Ο φετινός θεσμός του Plissken είναι ο πιο φιλόδοξος σε συναυλικά δρώμενα που είδαμε ποτέ σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα. Οι εποχές της Φρεαττύδας και του Άγιου Κοσμά, τότε που η Didi Music διοργάνωνε, ακόμα, θρυλικά φεστιβάλ και σαν αυτά που κάνει τώρα με γκρουπ της σειράς και μπαγιάτικα ονόματα, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Έτσι, φέτος, 49 ονόματα, εγχώρια και μη, που ζουν και βγάζουν μουσική για “το τώρα”, θα εμφανιστούν το διήμερο 6-7 Ιουνίου στον Ταύρο. Από την άλλη, το Primavera Sound είναι ένα φεστιβάλ στην Βαρκελώνη, που μέσα σε 13 χρόνια, από εκεί που ξεκίνησε σαν ένα πάρτι γενεθλιών έγινε το μεγαλύτερο εναλλακτικό του κόσμου, ξεπερνώντας το Coachella, το Roskilde και κάμποσα αγγλικά. Ο λόγος; Μάλλον η αλεγρία του Βαρκελωνέζικης θάλασσας, το μέρος, τα σπουδαία εναλλακτικά ονόματα που έχει σε κάθε line up το κάνουν τόσο σημαντικό για την εναλλακτική παγκόσμια κοινότητα και για την πόλη της Καταλονίας που το τελευταίο ΠΣΚ του Μάη βλέπει ορδές τουριστών να μαζεύονται εκεί για διασκέδαση.
Φέτος, μάλιστα, στη χώρα ταξιδιωτικά γραφεία δημιούργησαν ταξιδιωτικά πακέτα για το Primavera. Με εισιτήρια, διαμονή και αεροπορικά. Κάθε χρόνο από την Ελλάδα όλο και περισσότεροι φεύγουν για να το επισκεφθούν και να ζήσουν την “ισπανική άνοιξη” στην πόλη του Μέσσι. Κάναμε τις συγκρίσεις αναπόφευκτα και θελήσαμε να δούμε αν το Plissken έχει τα φόντα να γίνει κι αυτό στο πέρασμα του χρόνου κάτι ανάλογο με το Primavera. Ή με το Exit που κάνουν με επιτυχία οι γείτονες οι Σέρβοι στο Νόβισαντ. Ένα καλό φεστιβάλ διεθνών προδιαγραφών δηλαδή που εκτός από update ονόματα φέρνει τουρισμό, χρήμα και επιτυχία στον πολιτισμό της χώρας. Ρωτήσαμε την Ηλέκτρα Σαράντη που κάθε τόσο πάει στο Primavera, τον Δημήτρη Παπαϊωάννου που έκανε το Synch πριν λίγα χρόνια (το Sonar των Βαλκανίων λέγαμε τότε), τον Θωμά Μαχαίρα που κάνει συναυλίες στο Fuzz και την Αθηνά Μικροπούλου που ξέρει τι χρειάζεται ένα φεστιβάλ για να βγει εμπορικά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
Αναρωτιέμαι πραγματικά, αν π.χ. στην Αμερική, όπου πραγματοποιείται το Coachella, ταυτίζουν με οποιονδήποτε τρόπο αυτό το φεστιβάλ με το Primavera στην Βαρκελώνη, απλά και μόνο επειδή έχουν στο line up τους κοινούς καλλιτέχνες.
Γιατί να πρέπει να συγκρίνουμε δύο όμοιας αισθητικής φεστιβάλ, γιατί να θέλουμε να μοιάσουμε με κάτι όταν και τα δύο πραγματοποιούνται σε εντελώς διαφορετικά πλαίσια; Στο χωριό μου στην Ικαρία το φαινόμενο το ονομάζουν πνευματικό αυνανισμό με τάσεις ανύπαρκτου διαφωτισμού.
Η ομορφιά του να συμμετέχεις σε ένα φεστιβάλ έχει να κάνει με την πραγματική ανάγκη του καθενός να βιώσει μία μουσική και όχι μόνο εμπειρία,αυτό που δηλαδή προσφέρει ένα φεστιβάλ με παράλληλες δράσεις. Η ομορφιά είναι ότι οι καλλιτέχνες, που ιδρώνουν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο που εμείς λικνιζόμαστε στην εκάστοτε μαγεία τους, προσαρμόζονται στο κοινό τους! Ακριβώς αυτή την λεπτομέρεια θα πρέπει να συλλάβουμε και να καταλάβουμε, ότι ένα φεστιβάλ είναι το κοινό του, αυτό είναι που το κάνει να αγαπηθεί, η συμμετοχή και το πάθος του το ορίζει!
Το Plissken είναι κάτι σύγχρονο, το Primavera επίσης, το καθένα όμως στο πλαίσιό του! Η μεγάλη τους διαφορά είναι ότι το ένα είναι δίπλα σου και το άλλο στην Βαρκελώνη. Και εντάξει, όσοι θα πάτε στο Primavera μπορεί και να είστε πιασμένοι από τον πολύ χορό και τα πολλά πήγαινε – έλα και να μην πάτε στο Plissken. Εσείς όμως που δεν θα πάτε στο Primavera τι θα κάνετε; Θα αναρωτιέστε αν το Plissken είναι το ελληνικό Primavera;
Και για να σας διευκολύνω :
Τιμές εισιτηρίων για το Plissken : http://www.viva.gr/tickets/festival/plissken-2014-en/
Τιμές εισιτηρίων για το Primavera: http://www.primaverasound.es/entradas?lang=en
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είναι ραδιοφωνικός παραγωγός στον Εν Λευκώ (Κυριακή 18.00-20.00), συνιδιιοκτήτης στο Spiti Coctail Bar και παλιά έκανε το Synch Festival.
ΗΛΕΚΤΡΑ ΣΑΡΑΝΤΗ
Η ανακοίνωση των ονομάτων για το φετινό Plissken ξεκίνησε λίγο πριν τα Χριστούγεννα με highlight (για μένα, τότε) τους 65daysofstatic, μια εξαιρετικά επίκαιρη επιλογή μιας και το τελευταίο άλμπουμ τους είχε κυκλοφορήσει μόλις μερικούς μήνες νωρίτερα, αποσπώντας καλές κριτικές από την πλειονότητα των μουσικών site. Στους μήνες που ακολούθησαν με αποκορύφωμα την δεύτερη εβδομάδα του Φεβρουαρίου, τα ονόματα που σιγά-σιγά ανανακοινώνονταν μέσω των social media έκαναν τους απανταχού φίλους του μουσικού φάσματος που φιλοξενεί το Plissken να πανηγυρίζουν με μια ισχυρή δόση σαστίσματος ωστόσο, μιας και το ελληνικό κοινό είχε καιρό να δει τέτοια μεγαλεία.
43 συνολικά ονόματα, μεταξύ τους και αρκετά εγχώρια, καλλιτέχνες (sic) που κυκλοφόρησαν δίσκους πέρσι, πριν ένα μήνα, ή που θα κυκλοφορήσουν στο προσεχές διάστημα μέχρι να εμφανιστούν στην Αθήνα, συγκροτήματα που εμφανίστηκαν στο Primavera πέρσι, που θα εμφανιστούν φέτος και που έκαναν εκείνους που έβλεπαν τα αεροπλάνα για Βαρκελώνη να περνούν να νιώθουν λίγο λιγότερη ζήλια, πολύ λιγότερη ζήλια, πάντα με την αμφιβολία πως κάποιος τους κάνει πλάκα παρόλα αυτά.
Ποιοι είναι όμως αυτοί και κυρίως πόσοι; Και είναι αρκετοί για να στηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα; Πόσοι ενθουσιάστηκαν στο άκουσμα των Black Lips και των Fuck Buttons και πόσοι τελικά ξέρουν τους Suuns και τον Shackleton; Για πόσους το μεγάλο νέο ήταν όντως μεγάλο και τελικά πόσο μεγάλο είναι; Προσωπικά είμαι από τους ανθρώπους που συχνά ξεχνιούνται και τείνουν να νομίζουν πως το μικροσύμπαν που μοιράζονται με τους ομοίους τους είναι κάτι που ενδιαφέρει τους πάντες, που όλοι θα επιθυμούσαν να είναι μέρος του. Μετά συνέρχομαι και προσπαθώ να σκεφτώ καθαρότερα γιατί το φετινό Plissken φαίνεται τόσο εξωπραγματικό και πόσο τρελό είναι τελικά το αφεντικό.
Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να μελετήσω το πώς ξεκίνησε το Primavera πριν 13 χρόνια, τι αποδοχής έτυχε και πώς εξελίχθηκε σε αυτό που είναι σήμερα για να μπορέσω να παραλληλίσω ή να αντιτάξω συνθήκες και γεγονότα. Η εντύπωσή μου είναι πως προς το παρόν το κοινό στο οποίο απευθύνεται το Plissken είναι ακόμα περιορισμένο και πιθανότατα το φεστιβάλ δεν μπορεί να συντηρηθεί από αυτό. Όχι τουλάχιστον οι τελευταίες “extended” εκδόσεις του.
Δεν χρειάζονται ωστόσο τρομερές αναλυτικές ικανότητες για να δει κανείς πως και τα δύο φεστιβάλ ακολουθούν ανοδικές πορείες, με την κάθε χρονιά να είναι καλύτερη από την προηγούμενη, τουλάχιστον σε επίπεδο lineup. Εκείνο που δεν γνωρίζω και ίσως θα ήταν χρήσιμο είναι το πόσο κα***μένοι είναι οι οργανωτές του Plissken και πόσο περιθώριο μη/περιορισμένου κέρδους έχουν θέσει ως όριο για τη συνέχιση ή όχι του όλου εγχειρήματος, μέχρι να έρθουν τα “πούλμαν από την επαρχία”.
H Ηλέκτρα Σαράντη είναι ιδιωτική υπάλληλος, τα καλοκαίρια θα την βρείτε σε φεστιβάλ και η ίδια θα ήθελε να ζει από τη μουσική.
Στην επόμενη σελίδα η Αθηνά Μικροπούλου και ο Θωμάς Μαχαίρας.
