Οι θείες, του Βασίλη Νούλα

Πρέπει να ήμουν στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού όταν η θεία Αλίς ήρθε στην Αθήνα να δει τη γιαγιά μου κι εμάς. Θυμάμαι ότι της αντιμιλούσα συνέχεια κι αντιστεκόμουν με πείσμα στις προσπάθειες της να με προσεγγίσει. Ωστόσο ταυτόχρονα θαύμαζα την κοσμοπολίτικη άνεση και την κομψότητα που απέπνεε. Εξάλλου και μόνο το γεγονός ότι ερχόταν από το μακρινό Μπουένος Άιρες αρκούσε για να μου ασκεί ακαταμάχητη γοητεία. Αντιστεκόμουν όμως, κι εκείνη με πολιορκούσε, κι αυτό μου άρεσε, ήταν το παιχνίδι μας. Την ημέρα που θα έφευγε για Ιταλία, μου είπε στο αφτί για αποχαιρετισμό ότι όταν θα είναι στο αεροπλάνο, ψηλά πάνω από την Αθήνα, θα πάει στην τουαλέτα και θα μου στείλει από κει πάνω ένα σκατουλάκι. Είχα ενθουσιαστεί. Αυτή η φράση μού φάνηκε η κορύφωση της μεταξύ μας μυστικής τρυφερότητας και συνενοχής.