Στους χωμάτινους διαδρόμους της Πειραιώς 260 σηκώθηκε σκόνη. Φωνές, μουσικές, σπαράγματα, φράσεις που κάτι σημαντικό αλλά ακατάληπτο ψελλίζουν, μηχανήματα σε δράση, κάτι βαρύ που σύρεται στο πάτωμα: όλα αυτά ακούγονται από τις διάσπαρτες αίθουσες και τα γκαράζ του αστικού νησιού όπου ο σύγχρονος πολιτισμός της Αθήνας ανασταίνεται κάθε καλοκαίρι για το Φεστιβάλ Αθηνών. Εκεί, σπρώχνοντας τη βαριά πόρτα της αίθουσας Η’ συναντώ τον Κωνσταντίνο Ρήγο και τους 12 χορευτές της νέας Οκτάνας, στην κατάμαυρη σκηνή του με τους διάσπαρτους νεκρούς κορμούς δέντρων.

Η ασπρόμαυρη αφίσα της Αρκαδίας -της νέας παράστασης του Κωνσταντίνου Ρήγου- με τον γυμνό άντρα που καπνίζει ένα τσιγάρο φορώντας κεφάλι ελαφιού και με τη στρεβλή ψυχρότητα δεσποτισμού που θυμίζει Χέλμουτ Νιούτον, δεν με έχει προετοιμάσει για όσα πρόκειται να ακούσω από τον Κωνσταντίνο Ρήγο. Τον Ρήγο των εκρηκτικών χρωμάτων και εμπειριών, του ντελίριου. Ο δημιουργός βρίσκεται τώρα σε ένα νέο πλανήτη, που φοβίζει ακόμη και τον ίδιο με την σκοτεινιά του και με την προειδοποίηση: Εδώ δεν υπάρχει happy end.

 

Είσαι παγανιστής; Δεν είμαι.

Τι είσαι; Ένας άνθρωπος που του αρέσει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του, να επηρεάζεται από αυτό  και να το μετατρέπει σε μια άλλη διάσταση. Δεν είμαι παγανιστής με την έννοια του αρχετυπικού και του πρωτόγονου. Τα περισσότερα πράγματα περνάνε μέσα από τη λογική αναλύονται και μετά αποδίδονται, ακόμα και αν είναι φουλ συναισθηματικά.

Απολύτως σωματοποιημένα, βέβαια. Με το σώμα έχω μια σχέση βιωματική. Μια σχέση που θέλει να ανακαλύπτει το σώμα, να το φέρνει στα όρια του, να το κρύβει και να το αποκαλύπτει ξανά από την αρχή.

Σε ρώτησα για τον παγανισμό επηρεασμένη απ΄όσα εκπροσωπεί ιδεατά η Αρκαδία. Ποτέ δεν έχω φτάσει σε απόλυτη επαφή με τη φύση. Δεν είμαι εξοικειωμένος με το πράσινο, με το δάσος. Γι’ αυτό σου απάντησα έτσι από την αρχή. Όμως, το 2011 και το 2012 που κάηκε μεγάλο μέρος της ορεινής Αρκαδίας έπαθα ένα μικρό σοκ. Ενώ κάθε φορά που καίγεται ένα δάσος οπουδήποτε στον κόσμο θεωρώ ότι πρόκειται για μια ακραία και άδικη κατάσταση, νιώθω οργή, οι πυρκαγιές αυτές έκαναν έντονη την έννοια του συμβολικού καψίματος της ιδέας της Αρκαδίας. Είχα έντονη την αίσθηση του τι μένει μετά από μια καταστροφή τέτοιου είδους. Το ιδεατό, η αγάπη, η ζωή στη φύση, ο παγανισμός, η επαφή με τον άλλον, το περιβάλλον, όλο το αρκαδικό ιδεώδες κάηκαν. Όπως πραγματικά και ουσιαστικά έχει καεί μέσα στον σύγχρονο πολιτισμό. Η οικολογική καταστροφή μεγεθύνεται συνεχώς.

http://youtu.be/goIM8P4YHDY
Είναι η Αρκαδία ένα από τα πιο πολιτικά σου έργα; Νομίζω ότι το πιο πολιτικό μου έργο ήταν το Σχεδίασμα Β – Ελεύθεροι Πολιορκημένοι που παρουσίασα πριν από 8 χρόνια στο Φεστιβάλ Αθηνών. Τώρα αντιμετωπίζω το έργο σαν ένα ταξίδι μετά την καταστροφή.

Ένα έργο επιστημονικής φαντασίας; Θα μπορούσες να το πεις. Η παράσταση ξεκινά μετά την καταστροφή, όταν έχει καεί η Αρκαδία και τα πρόσωπα είναι ταξιδιώτες της ιστορίας, του χρόνου. Προσπαθούν να ξαναφτιάξουν μια νέα ζωή στα ερείπια. Θα σου έλεγα ότι η Αρκαδία είναι ένας πλανήτης. Ένας πλανήτης που πρέπει να κατοικηθεί από την αρχή, να επανεφευρεθεί ο έρωτας, η αγάπη, η ζωή στη φύση. Θυμάσαι τις πρώτες εικόνες που από τότε που πρωτοπήγε ο άνθρωπος στο φεγγάρι; Μοιάζει, έχει αυτή τη γκριζάδα και την αίσθηση του ασπρόμαυρου, που ούτως ή άλλως αφήνει πίσω της μια φωτιά.

Τι βλέπουμε στον πλανήτη Αρκαδία; Σκηνές μετά την καταστροφή, όπου τα πρόσωπα του έργου εγκλωβισμένα στο δάσος προσπαθούν να φτιάξουν ένα νέο σπίτι, να ανακαλύψουν μια νέα σχέση με τον εαυτό τους, με το σώμα τους, να ανακαλύψουν τα νέα ζώα, να ερωτευθούν και να κοιμηθούν, να βρουν στέγη, να αντιμετωπίσουν το κρύο και τη ζέστη.

Ποια είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη που πρέπει να κάνουν οι άνθρωποί σου στην Αρκαδία; Ο τροχός που πρέπει να ανακαλύψουν; Η επαφή. Να ξανααισθανθούν τον άλλο. Είτε από φόβο, είτε επειδή έχουν ανάγκη να ζεσταθούν, να κλάψουν. Έχουν ανάγκη να ανακαλύψουν την επαφή.

Έχει happy end η παράστασή σου; Όχι, δεν θέλω. Δεν μπορεί να έχει happy end αυτή η παράσταση. Ο αρχικός τίτλος που υπέβαλα στο Φεστιβάλ ήταν Αρκαδία -Νεκρή φύση. Κράτησα το Αρκαδία μόνο όμως γιατί η νεκρή φύση θα προσδιόριζε πολύ πιο έντονα το θάνατο. Όμως, αυτό είναι η Αρκαδία μετά τη φωτιά. Κράτησα το Αρκαδία γιατί ήθελα να υπάρχει η αγωνία της ελπίδας. Είναι ένας τίτλος που περιέχει και τη φιλοσοφία και την ποίηση και τη ζωγραφική, όπως το αρκαδικό κίνημα. Δεν νομίζω όμως ότι μπορεί να υπάρχει διέξοδος.

Γιατί μετά από οκτώ χρόνια ξανάκανες τώρα πρόταση στο Φεστιβάλ Αθηνών; Ήμουν στο πρώτο Φεστιβάλ, το παρακολουθώ κάθε χρόνο ως θεατής από τότε, δεν είχα όμως την ανάγκη να προτείνω κάτι. Τώρα ένιωθα πως είναι η ώρα να ξανακάνω ένα έργο μόνο με χορευτές. Να ξανακάνω ένα έργο με την Οκτάνα.

Με την Οκτάνα της νέας εποχής. Με αυτό το έργο ήθελα να είναι σε μια νέα εποχή η Οκτάνα. Είναι δύσκολο στην Ελλάδα να υπάρξει και να λειτουργήσει κανονικά μια ομάδα χορού, όπως για παράδειγμα στα χρόνια που ήμουν στο ΚΘΒΕ και είχαμε συνεχές ρεπερτόριο και ταξιδεύαμε. Έκανα λοιπόν οντισιόν και από τα 12 μέλη της Οκτάνας πλέον τα 9 είναι νέα. Δεν τους ήξερα. Δεν με ήξεραν. Δεν είχα την ασφάλεια των γνωστών, έπρεπε να λειτουργήσω με νέους χορευτές, να τους ανακαλύψω, να με ανακαλύψουν, να βρούμε μαζί τους κώδικες της παράστασης.

Αυτό έχει ένα στοιχείο της έκπληξης που νομίζω  ότι εσένα σε τροφοδοτεί. Είναι το πιο ενδιαφέρον αυτό για μένα, παρότι είναι δύσκολο να έχεις μια ομάδα τόσο μεγάλη και τόσο καινούρια. Θέλω να κάνω ένα καθαρά κινησιολογικό έργο, να περιέχει όλον τον προβληματισμό και τις ποιητικές και μεταφυσικές εικόνες μιας καταστροφής, όλες τις εικόνες που με διαπερνούν. Αρα, θα έπρεπε να είναι ένα έργο αντοχής, ένα έργο που ερμηνεύεται από πιο νέους που ίσως δεν έχουν ωριμότητα, αλλά αυτή θα έρθει μέσα από το ίδιο το έργο

Η Αρκαδία λοιπόν, προέκυψε από ένα τραύμα. Από ένα τραύμα που συμβαίνει συχνά, που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, κάθε χρόνο καίγεται ένα μέρος της Ελλάδας. Αντί να αυτοπυρποληθούμε πυρπολούμε τη φύση. Η Αρκαδία είναι κοντά στη γραμμή του «Ντυμένοι Γυμνοί» που ήταν ένα πιο εσωτερικό έργο. Είναι και αυτό ένα πολύ πιο εσωτερικό έργο χωρίς τα ποπ στοιχεία που υπήρχαν σε άλλα μου έργα όπως στη Λίμνη των Κύκνων. Έχει τη γραμμή μιας πιο αφαιρετικής, εσωτερικής διαδρομής που κάνω τώρα.

Γιατί το γυμνό προκαλεί, ακόμα; Δεν ξέρω. Γιατί δεν έχουμε ζήσει κοντά στη φύση ίσως; Γιατί φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε την ωμότητα των πραγμάτων;  Νομίζω ότι δεν προκαλεί ακριβώς το γυμνό, αλλά οτιδήποτε έχει μια σκληρότητα.  Εμένα δεν με προκαλεί το γυμνό,  εξαρτάται από το πως θα το δω.

Γράφτηκε για την αφίσα της παράστασης πως «ο Ρήγος προκαλεί και πάλι» Το είδα και μου έκανε εντύπωση. Δεν το φανταζόμουν. Ισως προκαλεί το γεγονός ότι είναι ένας γυμνός άντρας που κρατάει ένα τσιγάρο το οποίο τελικά καίει το δάσος. Είναι μια συμβολική κίνηση: σε ένα μέρος που λέγεται Αρκαδία κάθεται ένας άντρας με κεφάλι ελαφιού και καπνίζει. Το ελάφι έχει μια νωχέλεια, είναι πιο ευαίσθητο. Ο ίδιος ο άνθρωπος γίνεται ελάφι, πετάει το τσιγάρο που θα ανάψει τη φωτιά. Αλλά επειδή περνάμε μία περίοδο όπου τα πράγματα επαναπροσδιορίζονται με έναν τρόπο λίγο συντηρητικό, λίγο σκληροπυρηνικό μερικές φορές, κάποια πράγματα θέλουν να ειδωθούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Δεν είναι έτσι, αλλά εξυπηρετεί να τα βλέπει κανείς έτσι.

Tι σε φοβίζει στην Αρκαδία; Μόνο η σκοτεινιά της. Είναι μια σκοτεινή παράσταση με ήχους και μουσικές που μοιάζουν απόκοσμες. Αυτό είναι το στοίχημα, είναι μια παράσταση κόντρα στον χαρακτήρα μου. Μοιάζω ένας αισιόδοξος άνθρωπος – μέσα μου δεν είμαι ακριβώς αισιόδοξος. Είναι μια παράταση σκοτεινή έως πολύ σκοτεινή και ποιητική έως πολύ ποιητική, κάτι που δεν το συνηθίζω.

Ένας άλλος πλανήτης; Ένας άλλος πλανήτης.

16-17 Ιουνίου Πειραιώς 260 Αρκαδία του Κωνσταντίνου Ρήγου στο Φεστιβάλ Αθηνών.