Με τον Δημήτρη Αποστολάκη, γνωριζόμασταν πριν συναντηθούμε για τη συνέντευξη αυτή. Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά, επαναοικειοποιώντας τον χρόνο που πέρασε, την εμπιστοσύνη που διατηρήθηκε μεταξύ μας, ανεβαίνοντας ξανά το λόφο του Φιλοπάππου, λέγοντας ιστορίες που δεν θα δείτε, ούτε θα γράψω, ιστορίες που γεννήθηκαν μεταξύ αλκοόλ και λύρας τότε που ήμασταν παρέες σκορπισμένες στην ευτυχία.
Σε ένα σημείο της συνέντευξης μας, ο Δημήτρη Αποστολάκη, λέει πως: “Την περίοδο αυτή, έφυγαν πολλοί άνθρωποι δικοί μου, αδογμάτιστες ψυχές, που σκόρπισαν τη χαρά και την αλήθεια. Ίσως, μυρίστηκαν τον δυστοπικό καινούργιο κόσμο που αναδύεται. Οι άνθρωποι αυτοί είναι κόσμοι που βουλιάζουνε. Δεν έχω προλάβει να αποτιμήσω τα δώρα που μου άφησε ο πατέρας μου, ούτε αυτά του Περικλή του Κοροβέση, ούτε του Καπετάν Αξάν.
Να σου πω όμως κάτι άλλο; Δεν φεύγουν βρε οι ανθρώποι, μένει η σχέση της ποίησης που είχαμε μαζί τους. Μπολιάζουνε μέσα μας, είναι ακόμη μια χρωματιστή κλωστή στο χωροχρονικό υφαντό που ξεδιπλώνεται μέσα απ’ την καρδιά μας.
Οι άνθρωποι αυτοί, ζουν στο μεράκι μας”.
Δείτε τη συνέντευξη του Χαΐνη. Κάντε μια κίνηση τρυφερότητας πάνω στη βαρβαρότητα που ζούμε.
