Πάτησαν πάνω στους δρόμους του Φεντερίκο Φελίνι η Κατερίνα Δαμβόγλου και ο Robin Beer, (Fly Theatre) για να σκηνοθετήσουν το δικό τους La Strada, στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
Εδωσαν εξαρχής μεγάλη έμφαση στο περιβάλλον του τσίρκου (με το μουσαμά της σκηνής του τσίρκου ήταν στρωμένη η σκηνή), ακολούθησαν, στην αρχή τουλάχιστον, σχεδόν κατά γράμμα την ιστορία του Φελίνι, έπαιξαν με τους φακούς που κρατούσαν στα χέρια, δημιουργώντας ωραία ατμόσφαιρα, εντυπωσίασαν με τα σκίτσα που αφηγούνταν ένα μέρος της ιστορίας στο βίντεο που προβαλλόταν σε μια κουρτίνα στο βάθος της σκηνής -με έμφαση στην αθωότητα και την παιδικότητα, -, έστησαν από το τίποτα τη μοτοσικλέτα του Ζαμπανό (πολύ καλός ο Μιχάλης Βαλάσογλου), εστίασαν στους ανθρώπους του περιθωρίου και τους λούμπεν, επιχείρησαν να δείξουν την αντίστιξη ανάμεσα στους ονειροπαρμένους δρόμους και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται η αθώα Τσελσομίνα τον κόσμο με τον σκληροτράχηλο τρόπο που οι άνθρωποι της πιάτσας, της αγοράς και του περιθωρίου λειτουργούν, δρουν και συμπεριφέρονται.
Ηταν όλοι εκεί, και ο Ζαμπανό και η Τσελσομίνα και ο Τρελός, αυτός ο διαφορετικός, που ξέρει τι γίνεται και στην κοινωνία του περιθωρίου αλλά μπορεί να σκέφτεται και αλλιώς. Βασίστηκαν πράγματι πάνω στο έργο του Φελίνι οι δύο σκηνοθέτες, ακολουθήσαν τη θεατρική γλώσσα με την οποία καταπιάνονται, χωρίς μάσκες αυτή τη φορά -το μακιγιάζ παρέπεμπε σε μάσκα-, αλλά με έντονη και παρούσα την πρακτική και τη γλώσσα του σωματικού θεάτρου και ιδιαίτερα έντονες σε κάποιες στιγμές τις φαρσικές καταστάσεις των ανθρώπων του τσίρκου και του περιθωρίου.
H διαρκής πάλη ανάμεσα στην ποίηση της ψυχής και της ματιάς των ευαίσθητων και των διαφορετικών ανθρώπων με εκείνην της βαναυσότητας και της βιαιότητας κάποιων καταραμένων ή λαϊκών ανθρώπων είναι ο άξονας αυτού του συγκλονιστικού έργου. Μόνο που γρήγορα στην παράσταση της Πειραματικής Σκηνής, τα ευρήματα έγιναν νεανική φάρσα, πολλά επαναλαμβάνονταν σαν να είχε τελειώσει η έμπνευση και η σύνδεση με τη σύγχρονη πραγματικότητα -το ξυλοκόπημα του Ζαμπανό στον Τρελό που παρέπεμπε ευθέως στον τρόπο που δολοφονήθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος- ήταν τόσο προφανής που θύμιζε περισσότερο σοσιαλιστικό ρεαλισμό παρά ποίηση. Εντέλει χάθηκε η λεπτομέρεια, εκείνη η πινελιά που ανεξίτηλα είχε μπει στην ταινία του Φελίνι και ήταν τόσο διακριτή.
Πολλές νέες ομάδες επιχειρούν να στήσουν με ελάχιστα υλικά τις παραστάσεις τους. Δεν είναι πάντα πανάκεια αυτή η οδός. Δεν αρκεί μόνο ο εντυπωσιασμός από την ευρηματικότητα των ταπεινών υλικών, χρειάζεται και η σύνδεση αυτών των μέσων με το κάθε έργο με το κάθε κείμενο. Στην προκειμένη περίπτωση υπήρχαν πολλά χάσματα, συχνά μετεωριστήκαμε στον εντυπωσιασμό των σκηνικών ευρημάτων, παρά τις αρκετές καλές ερμηνείες και την οπωσδήποτε καλή πρόθεση των συντελεστών. Εν τέλει ως παράσταση της Πειραματικής Σκηνής δεν έφερε κάτι καινούργιο, δεν έκανε κάποια πρόταση.
