Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελάει.
Λαϊκή παροιμία
Τη μεθεπόμενη νύχτα, δηλαδή δυο μέρες μετά, πετάχτηκε από το κρεβάτι του βήχοντας κι άνοιξε διάπλατα μπαλκονόπορτα και παράθυρο. Το νυχτερινό ρεύμα χύνονταν ήσυχα στο δωμάτιο σχηματίζοντας ένα αυλάκι. Πυκνοί ατμοί ρουφιόντουσαν έξω, ανέβαιναν βιαστικά προς τον ουρανό και αραίωναν εκεί ψηλά.
Όταν ξεκαθάρισε γύρω του, πρόσεξε πως τα σεντόνια και το στρώμα ήταν βρεγμένα. Λες και τα ’χε βουτήξει κάποιος σε θάλασσα αλμυρή. Ήπιε τρία ποτήρια νερό απανωτά, ο βήχας του σταμάτησε, αλλά αισθανόταν το κορμί του στεγνό. Αποξεραμένο.
Τότε στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη της παλιάς ντουλάπας του, όπου διαπίστωσε ότι φαινόταν πολύ πιο κοντός. Ως και είκοσι πόντους κοντύτερος. Σκέφτηκε πως βρισκόταν προφανώς μέσα σ’ όνειρο, είπε να ξαπλώσει στο κρεβάτι, να κοιμηθεί ξανά, αλλά ήταν όλα μούσκεμα, κι έτσι μπήκε στο μπάνιο.
Έκανε ένα κρύο ντους να συνέλθει και, όταν βγήκε, είχε ξυπνήσει για τα καλά. Αυτό όμως δεν τον βοήθησε να δει αλλιώς τον εαυτό του. Έδειχνε ακόμα πολύ κοντύτερος. Έμοιαζε συρρικνωμένος. Χτύπησε με τα χέρια το πρόσωπό του, κοπάνησε τρεις φορές το κεφάλι του στον τοίχο να πονέσει. Δεν άλλαξε τίποτα. Από ένα κι ογδόντα, ήταν τώρα ένας άντρας ένα μέτρο και εξήντα εκατοστά.
Κατέληξε πως είχε τρελαθεί. Βρισκόταν σίγουρα σε μιαν άλλη πραγματικότητα. Στην οποία όφειλε να εγκατασταθεί. Να συμφιλιωθεί μαζί της, αντί να βάλει τις φωνές και να πέσει σε πανικό. Αυτός την είχε χωρίσει. Δική του η πρωτοβουλία και η απόφαση. Στην πραγματικότητα, την είχε εξωθήσει σε παραίτηση. Διότι δεν πήγαινε άλλο. Ήταν μια σχέση αδιέξοδη.
Και τώρα, χωρίς να το παντυχαίνει, χωρίς να το περιμένει, διαπίστωνε πως πλήρωνε. Μέσα σε δύο κιόλας μέρες.
Και πλήρωνε ακριβά.
Κοντός κοντός λοιπόν. Από δω και πέρα θα ζούσε ως κοντός.
Από το να χαθείς, καλύτερο είναι να ζεις έστω και μισός. Όσο σου μέλλεται ακόμα να ζήσεις.
Γλυκοχάραζε η αυγή. Βγήκε στη βεράντα κι άρχισε μια πρωινή γυμναστική. Ανάταση, έκταση, πρόταση, σύμπτυξη. Σουηδική γυμναστική. Σαν γέρος των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Ποτέ του δεν είχε κάνει την παραμικρή άσκηση γυμναστικής. Ό,τι θυμόταν από το δημοτικό τη δεκαετία του ’60, αυτό αναπαρήγε.
Πήρε βαθιές ανάσες. Ο πρωινός αέρας τού φούσκωνε τα πνευμόνια. Ψηλά στον ουρανό οι ατμοί, οι ατμοί του κορμιού του, γενήκανε σύννεφα που σχημάτιζαν μορφές μικρών σατύρων με βοστρυχωτά μαλλιά, καθώς αραίωναν. Πρώτα χαλούσε το στόμα, ύστερα τα μάτια γινόντουσαν δυο μεγάλες τρύπες, τελευταίο έμενε μόνο ένα πόδι να κρέμεται στον ουρανό. Και μια παλάμη χεριού. Μέτρησε τα δάχτυλα. «Πέντε», άκουσε τη φωνή του να επιβεβαιώνει δυνατά. «Τέσσερα», επανέλαβε σιγανότερα. «Τέσσερα δάχτυλα».
Στο βάθος του ορίζοντα, απέναντι από το σπίτι του, μια κορφή του Υμηττού ρόδιζε, ήταν κατακόκκινη.
Την κοίταξε πολύ περίεργος.
Προσπαθούσε να ερμηνεύσει το φαινόμενο.
Πυρκαγιά, σκέφτηκε και σήκωσε αδιάφορα τον ώμο του.
Πυρκαγιά πίσω από το βουνό.
Η συλλογή του Ανδρέα Μήτσου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
