Ακούγοντάς τους, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι οι Joy Division σε μια σαφώς πιο lightεκδοχή, καθώς ποτέ δεν φτάνουν το επίπεδο κλειστοφοβίας και μελαγχολίας της μπάντας από το Μάντσεστερ. Αυτή μάλιστα η light εκδοχή είναι ακόμα πιο εμφανής στο φετινό άλμπουμ σε σχέση με το προηγούμενό τους, κάτι που μάλλον σε κακό τους βγαίνει παρά σε καλό.
Eκεί ακριβώς αναφέρεται και ο συνδυασμός pop και goth στοιχείων, σε περίπτωση που ξένισε (ή και ξίνισε). Από τη μία έχουμε σαφείς αναφορές στον Ian Curtis και την παρέα του (ομώνυμο Οccult Delight, πρώτο single “She, Untamed” και πληκτροφόρο “Grudges Crossed”), τόσο λόγω φωνής του Philippe Intile αλλά και της μπασογραμμής, ενώ από την άλλη δεν είναι λίγες οι φορές που στα γυρίσματα τραγουδιών όπως στο εναρκτήριο “Strangle the Shadows”, το εξαιρετικό “Time’s Up” και το “Dirty Dream #3”, αντί για τον Intile περιμένεις να ακούσεις το κρουνάρισμα του όσο-μεγαλώνω-τόσο-ξεκουτιάνω (ή προβοκάρω) Steven Patrick Morrissey. Παράλληλα, κομμάτια όπως το “Unburden Yourself” που δικαιωματικά είναι το δεύτερο single του δίσκου, με τα catchy κιθαριστικά riffs και την χορωδία που συνοδεύει την κυρίως φωνή στο μεγαλύτερο μέρος, δίνουν μια εντελώς pop έως και εμπορική χροιά στο δίσκο.
Φυσικά δεν είναι μόνo αυτές οι δύο αναφορές στο Occult Delight. Έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα πολύ διαβασμένη στη διδακτέα ύλη “new wave τέλη 70s-μέσα 80s”. H εισαγωγή του “Severed Heads” συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το “Ceremony” των New Order, ενώ τo “Baby Bunny” το χαρακτηρίζεις άνετα πορνογραφικό, μιλώντας με όρους Robert Smith.
Στις αδύναμες στιγμές (Τhieving Baby’s Bread, Come Sunrise) θυμίζουν Editors και Interpol στην κατηφόρα που έχουν πάρει και οι δύο τελευταία, ενώ ειδικά προς το τέλος του άλμπουμ γίνεται εμφανές ότι οι ιδέες στερεύουν και γι ‘αυτό το λόγο επαναλαμβάνονται. Βέβαια η συγκροτημένη δομή των τραγουδιών μαζί με το γεγονός ότι oι συνθέσεις δε διαρκούν παραπάνω απ’ όσο πρέπει, σώζουν την κατάσταση.
Τέλος σε ό,τι αφορά τους στίχους, αυτοί βρίσκονται σε πλήρη εναρμόνιση με το ύφος της μουσικής, δημιουργούν μεν μια βαριά και έντονη αίσθηση: “the faces may change but the torture remains”, “we arevictims of unconditional love”, αλλά με πνευματώδη τρόπο αποφορτίζουν την ατμόσφαιρα όπου αυτό χρειάζεται “Does he like me? Oh Well. /Does she like me? I can’t tell any more” “baby bunny know that it’s true, I can’t help you if you cannot help yourself.”
Aυστηρή βαθμολογία 7/10 λοιπόν, καθώς έχουμε υψηλές προσδοκίες από αυτούς και ελπίζουμε ότι στο τρίτο άλμπουμ θα μας δικαιώσουν.
ΥΓ.: Τέλη Φλεβάρη ξεκινούν ευρωπαϊκή περιοδεία με τους Cosmetics, οπότε, θερμή παράκληση, οι promotersπου εξειδικεύονται σ’αυτόν τον ήχο (#amentioto) να στείλουν ένα mail καλού κακού.
