Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής πρέπει να υποδύεται οχτώ ρόλους για ν’ ανέβει στο σανίδι

Δεν έχει καν πατήσει τα 30 αλλά ήδη έχει τιμηθεί με το βραβείο Δημήτρης Χορν για την ερμηνεία του στο «Δέντρο του Οιδίποδα», έχει παίξει έργα στα οποία καλείται να υποδυθεί πολλαπλούς ρόλους -παλιότερα στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο» και τώρα στο «Ίων»-, είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας ιδέα που στεγάζονται στον χώρο τέχνης άλφα/ιδέα και αυτή την περίοδο παίζει σε τρεις παραστάσεις. Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής βρήκε μια τρύπα στο θεότρελο πρόγραμμα του για να μιλήσει για το θέατρο που είναι ο εθισμός του και για την θάλασσα που τόσο του λείπει.

Υποδύεσαι συνολικά 8 ρόλους στην παράσταση «Ίων». Φαίνεται ότι αυτή είναι η κατάρα μου, καθώς και στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο» έπαιζα 8-9 ρόλους. Εκεί άλλωστε με είδε η Ιόλη Ανδρεάδη και μου πρότεινε το «Ίων», με την συγκεκριμένη ιδέα. Είναι πολύ δύσκολο και οι πρόβες ήταν εξαντλητικές γιατί είναι πολύ απαιτητικό από τεχνικής άποψης και απαιτεί πολύ δουλειά ακόμη κι εκτός πρόβας. Έκανα μπάνιο και μιλούσα όπως οι χαρακτήρες, έπλενα τα πιάτα και μιλούσα όπως αυτοί, ήθελε μια συνεχή προσπάθεια.

Γιατί προτιμήθηκε το ανέβασμα με δύο ηθοποιούς; Ήταν μια ιδέα της Ιόλης να υποδυθώ τον Ίωνα, ο οποίος στήνει μια παράσταση για τη μάνα του. Αυτό μας αρέσει και το προτιμήσαμε ως συγκινησιακό στοιχείο παρά σαν ακρίβεια ως προς τον μύθο.  Όπως ο Ίωνας βρίσκεται σε μια διαδικασία αναζήτησης ταυτότητας έτσι κι εγώ περνάω μέσα από διάφορους ρόλους.

Ο Ίων ξεκίνησε από το ανοιχτό θέατρο των Φιλίππων και τώρα παρουσιάζεται στο θέατρο άλφα/ιδέα. Η διαφορά τραγωδίας σε ανοιχτό και σε κλειστό; Είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Μου είχε πει ένας καλός φίλος ότι τα τραγικά πρόσωπα όταν βγάζουν μια κραυγή το κάνουν για να τους ακούσει ο ουρανός, το σύμπαν και όχι για να τους ακούσει ο άλλος ηθοποιός ή το κοινό. 

«Σκέφτομαι πώς αν μπορώ εγώ να παίξω κάποιον ρόλο, μέχρι να φύγω από το θέατρο, να έρθουν 50 άνθρωποι να δουν μια παράσταση -ενώ μέχρι τότε δεν το έκαναν- νομίζω ότι κάτι είναι κι αυτό για αυτή τη χώρα».

Αυτή η κραυγή προς τον ουρανό είναι μια κραυγή προς το άγνωστο, σε κάτι που δεν είναι εμείς; Ή που είναι εμείς και δεν το ξέρουμε, ένα κομμάτι του εαυτού μας που είναι άγνωστο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Ζυράννα Ζατέλη: «Τα βιβλία μου τα υπογράφουν με τις ουρές τους οι γάτες μου».

Άρα η κραυγή αυτή επιστρέφει πίσω, προς τα μέσα μας;  Υποθέτω ότι ο στόχος είναι αυτός αλλά δεν το έχω βιώσει και ποτέ είναι η αλήθεια. Προς το παρόν δεν ακούω φωνές. Το καλοκαίρι που έπαιξα παραστάσεις και Οιδίποδα, και Ρωμαίο και Ίωνα το εξηγούσα στην μάνα μου ότι θα κάνω οκτώ ρόλους στον Ίωνα. Και μου λέει με πραγματική αγωνία «Οκτώ ρόλους; Παιδάκι μου, πρόσεξε μην τρελαθείς». Εγώ γέλαγα βέβαια. Όμως, είναι ιδιαίτερο. Στον Ίωνα τσακώνομαι με τον εαυτό μου, φλερτάρω τον εαυτό μου, αντιδρώ στο φλερτ που μου έχω κάνει, μετά επιχειρηματολογώ εναντίον μου. Ναι, είναι σαν τρέλα. Ο θεατής όταν το βλέπει όλο αυτό, ποιος ξέρει τι σκέφτεται.

Πέρα από την τεχνική που χρησιμοποιείς ανακαλύπτεις κομμάτια του εαυτού σου μέσα από αυτές τις εναλλαγές στους ρόλους; Ε ναι. Όλα τα υλικά από τον εαυτό μας τα παίρνουμε, όλοι. Είτε γνωρίζω ότι υπάρχουν μέσα μου είτε τα ανακαλύπτω μέσω των προβών και των αυτοσχεδιασμών.

Πες μου λίγο για την μέθοδο Στανισλάφσκι, την οποία διδάχτηκες για τέσσερα χρόνια και τώρα πια διδάσκεις κι εσύ.  Αυτή είναι μια μέθοδος φανερά παρεξηγημένη στη χώρα μας γιατί δεν υπάρχουν εκπρόσωποί της εδώ. Την έχω διδαχτεί από τον Αντρέα Μανωλικάκη, πρόεδρο του Actors Studio στη Νέα Υόρκη με μαθητές όπως ο Bradley Cooper, δηλαδή με μαθητές που έχουν κερδίσει Όσκαρ, και με τον Al Pacino δίπλα του στο Board of Directors. Πέρα από τον Αντρέα, δεν έχει κάποιον άλλον εκπρόσωπο στην Ελλάδα η μέθοδος αυτή. Ακούμε τη γνωστή βλακεία «Πρέπει δηλαδή να σκεφτείς τον παππού σου πεθαμένο για να κλάψεις;». Όχι, δεν ισχύει. Την ανάκληση γεγονότος σχεδόν δεν την χρησιμοποιούμε στην μέθοδο.

Ποια είναι η ουσία της μεθόδου; Η συνειδητή καταγραφή του υποσυνειδήτου. Δηλαδή κάνω συνεχόμενη έρευνα με ασκήσεις. Στην πραγματικότητα βρίσκεις πού υπάρχουν μέσα σου αυτοί οι διακόπτες. Πού είναι η θλίψη μου, η χαρά μου, ο θυμός μου, η προδοσία;

Αυτοί οι διακόπτες με τα χρόνια αλλάζουν; Εξαρτάται. Μπορεί να είναι εκεί και να λειτουργεί για πέντε χρόνια και μετά να βρίσκεις κάτι άλλο, πιο ισχυρό.

Είναι αυτό-ψυχαναλυτική η μέθοδος; Όχι, είναι κι αυτό μια παρεξήγηση. Στο επιβεβαιώνω δηλαδή εγώ, δεν έχει βοηθήσει. Γίνεσαι καλύτερος ηθοποιός αλλά όχι καλύτερος άνθρωπος με αυτή τη διαδικασία. Δούλευα 10 χρόνια τη μέθοδο πριν αποφασίσω να διδάξω και το κάνω μαζί με την Άρτεμη Γρύμπλα, με την οποία είχαμε αρχίσει μαζί πριν 10 χρόνια κι έχουμε μια κοινή πορεία. Είπαμε πέρσι ότι είναι καλή στιγμή και μπορούμε να το κάνουμε. Είναι πολύ ενδιαφέρον, πολύ δύσκολο, μαθαίνουμε κι εμείς πολλά πράγματα μέσα από όλο αυτό. Τώρα που είναι η δεύτερη χρονιά, έχουμε δει πολλά παιδιά να ανθίζουν μέσω της μεθόδου και να δημιουργούν.

Προτιμάς να παίζεις ή να διδάσκεις;  Να παίζω. Δεν μπορώ να μην παίζω. Έχω εθιστεί.

Γιατί είναι εθισμός; Καθώς πλησιάζω τα 30 βλέπω, δυστυχώς, ότι η σκηνή είναι ένας τόπος που αναπνέω καλύτερα. Οι κόσμοι που δημιουργούνται στο θέατρο με κάνουν να αισθάνομαι περισσότερο ασφαλής και ήρεμος από ότι η πραγματικότητα.

Παρά την έκθεση νιώθεις ασφαλής;  Ναι, άλλωστε όλοι δεν εκτιθέμεθα με κάποιον τρόπο; Το βλέπω λίγο σαν δώρο. Ότι οι θεατές έχουν έρθει να πάρουν κάτι και όχι να με κρίνουν. Ακόμη και άνθρωποι που έχουν έρθει με διάθεση κριτική θέλουν μέσα τους να πάρουν κάτι. Ο δικός μου ρόλος είναι να τους το δώσω.

Οι θεατές έχουν έρθει να πάρουν κάτι και όχι να με κρίνουν. Ακόμη και άνθρωποι που έχουν έρθει με διάθεση κριτική θέλουν μέσα τους να πάρουν κάτι. Ο δικός μου ρόλος είναι να τους το δώσω».

Με την ομάδα ιδέα φτιάξατε το θέατρο άλφα. Δεν είναι ρίσκο για έναν ηθοποιό να μπει στα μονοπάτια του επιχειρηματία;  Ναι, είναι τεράστιο ρίσκο γιατί είναι όλα επιθετικά σε αυτή τη χώρα. Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μιλάμε με τους ίδιους όρους όταν έχεις είτε θέατρο είτε ένα προποτζίδικο είτε μια ταβέρνα. Είναι το ίδιο; Για αυτή την κυβέρνηση φορολογικά  και σε συνθήκες επιχειρηματικότητας είναι το ίδιο, δεν υπάρχει διαφοροποίηση. Κι αυτό εγώ δεν το καταλαβαίνω ειδικά σε μια χώρα που ξέρεις ότι κάποιος θα δώσει πολύ πιο εύκολα 10 ευρώ για να πάρει δύο μπίρες ή ένα burger παρά για να πάει θέατρο.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι επειδή όλες οι κυβερνήσεις μέχρι τώρα δρουν ψηφοθηρικά και δεν τους ενδιαφέρει τι θα γίνει σε βάθος χρόνου. Μόνο μια μικρή ομάδα ψηφοφόρων -κακώς αλλά είναι αλήθεια- καίγεται πραγματικά για το αν θα κλείσει ένα θέατρο ή ένας κινηματογράφος. Σχεδόν όλοι οι χορευτές που ξέρω έχουν φύγει στο εξωτερικό και όσοι έχουν μείνει παλεύουν με νύχια και με δόντια να ξεπληρώσουν ένα ενοίκιο των 200 ευρώ. Και στους ηθοποιούς κάπως έτσι είναι τα πράγματα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιάννης Τσεκλένης: Ένας Σύγχρονος Οδυσσέας

Έχεις σκεφτεί να φύγεις έξω; Ποτέ. Δεν μπορώ να φύγω από την Ελλάδα, την θεωρώ την πιο όμορφη χώρα στον κόσμο. Κι έχω ταξιδέψει σε πολύ όμορφες χώρες. Όταν λέω πως την αγαπάω αυτή την χώρα το εννοώ πέρα από το αν είναι όμορφη η θάλασσα, που είναι όντως υπέροχη. Σκέφτομαι πώς αν μπορώ εγώ να παίξω κάποιον ρόλο, μέχρι να φύγω από το θέατρο, να έρθουν 50 άνθρωποι να δουν μια παράσταση -ενώ μέχρι τότε δεν το έκαναν- νομίζω ότι κάτι είναι κι αυτό για αυτή τη χώρα.

Εσύ πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός; Την υποκριτική την αγάπησα μέσα από το σινεμά. Είχα πάντα αγάπη μεγάλη για τον αμερικανικό κινηματογράφο, και άρχισα να μεγαλύτερος να βλέπω ευρωπαϊκό και ασιατικό. Έχω λατρέψει τον Kubrick, τον Coppola, τον Brando, τον Pacino, τον Kazan, De Niro, Meryl Streep. Από σύγχρονους αγαπώ τον Wes Anderson και θεωρώ τον Woody Allen φανταστικό. Τα τελευταία δέκα χρόνια μου αρέσουν πολύ οι ερμηνείες του DiCaprio και κάποιες του Ryan Gosling.

Είπες ότι το θέατρο είναι εθισμός για σένα. Έχεις σκεφτεί ότι ίσως κάποια στιγμή δε θα μπορείς να αντεπεξέλθεις;  Ναι, και μάλιστα τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι ότι σε 20 χρόνια σιγά σιγά θα αρχίσω να παίζω λιγότερο. Είμαι από την Σκύρο και θα ήθελα μετά τα 45 μου να είμαι εκεί πολλούς μήνες.

Γιατί αυτό; Τι σου προσφέρει η Σκύρος;  Έχει αρχίσει η Αθήνα να με κουράζει πάρα πολύ, κυρίως λόγω έλλειψης ομορφιάς, λόγω έλλειψης φύσης. Δεν βλέπουμε καν τα αστέρια. Δε το λέω χαζορομαντικά. Έχω μια ανάγκη για θάλασσα, για φύση, για ουρανό. Τα τελευταία καλοκαίρια λόγω δουλειάς μένω στην Αθήνα μέχρι 5-10 Αυγούστου και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα. Παρατηρώ τον εαυτό να φεύγει κάποια τριήμερα το καλοκαίρι σε έξαλλη κατάσταση. Σαν να είμαι σε κλουβί και να με πετάνε. Είχα πάει σε μια ωραία παραλία στην Καλαμάτα και καθόμουν από τις 11 το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα, εκεί. Αυτό δεν είναι φυσιολογικό, είναι σύνδρομο στέρησης.

Τι σου αρέσει στην Αθήνα; Η νύχτα. Το πρωί στην Αθήνα, με όλο αυτό το χάος δεν το αντέχω. Όταν χρειάζεται να βγω από το σπίτι πριν τις 12, κι όπως φαντάζεσαι έχει χρειαστεί αρκετές φορές, φθείρομαι. Αλλά η νύχτα μου αρέσει. Μου αρέσει η ηρεμία, η νυχτερινή της ζωή, τα όμορφα μπαρ, η παραβατικότητα.

Τους παρατηρείς περισσότερο τους ανθρώπους τη νύχτα;  Ως ηθοποιός τους παρατηρώ συνεχώς, καλώς ή κακώς.

Απλώς για διάφορους λόγους οι άνθρωποι το βράδυ είναι πιο χαλαροί, πιο μεθυσμένοι. Είμαι κι εγώ όμως, οπότε…