Η Κική Παπαδοπούλου είναι μία νέα κοπέλα που σίγουρα δεν κάθεται σε ησυχία. Γράφει στο life.gr, κάνει εκπομπές στο Join Radio, συνεργάζεται ως freelancer με θιάσους και θεατρικά φεστιβάλ, εργάζεται στον Alpha, ήταν στα γυρίσματα της καινούριας ταινίας του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Σε όλα αυτά έρχεται και προστίθεται η αγάπη και το ταλέντο της στη φωτογραφία. Ασχολείται επαγγελματικά από το 2011 αν και το «κακό», όπως παραδέχεται, έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια νωρίτερα, αυθόρμητα. Αν και το βιογραφικό της είναι μεγάλο και η ηλικία της μικρή, δεν θα σου συστηθεί ως «φωτογράφος».
Η Κατερίνα Τσάβαλου βρίσκει καταφύγιο στη γάτα της και πανικοβάλλεται στο ενδεχόμενο της κρίσης πανικού.
Αυτό το multi-tasking εκφράζεται πλέον μέσω ενός «απωθημένου» της, την οπτικοποίηση των μικρών στιγμών καθημερινής απόλαυσης. Στο Happy Few Project, οι καλλιτέχνες βρίσκονται σε θέση μοντέλου, αφηγητή και performer της αγαπημένης τους συνήθειας που λειτουργεί ως ασπίδα στον φόβο. Φωτογραφίζονται στον δικό τους χώρο μαζί με κάτι που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους και στο μονταζ ξεφυτρώνει και ο φόβος τους με γραφιστικά σχέδια. Με αφορμή την έκθεση που μόλις εγκαινιάστηκε στο χώρο του six d.o.g.s., η Κική εξηγεί στην Popaganda τι πάει να πει “Happy Few”, πώς γεννήθηκε, πώς λειτούργησε το crowd-funding στο οποίο προσέφυγε και ποια είναι η σχέση του με την τέχνη του σήμερα.
Η Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη έχει κουνέλι. Στους εφιάλτες της είναι τυφλή.
Τι μπορεί να γίνει όταν διαφορετικές τέχνες συνεργάζονται; Ο συνδυασμός πολλών τεχνών μαζί είναι μία ωραία πρόκληση γιατί δεν ξέρεις ποτέ πώς θα επικοινωνήσουν μεταξύ τους και όσες φορές το έχουμε δοκιμάσει, το αποτέλεσμα είναι πολύ ιδιαίτερο κι ενδιαφέρον. Σου δίνει την ευκαιρία να δεις ένα project από διαφορετικές οπτικές, να το αντιληφθείς και κάπως αλλιώς αλλά και να εμπνευστείς περισσότερο για το δικό σου κομμάτι.
Πώς προέκυψε το Happy Few Project; Η ιδέα μου ήρθε πριν ένα χρόνο περίπου σε μία κακή και μεταβατική περίοδο που πήγαιναν αρκετά πράγματα στραβά και για πρώτη φορά ήμουν τόσο πεσμένη ψυχολογικά. Επικρατούσε μια παρόμοια κατάσταση για αρκετούς στον περίγυρό μου και σκέφτηκα πως από αντίδραση θα απαιτήσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Επίσης με όλα αυτά τα τρελά προγράμματα που έχουμε όλοι και με το άγχος που μας κυνηγάει συνέχεια, συζητούσαμε συχνά πως σχεδόν όλοι έχουν ξεχάσει αυτές τις στιγμές μες τη μέρα που θα γυρίσουν σπίτι και θα κάνουν κάτι απλό και ωραίο που θα τους χαλαρώσει ή όταν συμβεί τελικά θα κοιτούν το ρολόι. Η ιδέα ήταν να μαζευτούμε μια ομάδα ανθρώπων που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές μορφές τέχνης και να φτιάξουμε κάτι το οποίο θα σχετίζεται με την έννοια της ευτυχίας μες την καθημερινότητα μας και θα ξεφεύγει από οτιδήποτε στημένο, σοβαροφανές, θα αντιπροσωπεύει απόλυτα όποιον συμμετέχει και θα έχει δίπλα του μία αντίθεση.
Προσπαθήσαμε το τελικό αποτέλεσμα να έχει κάτι από την ομορφιά ενός ακατέργαστου συναισθήματος όπως ο αυθορμητισμός και η χαλαρότητα κι επίσης να δίνει έμφαση στο ότι δε χρειάζεται να κάνεις κάτι τρομερά συγκλονιστικό ώστε να είσαι ευτυχισμένος. Οπότε κάπως έτσι σκέφτηκα να συγκεντρώσουμε τις αγαπημένες συνήθειες κάποιων προσώπων οι οποίες τους χαροποιούν όταν γυρνούν σπίτι και να συνδυαστούν με τους μεγαλύτερους τους φόβους σαν να πρόκειται για σκηνές από τη ζωή τους.
Στην αργκό “Happy Few” σημαίνει «οι μικρές στιγμές ευτυχίας» και παράλληλα στο έργο του William Shakespeare, Ερρίκος ο 5ος, υπάρχει η ατάκα “We happy few” και αναφέρεται στην ομάδα κάποιων εκλεκτών. Κι επειδή σ’ αυτό το project σε όλα υπάρχουν συνδυασμοί, έτσι κι εδώ συμμάχησαν αυτά τα δύο και επικράτησαν για το τελικό όνομα.
Ο Αντίνοος Αλμπάνης δεν μπορεί να βγειο από το ίντερνετ και τρέμει την ασφυξία.
Πώς έπεισες τελικά τους συμμετέχοντες; Το ωραίο και το συγκινητικό ταυτόχρονα είναι πως όλοι δέχτηκαν να συμμετέχουν χωρίς δεύτερη σκέψη όταν τους είπα την ιδέα και όλες τις λεπτομέρειες. Ήταν λίγοι όσοι δεν μπόρεσαν λόγω άλλων συγκυριών. Τους χαλάρωσε πως θα ήταν απόλυτα φυσικοί και θα φωτογραφίζονταν στο σπίτι τους κάνοντας την αγαπημένη τους συνήθεια και θα ήταν απλά ο εαυτός τους. Αυτό που τους έβαλε σε σκέψη ήταν το κομμάτι των φόβων τους και χάρηκα που δεν είχαν κανένα θέμα να μοιραστούν τα πιο αδύναμα σημεία τους.
Η Βίκυ Παπαδοπούλου χαλάρώνει ακούγοντας μουσική και παίζοντας με τον σκύλο της. Προσπαθεί να μην σκέφτεται το θάνατο.
Ποια είναι η συχνότερη συνήθεια και ποιος ο φόβος που συνάντησες; Επειδή είναι πάνω από μία, οι συχνότερες συνήθειες είναι ο καφές και το παιχνίδι με τα κατοικίδια και ο συχνότερος φόβος ο θάνατος.
Και το crowd-funding πώς λειτούργησε; Ευτυχώς μας έδωσαν παράταση στο crowdfunding το οποίο θα κρατήσει μέχρι το τέλος της έκθεσης κι ελπίζω να πετύχει! Μέχρι τώρα πάει πολύ καλά και σου δίνει μεγάλη χαρά το ότι μπαίνουν στη διαδικασία να σε στηρίξουν και κόσμος που δεν σε ξέρει.
Ο Γιώργος Χρυσσστόμου δεν μπορεί να φανταστεί τη ζψή του χωρίς μουσική. Και δε θέλει να πεθάνει μόνος.
Όταν οι εκθέσεις χρηματοδοτούνται, αλλοιώνεται ο χαρακτήρας τους; Νομίζω ότι εμπορευματοποιούνται και ταυτόχρονα χάνουν το στόχο τους όταν χρηματοδοτούνται από χορηγούς που εκμεταλλεύονται το εκάστοτε project με εντελώς λάθος τρόπο με αποτέλεσμα να χάνεται και ο αρχικός στόχος αλλά και η εμπιστοσύνη του κόσμου. Η χρηματοδότηση μέσω του crowd-funding λειτουργεί διαφορετικά κι έχει μια άλλη λογική η οποία ταιριάζει σ’ ένα παρεΐστικο κλίμα
Τι θα ακολουθήσει; Θα ήθελα πολύ να ταξιδέψει και σε άλλες πόλεις κι όπως επίσης να μπορέσουμε να φτιάξουμε τη συνέχεια του με ακόμα περισσότερα αγαπημένα πρόσωπα. Εκτός από αυτό, υπάρχουν κάποιες ιδέες για κάτι εντελώς διαφορετικό το οποίο σχετίζεται με τη street κουλτούρα αλλά είναι σε πολύ πρώιμο στάδιο και δεν υπάρχει και χρόνος ακόμα!
Ο Πολύδωρος Βογιατζής κάνει πολλή παρέα με τον σκύλο του. Όχι όμως στο σκοτάδι.
Είναι αυτό το project η ικανοποίηση ενός απωθημένου και ενδεχομένως η αρχή κάποιου νέου; Ναι, μπορείς να πεις ότι είναι η ικανοποίηση ενός απωθημένου που υπήρχε γι’ αρκετό καιρό. Επιπλέον είναι και κάτι άλλο. Πριν μπω στη διαδικασία για το Happy Few, είχε τύχει να μιλήσουμε μ’ έναν μεγάλο φωτογράφο τον οποίο θαυμάζω πάρα πολύ κι όταν του είπα πάνω στη συζήτηση ότι δεν έχω χρόνο να κάνω όσα σκέφτομαι εκτός των φωτογραφίσεων που σχετίζονται με δουλειά (η τελευταία έκθεση με μια ομάδα ήταν πριν τρία χρόνια) με συμβούλεψε να δίνω πάντα έμφαση στα προσωπικά project γιατί αλλιώς θα χαθεί η μαγεία και θα γίνονται όλα μηχανικά. Μπορεί να ακούγεται αυτονόητο αλλά το παραβλέπεις συνέχεια όταν χάνεσαι μέσα σε deadlines κι ήταν σα να με ταρακούνησε υπενθυμίζοντας μου τους άτυπους κανόνες του παιχνιδιού.
Η έκθεση τρέχει στο Six D.O.G.S. μέχρι τις 10/2, αν θέλετε να συνεισφέρετε στο crowdfunding εδώ
