Κάτι παρόμοιο έγινε το 2007 με τους “300”, σίγουρο δείγμα ότι η βιομηχανία του κινηματογράφου είχε αγαπήσει τη δουλειά του. Η ιστορία των 300 Σπαρτιατών του Λεωνίδα, που έπεσαν μαχόμενοι στις Θερμοπύλες είχε γίνει κόμικ από το Miller εν έτει 1998. Το αποτέλεσμα; Ένας μικρός καλλιτεχνικός και αισθητικός θρίαμβος στον κόσμο των κόμικ, που όμως παράλληλα στηλιτεύθηκε για το “εκκεντρικά” ιδεολογικό κοντράστ ανάμεσα σε Έλληνες και Πέρσες. Ειδικά, μετά την κυκλοφορία της ταινίας, πολλοί την έθεσαν κάτω από το πολιτικό μικροσκόπιο και ξεψάχνισαν κάθε πολιτικό παραλληλισμό με την ιμπεριαλιστική πολιτική του τότε Πλανητάρχη George Bush Jr.. Προσωπικά, απλά απόλαυσα τα εξαιρετικά σκίτσα της Lynn Varley, επί χρόνια συντρόφου του τόσο στη ζωή όσο και στη δουλειά, και δεν έθεσα ως πολιτικό μου εκπαιδευτή ένα κόμικ όπου απεικονίζει τους Εφόρους της Σπάρτης σαν το Darth Sidious από το Star Wars, ή τον Ξέρξη σαν πρώην πάνκη που μετατράπηκε σε θεάνθρωπο. Παρομοίως θα πράξω και στο σίκουελ που βγαίνει σε λίγες μέρες και θα διαλέξω να πιστέψω πως η Eva Green φέρνει στην Αρτεμισία. Αν και η ταινία δε βασίζεται εξ ολοκλήρου σε δικό του κόμικ αυτή τη φορά, εντούτοις περιέχει στοιχεία από το επερχόμενο βιβλίο του, “Xerxes“, που αποτελεί κάτι σαν origins του Πέρση βασιλιά. Γιατί πάνω απ’όλα, τα κόμικ του Miller είναι fiction. Και όταν τα αντιμετωπίσεις ως τέτοια, θα τα απολαύσεις και ευκολότερα.
Έχοντας πει αυτό, η αλήθεια είναι πως θα διαπιστώσουμε μια σαφή αλλαγή στην ιδεολογία του Miller μετά το Sin City. Σίγουρα, η δουλειά του δεν είναι και η πιο εύπεπτη, ενώ έχει χαρακτηριστεί από αρκετούς ως “πολιτικά ασταθής”, με ρητορική που προάγει το μισογυνισμό, την ομοφοβία και τον αντι-ισλαμισμό. Όπως συμβαίνει στο Holy Terror, που αποτελεί το απαύγασμα της Αμερικανικής προπαγάνδας και φόβου μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Αυτή βέβαια ήταν συνειδητή επιλογή του δημιουργού του, καθώς πίστευε πως θα “προσέβαλλε τους πάντες με αυτό”. Το κόμικ, αρχικά επρόκειτο να είναι ιστορία του Batman και ο συμπαθής νυχτερίδας θα τα έβαζε με την Αλ- Κάιντα. Ωστόσο, αποφάσισε πως δεν ήταν μια ιστορία που ανήκε στον Batman και δημιούργησε ένα χαρακτήρα πιο κοντά στον Dirty Harry, ονόματι Fixer (ο “διορθωτής”) για να αντιμετωπίσει τον “εξωτερικό κίνδυνο” που απειλεί την εθνική ενότητα. Και είχε δίκιο: Όντως τσάντισε τους πάντες με αυτό το κόμικ. Και συναδέλφους του και απλούς αναγνώστες του και φυσικά τους Μουσουλμάνους, τους οποίους θίγει σαφέστατα και με αρκετά ξεκάθαρο το αίσθημα του μίσους και όχι νηφάλιας σκέψης απέναντι στην τρομοκρατία.
The “cinematic buisiness”
Η κινηματογραφική ζωή του κομίστα από το Μέριλαντ δεν είναι μόνο το Sin City και οι 300. Ήδη από τη δεκαετία του ’90 είχε επιχειρήσει όχι να διασκευάσει κόμικ του στη μεγάλη οθόνη, αλλά να γράψει σενάρια γι’αυτήν. Και διάλεξε έναν χαρακτήρα που του ταίριαζε γάντι: Το Robocop. Τα δυο σίκουελ του “τενεκεδένιου μπάτσου”, γράφτηκαν από αυτόν. Ωστόσο, αυτή τη φορά, οι studio executives, του άναψαν απαγορευτικό, άλλαξαν αρκετά τα σενάριά του και οι ιστορίες πέρασαν στη σφαίρα του μύθου. Παρ’όλα αυτά, αρκετές ιδέες του χρησιμοποιήθηκαν στην τελική έκδοση της ταινίας (άλλωστε ακόμα κι έτσι το Robocop 2 είναι από τις πιο βίαιες mainstream ταινίες που κυκλοφόρησαν ποτέ), ο Miller έκανε ένα μικρό cameo (είναι ο επιστήμονας που κατασκευάζει nuke για τον Κέιν) ενώ και στο “ναυάγιο” που ονομάζεται Robocop 3, υπήρχαν αρκετά στοιχεία που φώναζαν “Frank Miller”, αλλά δεν ήταν αρκετά για να σώσουν την κάκιστη ταινία. Ακόμα κι έτσι, αν κάποιος θέλει να πάρει μια γεύση του τι είχε στο μυαλό του ο Miller για τον Robocop, χωρίς έξωθεν επιρροές, τότε καλά θα κάνει να διαβάσει τον τόμο που συλλέγει όλες τις ιστορίες του. Επίσης, σε ό,τι έχει να κάνει με το Robocop, είναι υπεύθυνος για ένα μικρό crossover, που αποτελεί το “υγρό όνειρο” κάθε σπασίκλα: Το Robocop vs Terminator, που περιγράφει τη μάχη ανάμεσα στα δυο σύμβολα επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του ’80. Πολλοί επεδίωξαν να το μεταφέρουν στον κινηματογράφο, κανένας δε το έχει τολμήσει ακόμα. Απ’ την άλλη μεριά, ο ίδιος θα θέλει να ξεχάσει το μέτριο έως πάνκακο The Spirit, το 2008 που ήταν και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, προσπαθώντας να μεταφέρει το κλασικό κόμικ του Will Eisner με αισθητική Sin City και απέτυχε οικτρά.
Είτε αγαπάς είτε μισείς τον Φρανκ Μίλλερ, το σίγουρο είναι πως πρόκειται για έναν από τους λιγοστούς κομίστες που έθεσαν πολύ ψηλά τον πήχυ για τις επόμενες κυκλοφορίες, τόσο που ίσως και ο ίδιος δε θα μπορέσει να κυκλοφορήσει κάτι τόσο καλό όσο τα καλύτερα δημιουργήματά του.
