Στα γρήγορα: Τέταρτος δίσκος για τη μπάντα από το San Francisco σε παραγωγή του Jack Shirley στην Anti-.
Την ακούσαμε: Εξακολουθούν να αποδεικνύουν ότι είναι οι Mogwai του black metal σκληρού ήχου μέσα από τις λιγότερο σκληρές αναφορές. Πιανιστική μελαγχολία που δένει (με αμφίβολο τρόπο) τους Floyd με τους Queen (“You Without End”), ολίγη από dream pop (“Near”) και μεγαλεπήβολο, ατμοσφαιρικό wall of sound που εναποθέτει τις ευαισθησίες του σε μεθ’ εβδόμης συγχορδίες. Κοντοστεκόμαστε στο εξής κατόρθωμά τους: μπορούν να θεωρούνται συγχρόνως metal μουσική για τους μη-μεταλάδες και μη-metal μουσική για τους μεταλάδες, με αμφότερους να νιώθουν ικανοποιημένοι.
Τρέξε μακριά: Τι εννοείς τα καλοκαίρια δεν βλέπεις σειρές του Κοκκινόπουλου σε (Ε);
Τ’ είπες τώρα; «Κρατήστε το μαζοχισμό για άλλη μέρα. Αυτή τη στιγμή οι Deafheaven θέλουν να αγαπήσουν. Κι όλοι μπορούμε να κάνουμε περισσότερα από αυτό.»-Spin
Να τ’ αφήσω; 85/100 –Metacritic
https://www.youtube.com/watch?v=QU8g0XNyHRw
