Όταν γύρισα το 1989 στην Ελλάδα, είχα τη σκέψη να φτιάξω πάλι το γκρουπ αλλά δεν ήταν δυνατό. Δεν είχα κρατήσει πολλές επαφές, πολύς κόσμος είχε χαθεί και βέβαια είχε τότε αρχίσει να μπαίνει το θέμα της επιβίωσης. Τραγούδια έγραφα αλλά δεν υπήρχε κίνητρο να πάει παραπέρα όλο αυτό.
Το 2007 έρχονται και με βρίσκουν δύο παιδιά, ο Μάρκος και ο Γιάννης απ΄την Ειρκτή. Μου δηλώνουν την αγάπη τους για τα βινύλια και την πρόθεση τους να ξεκινήσουν μια εταιρεία που θα κυκλοφορεί σε αυτό το format τους εξαντλημένους δίσκους που αγαπάνε, επειδή οι original κόπιες έχουν φτάσει σε τρελές τιμές. Μου λένε πως γίνεται χαμός με εμάς και τις υπόλοιπες μπάντες της εποχής και πως θέλουν να τα επανακυκλοφορήσουν. Έτσι ξεκίνησε. Επειδή δεν υπήρχαν master tapes, χρησιμοποίησαν τις άπαιχτες κόπιες που είχα φυλάξει εγώ. Χάρηκα που έγινε αυτό γιατί με ενοχλεί αυτό το «παρεμπόριο» που γίνεται με τους παλιούς δίσκους, το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα το LP π.χ. να φθάνει εκείνη την εποχή τα 900ευρώ. Από τότε που βγήκε η επανέκδοση έπεσε αρκετά η τιμή του original, αλλά επειδή έχει και πάλι εξαντληθεί σκοπεύουν τα παιδιά να το ξαναβγάλουν.
Στη συνέχεια προέκυψε η συναυλία που κάναμε στο Gagarin στα πλαίσια της οικονομικής ενίσχυσης για το ντοκιμαντέρ Εδώ δεν υπάρχει άσυλο, αν και η αλήθεια είναι πως είχαμε ήδη αρχίσει να ψάχνουμε τρόπους να βγάλουμε το υλικό που δεν είχαμε κυκλοφορήσει ποτέ, κάτι που θα οδηγούσε προφανώς και σε κάποια συναυλία. Ήταν μια εξαιρετική βραδιά αφού κάποια απ’ τα γκρουπ που παίξανε, ουσιαστικά στήθηκαν πάλι, μετά από δεκαετίες, για να παίξουν αποκλειστικά σ’ αυτή τη συναυλία. Ήταν δυνατή και συγκινητική στιγμή. Ήταν πολύ περίεργο να βλέπεις τόσους πιτσιρικάδες από κάτω να ξέρουν απέξω τους στίχους και τα κομμάτια, αυτό προφανώς δεν μας είχε συμβεί ποτέ.
Ο θρυλικός δίσκος τους, Χορός για Μουσική.
Με τον Γιάννη Βεσλεμέ συναντήθηκα πριν από 2-3 χρόνια και μου είπε πως σκέφτεται να κάνει μια ταινία με βάση τη «Νορβηγία». Δεν τον ρώτησα ποτέ τι έχει στο μυαλό του ή τι σενάριο θα έχει, τον εμπιστεύτηκα και του έδωσα το κομμάτι. Την έχω δει ήδη τρεις φορές και κάθε φορά παρατηρείς πράγματα που δεν είχες δει τις προηγούμενες. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Με αφορμή το τραγούδι έχει φτιάξει την ιστορία, έναν ολόκληρο, δικό του κόσμο. Το καλό είναι πως ένα τόσο παλιό τραγούδι έδωσε μια σπίθα σε έναν άνθρωπο να φτιάξει κάτι δικό του. Κατά ένα τρόπο, το τραγούδι πέτυχε τον σκοπό του ακόμα και μετά από περίπου τρεις δεκαετίες. Αυτός ήταν κι ο σκοπός τότε: να δώσουμε την ευκαιρία σε όλους να βγουν απ΄το καβούκι τους, να ανοιχτούν και να κάνουν ό,τι θέλουν. Τίποτα άλλο δεν είχε μεγάλη σημασία. Δεν υπήρχε τέτοιου είδους δισκογραφία στη χώρα, δεν είχαμε κάποιο άλλο διακύβευμα. Δεν προσπαθήσαμε τότε (κι εννοώ όλες οι μπάντες) να εμπορευματοποιήσουμε τον ήχο μας, δεν μας ενδιέφερε και το τίμημα ήταν αυτό που σου ανέφερα και πριν: το αδιέξοδο που οδήγησε όλα αυτά τα συγκροτήματα να διαλυθούν σε μικρό σχετικά διάστημα. Όλο αυτό έκανε καλό αλλά βέβαια και κακό γιατί θα έβγαινε υλικό υψηλού επιπέδου.
Έχουμε φτιάξει ένα χώρο, σε μια σοφίτα στο Βύρωνα, κάτι μικρό μην φανταστείς, κι αυτές τις μέρες που κάνουμε πρόβες μέχρι πολύ αργά, έχουμε κουραστεί. Περνάμε ωραία αλλά είμαστε και γέροι άνθρωποι, δεν έχουμε τις ίδιες αντοχές. Όταν ξεκινήσαμε πέρσι να παίζουμε, ουσιαστικά πιάσαμε τα κομμάτια απ’ το μηδέν, τα ένιωθα σαν ξένα πράγματα, σαν κάποιου άλλου. Η σχέση με αυτά τα τραγούδια έχει αλλάξει προφανώς, τα προσεγγίζεις αρχικά σαν ακροατής, σα να μην είναι δικά σου. Το περίεργο είναι πως τα κομμάτια δεν είναι τόσο απλά όσο θυμόμουν πριν μερικά χρόνια. Τα υπόλοιπα παιδιά ήταν εξαιρετικοί μουσικοί και μαζί κάναμε αρκετά πολύπλοκα πράγματα. Τότε όμως, όλα έβγαιναν πολύ αυθόρμητα και πηγαία.
Οι Χωρίς Περιδέραιο θα παίξουν στο six d.o.g.s το Σάββατο 17 Ιανουαρίου (στις 22:00, με ελεύθερη είσοδο).
