για να δημιουργήσει συναισθήματα στο θεατή, καταλήγοντας επί το πλείστον σε μέτριες ταινίες και επιφυλακτικότητα κάθε φορά που διαβάζουμε το Based On A True Story. Είναι, όμως, κι άλλες ταινίες που ξέρουν πώς να διαχειριστούν τα γεγονότα, δίχως να τα εκφυλίζουν ή να υπερπροβάλλουν τη διεστραμμένη τους πλευρά. Ευτυχώς, το Υπόθεση: Αγνωστο DNA ανήκει σε αυτήν την κατηγορία.
Στη πρώτη δίωρη απόπειρά του, ο σκηνοθέτης Frédéric Tellier διασκευάζει ένα βιβλίο που περιγράφει τις πράξεις ενός εγκληματία που δεν μπορούσε να συγκρατήσει ούτε τα σεξουαλικά, ούτε τα βίαια ένστικτά του, με αποτέλεσμα να πραγματοποιήσει μια σειρά από πανομοιότυπους φόνους μέχρι να συλληφθεί. Αλλά αυτό που αντιλαμβάνεται ο Tellier είναι πως πρόκειται για μια ιστορία πραγματική, με δύο πλευρές: τις δολοφονίες καθεαυτές και τις ερευνητικές διαδικασίες που οδήγησαν στην εύρεση του ενόχου. Και τις δένει με ένα σφιχτοδεμένο σενάριο που δεν ακολουθεί τη γραμμικότητα ενός χρονικού, αλλά ξεκινάει από το φιλμικό παρόν με την απορία περί της ενοχής του ατόμου που παρουσιάζεται στο εδώλιο και γυρνά πίσω στην αρχή, εκεί που ξεκίνησαν όλα, πηγαίνοντας μπρος και πίσω για να καταδείξει τόσο τη δυσκολία της εύρεσης του πραγματικού υπεύθυνου για τα εγκλήματα, όσο και τα αίτια που τον οδήγησαν στις πράξεις του.
Τόσο όταν σκηνοθετεί τις αναζητήσεις της αστυνομίας και τα περίπλοκα μονοπάτια που αυτή ακολουθεί προκειμένου να εντοπίσει το δράστη, όσο και όταν μετατρέπει το φιλμ από αστυνομική ταινία σε δικαστικό θρίλερ/δράμα, οι μεταβάσεις γίνονται με απόλυτη ομαλότητα. Δεν υπάρχει καμία ρυθμική δυσλειτουργία που να δημιουργεί αίσθηση «κοιλιάς», ούτε και μείωση του μυστηρίου γύρω από το αν είναι ή όχι ένοχος ο Guy Georges. Τόσο η σκηνοθεσία όσο και οι ερμηνείες κινούνται σε κατάλληλα για την ατμόσφαιρα της ταινίας πλαίσια, ενώ χαρακτηριστική παραμένει η ουδετερότητα του σκηνοθέτη προς τα πρόσωπα της ταινίας του. Δεν αγιοποιεί τους αστυνομικούς που τον συλλαμβάνουν, ούτε παρουσιάζει, τελικά τον εγκληματία ως ένα πραγματικά τρομακτικό ον που δεν έχει ανθρώπινη πλευρά.
Αν έχω μια αντίρρηση σε σχέση με την ταινία, αυτή αφορά στο τέλος της. Ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή έδειχνε μια υποδειγματική αποστασιοποίηση από κάθε είδους συναισθηματισμό, στο τέλος, αν και έχουμε την κορύφωση της ερμηνείας του Adama Niane, το μελόδραμα συντελείται με τέτοιο τρόπο που φαντάζει αταίριαστο στη γενικότερη εικόνα μιας ταινίας καλογραμμένης. Σαν να μην μπορούσε να διαχειριστεί το κρεσέντο και να κατέφυγε σε μια εύκολη λύση με την υπερβολή να είναι χαρακτηριστική. Μειώνει ό, τι έχει προηγηθεί; Όχι αλλά δεν αφήνει την επιθυμητή τελική γεύση που αποζητώ προσωπικά από μια τέτοιου είδους ταινία.
Ενδιαφέρουσα, σίγουρα, και αν μη τι άλλο άρτια δομημένη, θα ικανοποιήσει όλους τους φαν του αστυνομικού θρίλερ, έστω και αν ξεθάφτηκε δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία της.
The Nice Guys *****
ΗΠΑ, 2016, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Shane Black
Πρωταγωνιστούν: Ryan Gosling, Russell Crowe, Kim Basinger
Διάρκεια: 116’
Ο ντετέκτιβ Holland March αναλαμβάνει τη διερεύνηση μιας υπόθεσης που αφορά στο θάνατο μιας παρηκμασμένης πορνοστάρ. Κατά την αναζήτηση μιας, ύποπτης για το θάνατό της, γυναίκας, γνωρίζεται με τον μπράβο Jackson Healy. Ενώ η σχέση τους θα ξεκινήσει εντελώς στραβά, οι δυό τους θα βρεθούν να συνεργάζονται και να ανακαλύπτουν μια ολόκληρη σκευωρία πίσω από το περιστατικό. Μια τίμια αναβίωση των buddy cop φιλμ, από τον ειδήμονα του ιδιώματος, Shane Black (σεναριογράφος των Φονικών Όπλων), γεμάτη χιούμορ και ίντριγκα σε πειστικά 70’s σκηνικά. Ό, τι πρέπει για χαλαρή έξοδο.
To Μπαρμπέρικο: Η Νέα Κουπ (Barbershop: The Next Cut) *****
ΗΠΑ, 2016, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Malcolm D. Lee
Πρωταγωνιστούν: Ice Cube, Common, Anthony Anderson
Διάρκεια: 111’
Τα τελευταία 10 χρόνια το μπαρμπέρικο του Calvin εχει υποστεί αρκετές αλλαγές, αλλα η παλιά στρατιά εξακολουθεί να τον συνοδεύει, με κάποιες θηλυκές προσθήκες. Διάφορα ευτράπελα συμβαίνουν μέσα στο μαγαζί, με τις κόντρες ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες να δίνουν και να παίρνουν. Όμως δεν άλλαξε μόνο το κουρείο, αλλά ολόκληρη η γειτονιά και, δυστυχώς, προς το χειρότερο. Όταν το «πλήρωμα» του κουρείου το αντιληφθεί αυτό, καταλαβαίνει πως έχει ευθύνη να κάνει κάτι για να τη σώσει από την πλήρη παρακμή. Μια όχι απλά αξιόλογη αλλά ισάξια συνέχεια της κωμικής σειράς ταινιών, που δίνει τόσο γέλιο όσο και κάποιες, έξυπνα χωμένες, αφορμές για προβληματισμό στο κοινό. Μπορεί αυτός ο προβληματισμός να μην είναι ιδιαίτερα βαθύς, αλλά απέχει από το να χαρακτηριστεί διδακτιστικός ή να φανεί δήθεν. Γενικώς μια άρτια κωμωδία που θα ικανοποιήσει τους οπαδούς του franchise και όχι μόνο.
Γλυκιά Απόδραση (Comme un avion) *****
Γαλλία, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Denis Podalydes
Πρωταγωνιστούν: Bruno Podalydès, Sandrine Kiberlain, Agnès Jaoui
Διάρκεια: 105’
Ο πενηντάρης σχεδιαστής γραφικών, μοντελιστής και μανιακός με τα αεροπλάνα Michel, ανακαλύπτει πόσο κενή νοήματος έχει καταλήξει να είναι η ζωή του. Η ανακάλυψη ενός κανό, όμως, θα τον κάνει να αλλάξει ρότα στη ζωή του και να πραγματοποιήσει ένα ταξίδι που ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δεν είχε φανταστεί – τα οποία ήταν και πολλά. Με μια μελαγχολική διάθεση, δόσεις γαλλικού χιούμορ και την παιδική αθωότητα να προεξέχει στην ταινία του, ο Denis Podalydes σκηνοθετεί τον εαυτό του σε ένα ονειρικής φύσεως ταξίδι, το οποίο μπορεί να μην αποτελεί μια αξεπέραστη εμπειρία, αλλά κατααφέρνει να πει αυτά που θέλει και να ταξιδέψει μάτι και νου.
Η Αλήθεια (Truth) **1/2***
ΗΠΑ, Αυστραλία, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: James Vanderbilt
Πρωταγωνιστούν: Cate Blanchett, Robert Redford, Dennis Quaid
Διάρκεια: 125
Η Mary Mapes και ο Dan Rather έχουν δουλέψει σκληρά για να βρουν αποδείξεις πως ο George Bush δεν υπηρέτησε ποτέ τη θητεία του. Εν μέσω της προεκλογικής του καμπάνιας το 2004, παρουσιάζουν απτά στοιχεία στην εκπομπή 60 minutes με ντοκουμέντα και μάρτυρες να αποδεικνύουν την αλήθεια των λεγομένων τους. Από την επόμενη κιόλας μέρα, η καριέρα τους θα πάρει την κατιούσα, καθώς το CBS δεν είναι καθόλου ευχαριστημένο με το περιεχόμενο της εκπομπής τους. Αν εξαιρέσουμε το ενδιαφέρον της ιστορίας καθαυτής και την ερμηνεία του Redford (όχι όμως και της Blanchett), ως σύνολο παραμένει μια τυπικότατη και μάλλον επίπεδη ταινία, η οποία βασίζεται πάρα πολύ στα ίδια τα γεγονότα και όχι στην αφήγησή τους. Όσο σημαντικά και αν είναι τα γεγονότα, αν δεν αντιμετωπίζονται με κάποιο σκηνοθετικό μπρίο, έχουμε άλλη μια μετρίως ενδιαφέρουσα ταινία που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τιμήσει την πηγή της. Αλλά είπαμε, η ερμηνεία του Redford, ακόμα και στα πιο τυπικά της σημεία, σώζει την παρτίδα.
Η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη (Alice Through the Looking Glass) *1/2****
ΗΠΑ, 2016, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: James Bobin
Πρωταγωνιστούν: Johnny Depp, Helena Bonham Carter, Mia Wasikowska
Διάρκεια: 108’
Μετά από χρόνια η Αλίκη επιστρέφει μέσω ενός καθρέφτη στην Κατωχώρα και ξανασυναντά τις μορφές που την είχαν συνοδεύσει στο προηγούμενο ταξίδι της. Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει με κυριότερο όλων τη διάθεση του Τρελοκαπελά, ο οποίος πλέον ζει θλιμμένος. Προκειμένου να τον σώσει από τη δυστυχία του, η Λευκή Βασίλισσα αναθέτει στην Αλίκη να συναντήσει ένα περίεργο πλάσμα που θα την ταξιδέψει στο παρελθόν και θα της επιτρέψει να σώσει τον φίλο της: τον Χρόνο.Το εντυπωσιακό περιτύλιγμα δεν μπορεί να κρύψει την κενότητα αυτού του σίκουελ. Όσους σταρ και ας μπόρεσε να χωρέσει, δεν μπόρεσε να σωθεί από την έλλειψη ενδιαφέροντος και να το κάνει, τελικά, να φανεί ως μια αχρείαστη συνέχεια σε μια αδιάφορη ταινία.
Queen – A Night in Bohemia
Ηνωμένο Βασίλειο, 2016, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Tom Corcoran
Διάρκεια: 90’
Tο 1975, πάνω που ξεκινά το απόγειο τηε καριέρας τους, οι Queen δίνουν μια μνημειώδη συναυλία στο Hammersmith Odeon, περιλαμβάνοντας ένα θρυλικό σέτλιστ με όλες τις επιτυχίες που είχαν βγάλει μέχρι τότε, ενώ παρουσιάζουν για πρώτη φορά ζωντανά το Bohemian Rhapsody. Υπεράνω κριτικής, ένα μνημείο των συναυλιακών φιλμ και ίσως ο χαρισματικότερος frontman που γνώρισε ο μουσικός κόσμος σε μια εκπληκτική εμφάνιση, πακέτο με ένα ωραιότατο ντοκιμαντέρ για το συγκρότημα. Τίποτα λιγότερο.
Stars – Η Μπαλάντα ενός λαού (Sterne)
Ανατολική Γερμανία, Βουλγαρία, 1959, Ασπρόμαυρο
Σκηνοθεσία: Konrad Wolf
Πρωταγωνιστούν: Sasha Krusharska, Jürgen Frohriep, Erik S. Klein
Διάρκεια: 92’
Η ταινία του Konrad Wolf που το 1959 απέσπασε στις Κάννες το Βραβείο της Επιτροπής επανακυκλοφορεί. Σε μια μικρή πόλη της Βουλγαρίας το 1943, σταματά ένα τρένο που μεταφέρει ελληνοεβραίους κρατούμενους με προορισμό το Άουσβιτς. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο λοχαγός Walter ερωτεύεται μια κρατούμενη, τη Ruth και αρχίζει να αμφισβητεί την ιδεολογία του. Στην πορεία, θα αλλάξει τόσο πολύ ώστε θα καταλήξει να βοηθά την αντιφασιστική δράση. Αλλά ο έρωτάς τους θα μπορέσει να κρατηθεί ζωντανός;
