Υπάρχει μια σκηνή στο Broen / Η Γέφυρα, σε ένα από τα μεσαία επεισόδια του πρώτου κύκλου της Νορβηγοσουηδικής σειράς, όπου η Saga Noren εξηγεί το πώς δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στο να σκοτώσει μια χούφτα σχολιαρόπαιδα και στο να δηλητηριάσει μια ντουζίνα άστεγους, ο δολοφόνος που ψάχνουν όλη τη χρονιά: τα παιδάκια «είναι απλώς άνθρωποι σε μικρότερο μέγεθος» λέει στον εμβρόντητο Δανό ομόλογό της, κι ίσα – ίσα που μπορείς να το πεις κι αποκλιμάκωση της βίας, μια και πρόκειται για λιγότερα θύματα. Η Saga Noren είναι βέβαια ένας απ’ τους πιο αμφιλεγόμενους χαρακτήρες της διεθνούς τηλεόρασης, με την απόλυτα κανονιστική, στα όρια του ρομποτικού προγραμματισμού λογική της, να την καθιστά πρακτικά ανίκανη για οποιοδήποτε είδος φυσιολογικής κοινωνικής συναναστροφής, αλλά την κάνει κι απόλυτα λειτουργική κι υπεραποτελεσματική στα πλαίσια της δουλειάς της. Η Saga Norem, επίσης, θα έκανε εξαιρετική παρέα με μια άλλη ξανθιά, γνωστή κι ως αγαπημένη μας διπολικιά: την Carrie Mathison.
Κι αν το παραπάνω ενσταντανέ το λογαριάσεις μαζί με το ότι η Carrie δεν φάνηκε να έχει κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα που κονιορτοποίησε καμιά δεκάρα γυναικόπαιδα μαζί με τον Πακιστανό στόχο της, στο νέο της πόστο στο καζάνι της Μέσης Ανατολής, σε κάνουν να πιστεύεις πως η τρελαμένη πρακτόρισσα της CIA θα μπορούσε στ’ αλήθεια να το κάνει, αυτό που βρέθηκε να σκέφτεται στην πιο σκοτεινή σκηνή του διπλού επεισοδίου της πρεμιέρας του νέου Homeland: θα μπορούσε στ’ αλήθεια να πνίξει το παιδί της. Γιατί ναι, σ’ ετούτη τη σαιζόν, η Carrie Mathison έχει παιδί. Μη νιώθεις άσχημα αν δεν το θυμόσουν από πέρσι, κι η Carrie να το ξεχάσει προσπαθεί. Κι όταν η Carrie βάζει κάτι στο μυαλό της, όπως σίγουρα θα θυμάσαι, το καταφέρνει. Εν προκειμένω, σ’ ετούτο το διπλό επεισόδιο καταφέρνει να τραβήξει τη σκανδάλη σ’ ένα μακελειό, να βρεθεί στο στόχαστρο της διεθνούς κατακραυγής κομπλέ με μαζικές βίαιες διαδηλώσεις στο Ισλαμαμπάντ, να τραβηχτεί βιαίως πίσω στην Αμερική, να εντοπίσει ίχνη από επικίνδυνη διαπλοκή με αρώματα εθνικής προδοσίας, να εκβιάσει το αφεντικό της, και να ξανασταλεί πίσω στην πρώτη γραμμή. Κι όλο αυτό για να αποφύγει να είναι παρούσα στο μεγάλωμα της κόρης της. Την οποία κόντεψε να πνίξει για να απαλλαγεί.
Ίσως αν την έπνιγε εν τέλει, να μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για αφηγηματική επανάσταση. Μια πραγματικά αναπάντεχη ανατροπή στις ισορροπίες που προσπαθεί χρόνια τώρα να κρατήσει η σειρά, ανάμεσα στην εξερεύνηση του κεντρικού τους χαρακτήρα ως εμμονικής προσωπικότητας και του λυτρωτικού χρωματισμού της ως αθεράπευτης πατριώτισσας. Η δολοφονία του παιδιού της, μάλιστα. Αυτό θα ήταν ένα βάρος που θα είχε ενδιαφέρον να δούμε να κουβαλάει στην πορεία της χρονιάς, μια ηρωίδα που πουλάει την ψυχή της στο διάβολο για να προστατεύσει την πατρίδα της στα χαρακώματα, να προσφέρει στα αμερικανάκια ασφαλές έδαφος να παίζουν ράγκμπι, αλλά παραλύει στην ιδέα να χρειαστεί να μεγαλώσει το δικό της, κοκκινομάλικο αμερικανάκι. Ένα παιδί που έφερε στον κόσμο μόνο και μόνο πιστεύοντας ότι έτσι, με κάποιο μαγικό τρόπο, θα κρατούσε κοντά της τον μάρτυρα που αγάπησε, τον Brody. Κλασικό σύμπτωμα εμμονικής συμπεριφοράς.
Κάποιοι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να υπηρετούν τη μεγαλύτερη εικόνα φυσικά, και η σειρά στα πρώτα δύο επεισόδιά της τράβηξε τις αδρές της πινελιές για το ευμεγέθες ψηφιδωτό των χαρακτήρων που θα καθορίσουν την εξέλιξη της τέταρτης χρονιάς της: ο Saul τρώγεται να παρατήσει τον ιδιωτικό τομέα και να γυρίσει πίσω στο δημόσιο λειτούργημα του αρχηγού των κατασκόπων, ο Quinn εξακολουθεί να μην περνάει καθόλου καλά στο ρόλο του εκτελεστικού αποσπάσματος, και ο επικεφαλής της CIA είναι πρόθυμος να καταπιεί ολόκληρο το καζάνι με την πίσσα, προκειμένου να αποφύγει να του κολλήσουν πούπουλα ανεπάρκειας. Κι ενώ στο πρώτο επεισόδιο οι σεναριογράφοι ασχολήθηκαν περισσότερο με το να κρεμάσουν το ψυχολογικό υπόβαθρο απ’ το οποίο θα προσπαθήσουν να δραπετεύσουν οι κεντρικοί τους χαρακτήρες, το δεύτερο ήταν στο μεγαλύτερο βαθμό του αφιερωμένο στο να βάλει μπρος τους μηχανισμούς της πλοκής που θα εξελιχθούν στους βασικούς αφηγηματικούς πυλώνες της χρονιάς.
Η υποπλοκή για τον επί κεφαλής της μονάδας της Carrie στο Ισλαμαμπάντ, παρείχε εύκολα ένα απ’ τα πιο απολαυστικά δείγματα αφηγηματικής οικονομίας που έχει επιδείξει η σειρά ως στιγμής, κι η σκηνή με το άδοξο φινάλε του χαρακτήρα στα χέρια του μανιασμένου πλήθους ήταν μάλλον η κορυφαία της σειράς σε σφιχτοδεμένη ένταση, οπότε μπορείς να πεις ότι σ’ αυτούς τους τομείς η δημιουργική ομάδα δείχνει φορμαρισμένη. Κι η βασική πλοκή εξιχνίασης της προδοσίας έχει τα γουστόζικα whodunnit δολώματά της, όμως στην πραγματικότητα το στοίχημα της σαιζόν ολόκληρης είναι το σε τι βαθμό θα καταφέρουν οι σεναριογράφοι να εξερευνήσουν το τι γεννά την τρομοκρατία. Ή μάλλον, το πώς ο τρομοκράτης δεν γεννιέται, αλλά σχηματίζεται μέσα απ’ τη φωτιά της φρίκης, και το πως ο κύκλος της βίας δεν μπορεί να οδηγήσει παρά στη διαιώνιση της μισαλλοδοξίας.
Ο παράλληλος χαρακτήρας του Aayan, του Πακιστανού πιτσιρικά που, σε σκηνή – καρμπόν της εναρκτήριας του πιλότου, ξεθάφτηκε ζωντανός μέσα από τη Γη, ξεκινά την ύπαρξή του στο σύμπαν του Homeland με όλη τη συμπάθεια του κόσμου. Φιλήσυχος φοιτητής Ιατρικής, έχει τη συμπόνοια μας και για την οικογένεια που έχασε στο μακελειό που ενέκρινε η Carrie, και για την επιφυλακτικότητά του στο να συνεισφέρει στην οργή του πλήθους, και για την άρνησή του να παραδοθεί στο μίσος που γεννάει μίσος. Κι η διαφαινόμενη εξέλιξή του σε ισχυρό παίκτη των αντιαμερικανικών δυνάμεων, έχει όλα τα φόντα του κόσμου στο να αποδειχθεί η πιο ζουμερή δραματική αψίδα όχι μονάχα της σειράς, αλλά και της τηλεοπτικής χρονιάς ολόκληρης: για σκέψου σε prime time τηλεοπτικό slot, να δούμε Αμερικανούς να εξηγούν (και εν μέρει να δικαιολογούν) το αντιαμερικανικό μίσος! Αν, βέβαια, οι σεναριογράφοι δεν τα μπουρδουκλώσουν. Που δεν θα ‘ναι κι η πρώτη τους φορά.
Γιατί, εντάξει, δεν νομίζω να ήμουν ο μόνος που, βλέποντας την Carrie να αναπολεί το παρελθόν της μπροστά στο σπίτι του Brody, τους είχα ικανούς να βγάλουν όντως και στ’ αλήθεια στην εξώπορτα τον νεκρό αναστημένο. Ε;
Η σειρά προβάλλεται στο FOX αμέσως μετά την Αμερική κάθε Δευτέρα στις 21:30.
