Αντι τυπικού προλόγου:
Πριν λίγες μέρες συνάντησα μια αγαπημένη φίλη που με είχε φιλοξενήσει πριν απο πολλά χρόνια στη Γλασκώβη. Προφανώς και τότε της είχα ζαλίσει τον έρωτα με τον Jim Kerr για να φτάσει στο σημείο, σχεδόν 20 χρόνια μετά, να με ρωτήσει… «Λοιπόν, Κατερίνα πως αισθάνεσαι που του μίλησες και θα τον συναντήσεις σε λίγες ημέρες;». Της απάντησα με μια κίνηση που δεν περιγράφεται στο χαρτί, αλλά καθώς την επόμενη μέρα απομαγνητοφωνούσα τη συνέντευξη σκέφτηκα πως αρκούν τα όσα μου είπε ο σκωτσέζος -και λίγο απο ιρλανδός – τραγουδιστής των Simple Minds για να δοκιμάσω το πρώτο crowd surfing στην συναυλιακή μου καριέρα. Εξάλλου ποτέ δεν ειναι αργά για μια παρατεταμένη εφηβεία στο μουσικό στίβο. Μπροστά, κάτω και πίσω απο τη σκηνή…
Ψάχνοντας λίγο τα βιβλία και τα χαρτιά μου έπεσα πάνω σε κάτι που είχα υπογραμμίσει, κάτι που είχατε πει στα 23 σας χρόνια. «Στην Αμερική έχουν ένα φρικτό σλόγκαν: H δύναμη της θετικής σκέψης. Σα να μιλάνε για μια τάξη μπαλέτου. Μπερδεύουν την αυτοπεποίθηση με μια αόριστη ελπίδα που θα ήθελαν να ειναι πραγματική… Με άλλα λόγια πούλησε τις αμαρτίες σου και την κατάθλιψή σου για ν’ αγοράσεις την ψυχή σου»…. (γελάει) Καταπληκτικό! Πού το βρήκες; Στην πραγματικότητα μετά απο τόσα πολλά χρόνια δεν έχει αλλάξει τίποτα, συνεχίζω να πιστεύω στην επικοινωνία των ανθρώπων και στη χαρά της μουσικής. Η μουσική δεν είναι ούτε διαφυγή ούτε καταναγκασμός. Δεν ειναι καποια new age πρακτικη. Ειναι ευχαρίστηση, αλλά είναι και πειθαρχία. Είναι ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι πάνω και κάτω απο τη σκηνή ακόμα κι όταν γκρεμίζεται ο κόσμος. Για μένα η μουσική δεν είναι θετική σκέψη. Είναι αυτόματη πράξη. Είναι κίνηση. Και το έπαθλο είναι στην κάθε στιγμή.
Ποιο είναι το έπαθλο; Στη μουσική καταπιέζεσαι ακριβώς το ίδιο είτε βρίσκεσαι ψηλά, είτε χαμηλά, εφόσον οι φιλοδοξίες σου αρχίζουν και σταματάνε επάνω στη σκηνή. Είναι τελείως διαφορετικό να είσαι ευάλωτος απέναντι στους δικούς σου ανθρώπους και άλλο να ψάχνεις τη ψυχή σου στα μάτια του ακροατηρίου. Γι αυτό πριν βγεις έξω πρέπει να κοιτάξεις μέσα και δίπλα σου.
Από τις πρώτες νεοκυματικές ημέρες των ’80s
Αν υποθέσουμε πως το album σας New Gold Dream (1982) περιέγραψε μ’ έναν σχεδόν ακαριαίο τρόπο τη μετάβαση απο το punk στην pop μουσική και αν η λέξη κλειδι ήταν το «όραμα» στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, μπορείτε με μια μόνο λέξη να χαρακτηρίσετε τη μουσική σήμερα; Σπουδαία ερώτηση! Θα έλεγα πως μέχρι σήμερα η λέξη «όραμα» είναι ενα κάποιο κλειδί που ανοίγει πόρτες αλλά νομίζω πως έχει αντικατασταθεί σε μεγάλο βαθμό απο τη λέξη «δημιουργικότητα». Αυτό που με βάζει σε σκέψεις είναι κατά πόσο βγάζουν νόημα αυτές οι λέξεις όταν έρχεται η στιγμή που πρέπει ν’ αντιμετωπίσεις στην πράξη τις σαρωτικές αλλαγές που προκαλεί η τεχνολογία στη μουσική. Κι αν η μουσική ειναι διάλογος, με πόσους μπορείς σήμερα να μοιραστείς αυτό που κάνεις και για πόσο καιρό;
Φαντάζομαι, εννοείτε πως το θέμα δεν είναι πλέον αν θ’ανακαλύψεις κάτι καινούργιο, αλλά αν θα μπορέσει αυτό το καινούργιο να σε κρατήσει περισσότερο απο 15 δευτερόλεπτα πριν πατήσεις το επόμενο κλικ… Ακριβώς έτσι… και σκέφτομαι συχνά τι έχει να αντιμετωπίσει σήμερα ένας πρωτοεμφανιζόμενος μουσικός.
Κι αν εσείς ήσασταν αυτός ο μουσικός; Με ρωτάς αν ήμουν σήμερα 20 χρονων, τι θα έκανα; Αν θα έκανα μουσική; Κοίτα, ο κιθαρίστας μου (σσ. υποθέτω εννοεί τον Charlie Burchill) υποστηρίζει πως δε θα έκανε μουσική τώρα. Και τον πιστεύω. Δεν ξέρω… θα σου μιλήσω ακριβώς όπως αισθάνομαι.
Δεν είμαι μουσικός. Είμαι τραγουδιστής, γράφω στίχους και δουλεύω με μουσικούς. Για ν’απαντήσω λοιπόν στην ερώτηση σου νομίζω πως ναι, θα έκανα και σήμερα μουσική. Αν θα έβγαζα λεφτά απο τη μουσική αυτή τη στιγμή; Οχι. Ειμαι σίγουρος πως δε θα έβγαζα.
Οι Simple Minds σήμερα
Για κάποιο λόγο, όταν σκέφτομαι τον τρόπο που καταναλώνουμε τη μουσική σήμερα, σε σχέση με το πως ακούγαμε μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα ενος θρυλικού τρένου, πριν αυτό αποσυρθεί οριστικά. Όσοι πρόλαβαν μπήκαν. Και οι Simple Minds ήταν μέσα. Ξέρω τι λες, έχεις δίκιο, αλλά άκουσε με… Δε νομίζω πως έχει να κάνει με την εποχή ή τη χώρα που φύτρωσες πάνω στον πλανήτη αλλά με τον τρόπο που εσυ τοποθετείς τον εαυτό σου την κάθε χρονική στιγμή. Αισθάνομαι κάθε μέρα ευλογημένος που βρέθηκα μέσα σε αυτο το τρένο όπως τ’ονομάζεις. Αλλά δεν είναι μόνο θέμα ταλέντου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθώ να διαχειρίζομαι την κάθε ημέρα καλή ή κακή. Δε ξέρω αν ήταν πρόσχημα η μουσική, δώρο ή τύχη, αλλά έτσι έμαθα απο μικρός. Να είμαι ευγνώμων για όσα μου προκύπτουν, να παρατηρώ και να τελειώνω αυτό που αρχίζω. Επίσης, ξέρω πως η μουσική μπορεί να είναι πυροτέχνημα ή να σε τιμωρήσει με πολλούς τρόπους και το έχω δει να συμβαίνει κυρίως σε όσους αφήνουν και αφήνονται. Αλλά για κάποιον που έχει μάθει να δουλεύει σκληρά, η μουσική ειναι μια ακόμα δουλειά και με αυτή ακριβώς τη δουλειά ταϊζεις την οικογένειά σου.
Πριν απο 4 χρονια κυκλοφορησε το πρωτο σας προσωπικό album. Υπάρχει ένα τραγούδι σε αυτο το δίσκο που λεει “she fell in love with silence, she fell in love with truth’’. Είναι ελαφρώς ανορθόδοξος αυτός ο στίχος για κάποιον που έχει γράψει και τραγουδήσει τόσες λέξεις… Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος είναι γεμάτος απο λέξεις και τραγούδια. Κι εγώ αυτό ακριβώς κάνω… (γελάει) Γράφω στίχους και τραγουδάω… Αλλά ναι, τώρα που το λες, σήμερα το πρωί έκανα μια μεγάλη βόλτα σε ενα δάσος έξω απο τη Γλασκώβη και σκεφτόμουν πως αγαπάω τις λέξεις, τις ιστορίες. Όμως, σήμερα ανάμεσα στα δέντρα υπήρχε σιωπή, δεν υπήρχαν λέξεις και μου άρεσε. Πιστεύω πως υπάρχει κάτι θεμελιώδες σε αυτό που κάνω με τις λέξεις. Τόσο θεμελιώδες… που το ξέχασα όταν μπήκα στο δάσος το πρωί (γελάει).
Αγαπάτε πολύ τη Σικελία και περνάτε αρκετό χρόνο εκεί τα τελευταία χρόνια. Μιας και το Παλέρμο φιλοξενεί μια δυνατή jazz σκηνη σας έχει περάσει απο το μυαλό ν’αναθεωρήσετε λίγο την άποψη σας για τη jazz μουσική; Eγώ και η Jazz δεν έχουμε καταφέρει να συναντηθούμε. Και κατά βάθος δε νομίζω πως θέλουμε να γνωριστούμε(γελάει ξανά). Προτιμώ τα τραγούδια.
Θα ήθελα να ξέρω αν υπάρχει ένα πρόσφατο τραγούδι στην δισκογραφία των Simple Minds για τ΄οποίο αισθάνεστε πως είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με μια πρόσφατη ιστορική στιγμή. Ξέρω για παράδειγμα πόσο σημαντική ήταν για τη μπάντα η κυκλοφορία του “Mandela Day” το 1989. Τι βλέπετε να έχει αλλάξει από τότε; Το μόνο που αλλάζει είναι η γεωγραφία. Τα προβλήματα ήταν και είναι τα ίδια. Είναι αυτό που σου είπα λίγο νωρίτερα για την εποχή και τη χώρα. Φυσικά το καθε τραγούδι εχει πρωτίστως σημασια (για) την εποχή που γράφτηκε. Δεν είναι πως το “Mandela Day” ή το “Belfast Child” έχουν χάσει την αξία τους αλλα τώρα υπάρχει κάτι άλλο. Υπάρχει και η Συρία αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Αν και σκέφτομαι πως συχνά μιλάμε περισσότερο για τη σκιά παρά για το αντικείμενο που την προκαλεί.
..νομίζω πως υπάρχει ένα τραγούδι σας που περιγράφει ακριβώς τα όσα συζητάμε αυτή τη στιγμη και τυγχάνει να είναι και το πιο αγαπημένο μου. Αναφέρομαι στο “Premonition”… Aλήθεια; Το αγαπάω τόσο πολύ αυτό το τραγούδι. Πραγματικά σ’ευχαριστώ.
Τι να περιμένουμε απο την εμφάνιση σας στην Αθήνα; Θα σου πω ακριβώς τι να περιμένετε. Πως δε θα δώσουμε λιγότερο απο το 100% της μπάντας πάνω στη σκηνή. Αν κι έχουμε ξανάρθει στην Αθήνα, αισθάνομαι πως δεν ήταν αρκετά. Έχουμε παίξει τόσες φορές στο Παρίσι και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, αλλά πάντα αισθάνομαι πώς στην Αθήνα οφείλουμε να δώσουμε κατι περισσότερο και πάνω απ’ολα πρέπει μέσα σε μια μόνο βραδιά ν’αποδειχθούμε, ξανά και ξανά, αντάξιοι της εμπιστοσύνης σας. Σας ευχαριστούμε πολυ για την πρόσκληση.
Οι Simple Minds εμφανιζονται την πρώτη μέρα του En Lefko Festival, 20 Ιουνίου, στην Τεχνόπολη. Αναλυτικά το πρόγραμμα εδώ.
