Είναι το Back To Black η βιογραφική ταινία που αξίζει η Έιμι Γουαϊνχάουζ; No, no, no

To πόσο προχειροδουλειά είναι το Back To Black, η νέα ταινία για τη ζωή της Έιμι Γουάινχαουζ, το μαρτυρούν καταρχάς τα τατουάζ στο μπράτσο της πρωταγωνίστριας Μαρίσα Αμπέλα (γνωστής από την τηλεοπτική σειρά Industry), που για κάποιο λόγο είναι μερικά και όχι όλα από εκείνα που είχε η αδικοχαμένη βρετανίδα τραγουδίστρια, και τη χαρακτήριζαν σχεδόν όσο το παχύ eyeliner και το χτένισμα beehive.

Το Back To Black, σε σκηνοθεσία της Σαμ Τέιλορ-Τζόνσον (50 Αποχρώσεις του Γκρι μεν, αλλά της οποίας το Nowhere Boy, για τα νεανικά χρόνια του Τζον Λένον, είχε καταφέρει να τον αποτυπώσει με εμβρίθεια), περνάει από τα σημαντικά, γουίκι κεφάλαια της ζωής της Γουαϊνχάουζ με μια αίσθηση δειλίας και απάθειας. Είναι ένας πρόωρος απολογισμός της σύντομης ύπαρξής της, κατευθυνόμενος από τους επιζήσαντες σαν τον πατέρα της, Μιτς (Έντι Μάρσαν), μια αμφιλεγόμενη φιγούρα που εδώ αποκτά διπλωματικά την ιδιότητα του σοφού αγίου. 

Η ιστορία της Γουαϊνχάουζ είναι γνωστή σε όποιον ανέπνεε τη δεκαετία του 2000: ένα ασύλληπτο ταλέντο από το Κάμντεν που έμοιαζε να έρχεται από μια άλλη εποχή, με δύο πετυχημένα άλμπουμ (ένα εκ των οποίων, το Back To Black, αποτελεί all-timer, αν και στην ταινία η δημιουργία του είναι σχεδόν υποσημείωση) και αυτοκαταστροφικές τάσεις που καταγράφηκαν σε εξαντλητικό βαθμό από τα ΜΜΕ του πλανήτη. Η ταινία προσπαθεί να βγάλει νόημα από την τραγική σχέση με τον περιστασιακό σύζυγό της, Μπλέικ Φίλντερ-Σίβιλ (Τζακ Ο’Κόνελ), και μέχρι ενός σημείου το καταφέρνει, αλλά με άνισους όρους. Είναι αδύνατον να αφηγηθεί κάποιος δίκαια την ιστορία της Γουαϊνχάουζ χωρίς να θέσει ως ζήτημα τη συνενοχή του θεατή (τότε και τώρα) – η συλλογική, παθητική μας ευθύνη θα χρωματίζει πάντα τη σχέση μας με τη συγκεκριμένη σταρ. Ο θαυμασμός για τη φωνή και τα τραγούδια της συνοδευόταν από την απερίσκεπτη κατανάλωση των εικόνων με τις ματωμένες μπαλαρίνες, τις μισολιπόθυμες ζωντανές εμφανίσεις και του “rock ‘n’ roll” κατά συρροή ρομάντζου της με τον ασυγχώρητο Φίλντερ-Σίβιλ. Τι προσφέρει άλλη μια δραματική υπενθύμιση αυτής της ζωής (που είναι ακόμα φρέσκια στη μνήμη του κόσμου) αν δεν εκμεταλλεύεται τη χρονική στιγμή στην οποία κυκλοφορεί;

Σαν το Bohemian Rhapsody, που δεν επέδειξε καμία περιέργεια για τη χαρισματική φιγούρα του Freddie Mercury και απλώς χρησιμοποίησε μια μοναδική προσωπικότητα για να αποδώσει τα σωστά credits και να εξασφαλίσει ότι θα εμπεδώσει ο μέσος θεατής ποιος έγραψε την μπασογραμμή του “Another One Bites The Dust”, έτσι και το Back To Black μοιάζει να υπάρχει για να εξυπηρετεί τους κληρονόμους της Γουαϊνχάουζ και να πει την ιστορία της χωρίς γοητεία, ευφυία ή χιούμορ (η Έιμι είχε και τα τρία). Η Αμπέλα, που τραγουδάει τα κομμάτια σε μια μάχη που ήταν χαμένη πριν καν λειτουργήσουν οι κάμερες (δεν φταίει, τα ταλέντα που εμφανίζονται μια φορά στη γενιά τους λογικό είναι να εμφανίζονται μια φορά στη γενιά τους), ενσαρκώνει την Γουαϊνχάουζ με ζωηράδα αλλά προδίδεται από μια ληθαργική αφήγηση που υπενθυμίζει πόσο χαμένη ευκαιρία είναι τελικά.