House of Cards του Αγίου Βαλεντίνου ανήμερα

Ναταλί Σαϊτάκη

Είχα δει τον Kέβιν Σπέισι στον Ριχάρδο τον Τρίτο, πριν μερικά χρόνια, στην Επίδαυρο. Προφανώς ήταν εκπληκτικός, αν και καθόμουν αρκετά πίσω και δε μπορούσα να απολαύσω πλήρως την ερμηνεία του, παρατηρώντας και τις συσπάσεις του προσώπου του.

Κάτι η αφόρητη ζέστη (κάτι τα λόγια του παπά), πίστευα ότι δε θα ξανάβλεπα από αυτόν κάτι παρόμοιο. Μεγάλο λάθος.

Πέρυσι τέτοιο καιρό το Netflix μας έκανε ένα πολύ μεγάλο δώρο: τα 13 επεισόδια της πρώτης σεζόν του House of Cards μονοκοπανιά. Ξενύχτι, μασούλημα κάτω χείλους, σήκωμα της τρίχας σε κάθε πράξη του πρωταγωνιστή.

Τα «μαθήματα ζωής» της πρώτης σεζόν του House of Cards ήταν λιτά κι απέριττα. Προέκυψαν από τη χρόνια ενδοσκόπηση του Frank Underwood και τον γενικότερο τρόπο με τον οποίο ασκείται η πολιτική (έστω και σε σεναριακό επίπεδο) παντού στον κόσμο και ειδικότερα στις ΗΠΑ.

«Μην τάξεις σ’ άγιο κερί και σε παιδί παιχνίδι». Ο Άντεργουντ είναι το αντίθετο του αγίου (και του παιδιού), ωστόσο σε κάθε περίπτωση, μην τάξεις κάτι σε κάποιον ικανό, που έχει βάλει την πλάτη του για ν’ ανέβεις εσύ και μετά του το πάρεις πίσω. Θα το πληρώσεις. Και, μεταξύ μας, καλά θα σου κάνει.
Είμαστε τα μυστικά μας. Αν καταφέρουμε να δείχνουμε «καθαροί» από μυστικά και ψέματα, το πολύ πολύ να μας υποψιαστεί κάποιος που «θα του κόβει» λίγο παραπάνω σε σχέση με το υπόλοιπο περιβάλλον μας. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Ούτε φόνος, ούτε εκβιασμός.
Όσο κι αν λατρεύεις τη μοναξιά, όσο ιδιόρρυθμος/αδίστακτος/μισάνθρωπος κι αν είσαι, ο κατάλληλος για σένα σύντροφος μπορεί να βελτιστοποιήσει τα αποτελέσματα των μηχανορραφιών σου. Αγάπα τον. Με τον τρόπο σου, έστω.
Πάντα κάποιος θα βρεθεί στη «δυσάρεστη» θέση να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Ο ίδιος, μετά το πέρας της διαδικασίας αυτής, θα βρίσκεται σε μεγαλύτερη θέση ισχύος απ’ όλους. Διότι θα ξέρει και ποιο ήταν το φίδι και πού βρίσκεται η τρύπα και ποιος έδωσε τη σχετική εντολή. Αυτός είναι ο Φρανκ Άντεργουντ. Σ’ αυτόν χρωστάνε όλοι.
Καλώς όρισες στην πρωτεύουσα του πολιτικού νταραβεριού. Απόκτησε δύναμη ή τρέχα για να σωθείς.

Με τα πιο πάνω δεδομένα, η δεύτερη σεζόν αναμένεται να ιντριγκάρει ακόμα περισσότερο.

O Φρανκ Άντεργουντ είναι πλέον ο Αντιπρόεδρος.

Η Κλερ Άντεργουντ η νταμαροκολώνα του σπιτιού του, ο άμεσος συνεργός σε όλα τα πλάνα του.

Η Ζόι Μπαρνς το υποχείριό του.

Οι παλιοί εχθροί του, ηττημένοι.

Θέλει κι άλλο, όμως. «Let the butchery begin», είπε.

Πού θα φτάσει; Με έναν μπαλτά στο χέρι, θεωρητικά παντού.

Μπάμπης Χατζηδάκης

Δεν είναι κρυφό πια εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ότι οι κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού, οι πολιτικές συμφωνίες ή διαφωνίες, διαμορφώνονται μακριά από τα επίσημα πολιτικά κέντρα. Σε διαδρόμους του παρασκηνίου, σε διακριτικά καφέ, σε μισοφωτισμένα γραφεία, οπουδήποτε, αλλά όχι στα κοινοβούλια (για την Ευρώπη) ή στο House of Commons και την Senate (Βρετανία και Αμερική). Επίσης είναι δυσδιάκριτα τα όρια του πού ξεκινάει η πολιτική αρχών και που η προσωπική φιλοδοξία, που ο πολιτικός αμοραλισμός και που η τέχνη του πολιτικά εφικτού. Στο κάτω κάτω, οι πολιτικοί είναι άνθρωποι και αυτοί με τα δικά τους πάθη, τις δικές τους εμμονές κάτι που επιβεβαιώνεται συνεχώς στις μέρες μας μερικές φορές με τραγικό τρόπο, άλλες φορές με κωμικό. Το House of Card περιγράφει με ακρίβεια αυτή την ατμόσφαιρα, μέσα από τα μάτια του Φράνσις Άντεργουντ (Κέβιν Σπέισι), ενός μακιαβελικού μέλους του Kογκρέσου, ο οποίος βουτηγμένος στην πολιτική ίντριγκα προσπαθεί να ανέλθει πολιτικά, να πλήξει τους εχθρούς του και να υπερασπίσει τα κεκτημένα του. Που και που σταματάει η πλοκή και ο Φράνσις γυρνάει στο κοινό και σχολιάζει ή επεξηγεί τη στάση του θυμίζοντας τον Ριχάρδο τον Τρίτο. Η εισήγηση ενός νομοσχεδίου, η συμμετοχή σε μία επιτροπή , η χειραγώγηση των πολιτικών συμμάχων είναι απλά οι κινήσεις σε μια σκακιέρα που από κάτω της κρύβει έναν κόσμο σκληρό και κυνικό, όπου η εξόντωση του αντιπάλου διασφαλίζει τη δική σου θέση, έλεος δεν υπάρχει.

Όπως και να το κάνουμε υποτίθεται ότι όλα αυτά δείχνουν και μια στάλα αυτογνωσίας για τις κοινωνίες στις οποίες ζούμε. Οι πολιτικοί και η πολιτική γραφειοκρατία όπως παρουσιάζεται στις αφηγήσεις από τον καιρό του Yes prime minister μέχρι σήμερα, αντικατοπτρίζει τις κοινωνικές και ανθρώπινες σχέσεις, δίνοντας την τρωτή ανθρώπινη πλευρά πράγμα που κάνει τις ιστορίες δύναμης και εξουσίας πιο ρεαλιστικές . Όταν για παράδειγμα ο Φράνσις με την γυναίκα του Κλερ (Ρόμπιν Ράιτ) μετά από μια γεμάτη ημέρα εξαπάτησης, ίντριγκας και άσκηση εξουσίας καπνίζουν μαζί στο σπίτι τους μπροστά από ένα παράθυρο που κοιτά το κενό, δεν έχουν να μοιρασθούν τίποτα παρά μόνο κούραση. Επίσης όταν ο νεαρός ανερχόμενος πολιτικός (αλλά και εθισμένος στα drugs και το αλκοόλ) Ρούσο (Κόρεϊ Στολ) τα κάνει χάλια σε μια σημαντική συνέντευξη στο CNN λόγω hangover είναι λίγο πολύ μια αγωνία που την κατανοούμε όλοι, για να μην απαριθμήσω πόσες και πόσοι έχουμε έρθει σε άσχημη θέση λόγω ποτού. Ακριβώς αυτή η συνενοχή (που προέρχεται από την τρωτή μεριά τους) με αυτούς τους ήρωες κάνουν το παιχνίδι δύναμης και εξουσίας στο οποίο συμμετέχουν ένα παιχνίδι ρεαλιστικό παρά την κυνικότητα του, ένα παιχνίδι όπου τα πάντα μπορούν να χρησιμοποιηθούν υπέρ σου ή εναντίον σου. Ακόμα και η γενναιοδωρία, όπως λέει ο Φράνσις “Generosity is its own form of power”.