Όπως η λαϊκή θυμοσοφία έχει τοποθετήσει τα ακριβά αρώματα σε μικρά μπουκαλάκια, έτσι μερικές φορές οι σκηνοθέτες μέσα σε λίγα μόλις τετραγωνικά μέτρα κατάφεραν να κάνουν θαύματα.
Από ταινίες γυρισμένες αποκλειστικά μέσα σε ένα σπίτι/δωμάτιο σε φιλμ που διαδραματίζονται σε σχολεία και μέσα μεταφοράς, αυτές είναι 37 καταχωρήσεις στο παγκόσμιο κινηματογραφικό λεξικό που εκμεταλλεύτηκαν τον λίγο χώρο προς όφελός τους. Είναι οι ταινίες, με τις οποίες ταυτιζόμαστε κάπως περισσότερο αυτές τις μέρες…
Τα Αριστουργήματα
Η Λάμψη
(Στάνλει Κιούμπρικ, 1980)
Στην ερώτηση «τι μπορεί να πάει λάθος σε μερικές εβδομάδες απομόνωσης μιας οικογένειας σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο;», η απάντηση είναι «πολλά (αν όχι τα πάντα)», όταν το σενάριο προέρχεται από μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ. Όταν δε, πίσω από την κάμερα βρίσκεται ο Κιούμπρικ και μπροστά από αυτή ο Τζακ Νίκολσον, με πρόχειρους υπολογισμούς, έχουμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα θρίλερ όλων των εποχών. Come play with us…
Persona
(Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, 1966)
Μια ηθοποιός που έχει χάσει τη δυνατότητα ομιλίας (Λιβ Ούλμαν) και μια νοσοκόμα που την προσέχει (Μπίμπι Άντερσον) συνυπάρχουν στο ίδιο σπίτι μέχρι η προσωπικότητα της μίας να συνυπάρξει με αυτή της άλλης. Ή αλλιώς, μια από τις 10 (20 το πολύ) ταινίες που απαγορεύεται να μην έχεις δει.
Ειδική Μπεργκμανική μνεία σε: Μέσα από τον Σπασμένο Καθρέφτη/ Κραυγές και Ψίθυροι/ Φθινοπωρινή Σονάτα.
Τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ
(Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, 1972)
Ταινία που διεκδικεί με ευκολία τον χαρακτηρισμό «άψογη» για την σκηνοθεσία της, από τον άνθρωπο που έκανε το μελόδραμα υπολογίσιμη κινηματογραφική δύναμη. Η μεγαλοκοπέλα Πέτρα Φον Καντ (Μάργκιτ Κάρστενσεν) θρηνεί από το κρεβάτι μέχρι τα χαλιά και πάλι πίσω, για τον γάμο της, ενώ ερωτεύεται τη νεαρή Καρίν (Χάνα Σιγκούλα). Με ένα αποκλειστικά γυναικείο καστ, before it was cool.
Πέρσι Στο Μάριενμπαντ
(Αλέν Ρενέ, 1961)
Έχετε δει το Χιροσίμα, Αγάπη Μου; —> Ναι. —> Και γιατί δεν έχετε δει ακόμα το Πέρυσι Στο Μάριενμπαντ;
—> Όχι. —>Δείτε το ΤΩΡΑ. Και μετά δείτε και το Πέρυσι Στο Μάριενμπαντ.
Σαλό, 120 Μέρες Στα Σόδομα
(Πιέρ Πάολο Παζολίνι, 1975)
Ας ελπίσουμε πως δεν θα είμαστε σε καραντίνα 120 μέρες κι οπωσδήποτε ότι δεν θα τραβήξουμε τα ίδια…
Οι 12 Ένορκοι
(Σίντνει Λουμέτ, 1957)
Όπως μαρτυρά κι ο τίτλος της ταινίας, σε αυτό το δικαστικό δράμα βλέπουμε 12 ενόρκους να καταθέτουν σε σειρά για την υπόθεση ενός 18χρονου που φέρεται να σκότωσε τον πατέρα του. Ψιλοαδιανόητο πόση τσίτα μπορεί να έχει μια στατική ταινία, βασισμένη μόνο στο διάλογο.
Εξολοθρευτής Άγγελος
(Λουί Μπουνουέλ, 1962)
Ενώ όλα μοιάζουν να κυλούν κανονικά σε ένα δείπνο μεγαλοαστών, ξαφνικά, για άγνωστους λόγους, οι καλεσμένοι αδυνατούν να φύγουν από το πάρτι. Οι προμήθειες και οι αντοχές τελειώνουν και οι καλεσμένοι αρχίζουν να διψούν, να πεινάνε, πεθαίνουν, παρανοούν. Σας θυμίζει κάτι;
My Dinner With Andre
(Λουί Μαλ, 1981)
Δύο παλιοί φίλοι (Αντρέ Γκρέγκορι και Γουάλας Σον) που δεν είχαν και ποτέ πολλά να πουν, συναντιούνται μετά από χρόνια, σε ένα γεύμα-διάλογο που βλέπουμε σε πραγματικό χρόνο και σχεδόν χειροκροτάμε όταν τελειώνει.
————
Τα Κλασικά (και Θεατρικά)
Αρσενικό και Παλιά Δαντέλα
(Φρανκ Κάπρα, 1944)
Μαύρη κωμωδία στην εποχή του Κώδικα Χέιζ, δηλαδή δύο ηλικιωμένες κυρίες που σκοτώνουν άλλους ηλικιωμένους ή μοναχικούς τύπους και τους κρύβουν στο κελάρι τους (μην το δείτε κοντά σε ευπαθείς ομάδες…).
Λυσσασμένη Γάτα
(Ρίτσαρντ Μπρουκς, 1958)
Όταν η Ελίζαμπεθ Τέιλορ συναντά τον Πολ Νιούμαν, σε ταινία βασισμένη σε θεατρικό του Τένεσι Γουίλιαμς, τότε όλα πρόκειται να λειτουργήσουν στην εντέλεια.
————-
Τα Χιτσκοκικά
Σιωπηλός Μάρτυς
(Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1954)
O Τζέιμς Στούαρτ, ως φωτογράφος σε αναπηρική καρέκλα, μοιάζει να μην έχει πολλά να κάνει παρά να παίρνει τα κιάλια του και να παρακολουθεί τους γείτονες, ώσπου κάποια στιγμή μοιάζει πεπεισμένος πως έχει γίνει φόνος σε ένα από τα απέναντι διαμερίσματα. Δείτε το, αλλά μην σας μπαίνουν ιδέες…
Rope
(Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1948)
Πολλά να πει κανείς γι’ αυτή την ταινία: η πρώτη έγχρωμη του Χίτσκοκ, δεν είναι απλά γυρισμένη σε ένα δωμάτιο αλλά και με τέτοια τεχνική που δίνει την αίσθηση του μονοπλάνου. Ο Χίτσκοκ χρησιμοποίησε για όλη την ταινία 10 λήψεις, με καμία από αυτές να μην ξεπερνάει τα 10 λεπτά (το ζήτημα ήταν και τεχνικό, μιας και μιλάμε για την εποχή του φιλμ), «ράβοντας» τις λήψεις με ένα ζουμ σε κάποια πλάτη, που έδινε την αίσθηση της συνέχειας. Αν αναρωτιέστε από που δανείστηκε την τεχνική του ο Σαμ Μέντες για το 1917…
Lifeboat
(Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1944)
Μια ομάδα διασωθέντων μοιράζεται την ίδια σωσίβια λέμβο, προκειμένου να βρουν στεριά. Fun fact: Μιας κι ολόκληρη η ταινία είναι γυρισμένη στη βάρκα κι ο Χίτσκοκ δεν μπορούσε να κάνει το πατροπαράδοτο cameo του, το πραγματοποιεί τελικά μέσω μιας εφημερίδας, με τη φωτογραφία του να βρίσκεται σε μια υποτιθέμενη διαφήμιση αδυνατίσματος…
Dial M For Murder
(Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1954)
Γιατί ποιος δεν θέλει να δει την Γκρέις Κέλι κλεισμένη σε ένα σπίτι, σκηνοθετημένη από τον μετρ του σασπένς;
————–
Ο Πολάνσκι, ο Παλιός, ο Ορθόδοξος
Ο Ένοικος
(Ρομάν Πολάνσκι, 1976)
Ο Πολάνσκι αναλαμβάνει ο ίδιος τον ρόλο του ενοίκου ενός παρισινού διαμερίσματος, τον γεμίζει συνεχώς με όλο και πιο εμμονικές σκέψεις δημιουργώντας την κλιμακωτή ένταση που οφείλουν να έχουν όλα τα καλά θρίλερ.
Αποστροφή
(Ρομάν Πολάνσκι, 1965)
Όταν πάλι, ο Πολάνσκι στα πρώτα του βήματα έκλεισε μέσα σε ένα σπίτι την Κατρίν Ντενέβ, έγιναν θαύματα. Ίσως η καλύτερη απεικόνιση της γυναικείας σεξουαλικότητας που έχουμε δει στην μεγάλη οθόνη.
—————
Τα Εν Κινήσει
Locke
(Στίβεν Νάιτ, 2013)
Πόσα μπορεί να αλλάξουν στη ζωή του Άιβαν Λοκ, σε μια διαδρομή μιάμισης ώρας, χωρίς καν να βγει από το αμάξι του; Σίγουρα περισσότερα από όσα φαντάζεστε, όπως αποδεικνύουν τα απανωτά τηλεφωνήματα του ήρωα. Τομ Χάρντι σε μεγάλη φόρμα.
Airplane!
(Τζιμ Έιμπραμς, Ντέιβιντ Ζούκερ, Τζέρι Ζούκερ, 1980)
Σπαρταριστή, must see κωμωδία με όλα όσα μπορούν να πάνε λάθος μέσα σε μια πτήση. Μην την δείτε αν έχετε σκοπό να ταξιδέψετε με αεροπλάνο. Oh, wait…
Das Boot
(Βόλφγκανγκ Πέτερσεν, 1981)
Δυόμιση ώρες μέσα σε ένα υποβρύχιο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αγωνία, σασπένς, τρόμος και γενικά, ο ορισμός της κλειστοφοβίας, κυρία μου…
—————
The Breakfast Club
(Τζον Χιούζ, 1985)
H απόλυτη teen movie, το απόλυτο soundtrack, η απόλυτη ταινία του απόλυτου σκηνοθέτη του είδους, Τζον Χιουζ. Η πιο αταίριαστη εφηβική πεντάδα, κλεισμένη μέσα στο σχολείο, μας κάνει να θέλουμε να βλέπουμε το The Breakfast Club σε κάθε αλλαγή εποχής, σιγοτραγουδώντας “Don’t You Forget About Me” -επίσης, καλή ευκαιρία να ξαναδούμε όλες τις ταινίες του Τζον Χιούζ…
Clerks
(Κέβιν Σμιθ, 1994)
Στην δική του «κόλαση», ο Ντάντε Χικς ακροβατεί μεταξύ νυν και πρώην, όσο πρέπει για να αντιμετωπίσει τρελαμένους πελάτες στο μίνι μάρκετ που δουλεύει, αλλά και τον φίλο του από το διπλανό βίντεο κλαμπ που επιμένει να δυσκολεύει τις ζωές των πελατών του. Μια ταινία που διανύει την απόσταση από το ένα στο άλλο μαγαζί και θα μπορούσε να έχει υπότιτλο «Η σημασία του να μην είσαι κουλ».
————–
Τα Mindfuck
Sleuth
(Τζόζεφ Λ. Μάνκιεβιτς, 1972)
Ο σύζυγος (Λόρενς Ολίβιε) καλεί τον εραστή (Μάικλ Κέιν) στο σπίτι του κι από εκεί ξεκινάει ένα ατελείωτο γαϊτανάκι από απολαυστικές παγίδες που στήνει ο ένας στον άλλο. Κυκλοφορεί και σε remake με τον Μάικλ Κέιν και τον Τζουντ Λο, αντίστοιχα στους ρόλους, προτιμήστε το αυθεντικό.
Clue
(Τζόναθαν Λιν, 1985)
Έξι καλεσμένοι βρίσκονται σε μια έπαυλη κι όταν ο οικοδεσπότης τους βρεθεί νεκρός, θα αποδειχθεί πιο δύσκολο να βρουν τον δολοφόνο, ακόμη κι από όταν παίζεις με αγνώστους Cluedo (ναι, η ταινία βασίστηκε στο κλασικό επιτραπέζιο παιχνίδι)…
And Then There Were None
(Ρενέ Κλερ, 1945)
Κάτι σαν την αντιστροφή του Clue, εφτά καλεσμένοι βρίσκονται σε ένα νησί, μόνο που ο οικοδεσπότης λείπει και κάποιος τους σκοτώνει έναν έναν…
————–
Cause this is thriller, thriller night…
Funny Games
(Μάικλ Χάνεκε, 1997)
Άμα βρείτε θρίλερ που θα σας αγχώσει περισσότερο και θα σας προκαλέσει μεγαλύτερη ψυχολογική βία, please contact me… (Προτιμήστε και πάλι το οριτζινάλε και όχι το αμερικάνικο remake του 2007).
Misery
(Ρομπ Ράινερ, 1990)
Ο σκηνοθέτης που μας χάρισε το This Is Spinal Tap και το Stand By Me (αμήν), βάζει για δεύτερη φορά το χεράκι του στον Στίβεν Κινγκ, σε ένα θρίλερ-παραλλαγή της Λάμψης: συγγραφέας βρίσκεται εγκλωβισμένος στα χιόνια και η νο. 1 fan του τον περιμαζεύει για να τον φροντίσει (;)…
The Haunting
(Ρόμπερτ Γουάιζ, 1963)
Δύο γυναίκες κλείνονται σε έναν πύργο κι από εκεί αρχίζει ο εκτροχιασμός… Μέσα σ’ όλα, είναι η αγαπημένη horror ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε.
Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών
(Τζορτζ Α. Ρομέρο, 1968)
E, αν δεν βάζαμε και Ρομέρο σε αυτή την κατηγορία θα έπεφτε φωτιά να μας κάψει ή/και θα έρχονται ζόμπι να μας φάνε…
Evil Dead
(Σαμ Ράιμι, 1981)
….Το οποίο Night of the Living Dead κάνει τρελό double bill με το Evil Dead… (Φοβερό ότι το Evil Dead είχε βγει στην Ελλάδα με τίτλο Το Καταραμένο Άσμα).
————–
Τα Ντόπια
Singapore Sling
(Νίκος Νικολαΐδης, 1990)
Σχεδόν κάθε ταινία του Νικολαΐδη εκτυλίσσεται σε μεγάλο μέρος της μέσα σε ένα σπίτι, όμως το Singapore Sling είναι με διαφορά η πιο ακραία του κι εκείνη με το μεγαλύτερο cult following εκτός συνόρων (μπορείτε να το ταιριάξετε με το Σαλό…).
Ειδική Μνεία: Εκτός κατηγορίας, και η μόνη του ταινία αποκλειστικά σε ανοιχτό χώρο, η Πρωινή Περίπολος, με την άδεια μετα-αποκαλυπτική Αθήνα είναι η καλύτερη ταινία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου must, ειδικά τέτοιες μέρες.
Οι Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας
(Νίκος Παναγιωτόπουλος, 1978)
Και μιας και μιλάγαμε για καλύτερες ελληνικές ταινίες, η ταινία του Παναγιωτόπουλου διεκδικεί μια υψηλή θέση στην κατάταξη. Μια ταινία που μοιάζει περισσότερο με μπουνουελική φάρσα και που δεν σταματά να σε κερδίζει με τον διάλογο που ανοίγει συνεχώς με την ζωγραφική.
Σπιρτόκουτο
(Γιάννης Οικονομίδης, 2002)
Για όσους πρόλαβαν να δουν στις αίθουσες την Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς και είναι σε οικονομιδικό μουντ, για όσους δεν πρόλαβαν τη νέα ταινία του Οικονομίδη και χρειάζονται ομοιοπαθητική, για όσους αυτές τις μέρες νιώθουν ότι μεταμορφώνονται όλο και πιο πολύ σε ήρωες του σκηνοθέτη…
—————
Μια Κατηγορία από Μόνο του
The Room
(Τόμμι Γουιζό, 2003)
Πολλοί οι λόγοι για να απολαύσεις μια από τις (δικαίως) χειρότερες ταινίες όλων των εποχών. H αδιανόητα κακή ερμηνεία του Γουιζό (“I did noooot….Oh, hi Mark!”), η σκηνοθεσία που είναι λίγο χειρότερη από αυτή του Εντ Γουντ, ακόμη και η μάλλον πιο περίεργη παραγγελία πίτσας που έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη…
————-
A Day in the Life
Jeanne Dielman, 23, quai du commerce, 1080 Bruxelles
(Σάνταλ Άκερμαν, 1975)
Η ρουτίνα μιας νοικοκυράς αρχίζει να εκτροχιάζεται μετά από μερικές ημέρες. Δεν λέμε περισσότερα, αλλά ελπίζουμε να μην συμβεί σε εσάς…
————-
To Party Hard
Climax
(Γκασπάρ Νοέ, 2018)
Η καραντίνα ίσως είναι κομματάκι πιο δύσκολη για τους clubbers, αλλά το Climax αποτελεί μια καλή κινηματογραφική εναλλακτική. Δοκιμάστε το στο σπίτι, με μικρότερη παρέα και με προσοχή στη σαγκριά…
————-
Τα Ασπρόμαυρα Arthouse
Το Άλογο του Τορίνο
(Μπέλα Ταρρ, 2011)
Η αλήθεια είναι πως όποιος δεν έχει ανοίξει το κεφάλαιο Μπέλα Ταρρ, οι μέρες μοιάζουν ιδανικές για να δει το 7ωρο Satantango, αλλά για την λίστα θα αρκεστούμε στο Άλογο του Τορίνο.
Ο Φάρος
(Ρόμπερτ Ίγκερς, 2019)
Ο Γουίλεμ Νταφό και ο Ρόμπερτ Πάτινσον βρίσκονται παγιδευμένοι σε έναν φάρο, προσπαθώντας συνεχώς να αποδείξουν ποιος είναι πιο άξιος να «κερδίσει» τον φαλλό, σε μία από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε τους τελευταίους μήνες.
Easter Egg: Όταν θα τα έχετε βαρεθεί όλα, σε αυτή τη σελίδα στο Facebook μπορείτε να δείτε τον Ρόμπερτ Πάτινσον να σκοτώνει ένα γλάρο με διαφορετική κάθε φορά μουσική υπόκρουση.
