Η ιστορία πίσω από το όνομα των Kenny Freq θυμίζει REM, αλλά προέρχεται από ένα παρανοϊκό νεοϋρκέζικο σκηνικό

Ήταν μια συνηθισμένη μέρα του Οκτώβρη το 1986 όταν ο παρουσιαστής ειδήσεων Dan Rather επέστρεφε στο διαμέρισμά του στο Μανχάταν. Ξαφνικά, κάποιος άγνωστος άνδρας του επιτέθηκε βίαια, επαναλαμβάνοντας «Kenneth, what’s the frecqueny?». Η επίθεση παρέμεινε μυστήριο για περισσότερο από δέκα χρόνια- στη διάρκεια των οποίων έγινε φράση σε βιβλίο και τραγούδι από τους R.E.M.– ώσπου ο δράστης αποκαλύφθηκε όταν συμπτωματικά συνελήφθη για κάποιο φόνο και ομολόγησε ότι είχε πεισθεί πως τα τηλεοπτικά δίκτυα έστελναν σήματα στον εγκέφαλό του (εξ’ ου και η ερώτηση για τη συχνότητα). Όταν ο Θοδωρής Σουρβίνος, μετά από μακρά θητεία στη μουσική γειτονιά του indie,  συνάντησε στην Αθήνα του 2014 τους Κώστα Συνοδινό, Θοδωρή Παπ. και Λεωνίδα Λαμπρόπουλο και ξεκίνησαν πρόβες με σκοπό να ενώσουν την αγάπη τους για την pop-rock των early 70s και την εναλλακτική σκηνή των 90’s, η περίεργη αυτή ιστορία ήρθε ξανά στην επιφάνεια.
Οι Kenny Freq– όπως ονομάστηκαν εμπνευσμένοι από το περιστατικό- φιλτράρουν τις post επιρροές τους με έναν απόλυτα σύγχρονο και «δικό» τους τρόπο, μετρώντας ήδη τρία digital singles με τελευταίο το “Real Love”, ένα opening act για τους Low στο Fuzz και εμφανίσεις σε διάφορες μουσικές σκηνές της πόλης. Δουλεύοντας στο νέο υλικό τους, o Ted, o Κώστας και ο Theo Pap μαζεύτηκαν πάνω από τις ερωτήσεις της Popaganda και μίλησαν, μεταξύ άλλων, για ένα λάιβ που τους ενθουσίασε στην Κολωνία…

Ποιος είναι ο Kenny Freq και τι κάνει σαν όνομα της μπάντας σας; Ο Kenny Freq δεν είναι άνθρωπος, αν κι από μια πλευρά ίσως και να είναι τελικά… Τι εννοούμε; Στη Νέα Υόρκη, το 1986, κάποιος ψυχοπαθής επιτέθηκε στο δημοσιογράφο Dan Rather, χωρίς λόγο, φωνάζοντας του”What’s the frequency Kenneth”. Ναι, είναι και τραγούδι των R.E.M. Αλλά δεν είναι από το τραγούδι η ιδέα του ονόματος μας, αλλά από το παρανοϊκό σκηνικό. Για να ολοκληρωθεί το τέλειο προφίλ του, υποθέτουμε πως του αρέσει ο Kenny Rogers και ο Kenny G. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Πότε κάνατε τελευταία φορά πρόβα και τι δουλέψατε στη διάρκειά της; Πριν απο λίγες μέρες. Και δουλέψαμε τα δύο κομμάτια που θα ηχογραφήσουμε μέσα στο Μάρτιο για να κυκλοφορήσουν τον Απρίλιο σαν digital single στο bandcamp. Επίσης, λίγη σύνθεση και ενορχήστρωση σε νέες ιδέες και πάντα κοιτάμε λίγο και το set που παίζουμε live.

Γυρνάτε σπίτι μετά από μια κουραστική και αγχωτική μέρα. Τι ακούτε για να χαλαρώσετε; Πολλά διαφορετικά πράγματα όπως Bob Dylan, Velvet Underground, Jefferson Airplane, Roxy Music, Beatles, David Bowie, Mercury Rev, Flaming Lips, Pavement και γενικά πολλά κλασσικά πράγματα από όλες τις εποχές. Aλλά και πολλές καινούργιες κυκλοφορίες.

Περιγράψτε τη μουσική σας με πέντε λέξεις. Απλή. Μελωδική. Διαχρονική. Alternative. Pop.

Σε ποια συναυλία ουρλιάξατε τελευταία «κι άλλο, κι άλλο»; (μετράνε και τα επαναλαμβανόμενα παλαμάκια) Αφού μετράνε και τα επαναλαμβανόμενα παλαμάκια, πρέπει να πω πως αυτό συμβαίνει σχεδόν σε κάθε συναυλία, εκτός αν κάτι μας ενοχλήσει πολύ. Σαν ακροατές οφείλουμε να το κάνουμε, εφόσον δεν έχουμε σοβαρές ενστάσεις με αυτά που άκουσαμε.  Αν πάλι, για να έχει περισσότερο ενδιαφέρον η απάντηση, επαναδιατύπωνες την ερώτηση ως εξής: «Σε ποια συναυλία, σχετικά πρόσφατα, o Κώστας παρέα με τον Νεκτάριο Κουβαρά και με τον Phil Collins (o εικαστικός/ακαδημαϊκός και όχι o ντράμερ/τραγουδοποιός/τραγουδιστής) καταφέραν μόνοι τους να βγάλουν το συγκρότημα για 2ο ανκόρ»; Τότε η απάντηση θα ήταν: «Teenage Fanclub στην Κολωνία τον Δεκέμβρη του 2014».

 Συμπληρώστε τις παρακάτω φράσεις: α) Θα σταματούσα να παίζω μουσική μόνο αν μου συνέβαινε κάτι σαν ακραίο εγκεφαλικό και απλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα… β) Αν ζούσε… ο George Harrison, θα ήθελα πολύ να μοιραστώ τη σκηνή μαζί του. γ) Το τελευταίο κομμάτι που πρόσθεσα στο mp3 μου ήταν το… “Squealer”, το καινούργιο τραγούδι του Ty Segall.

https://youtu.be/9QrwJXeh_7c

Σε ποιο φεστιβάλ θα θέλατε να παίξετε; All Tomorrow’s Parties ή ακόμα καλύτερα μετά από κάποια χρόνια, σαν special guests ενός τεράστιου καλλιτέχνη, σε κάποιο Meltdown.

Μια χρονομηχανή σας μεταφέρει πίσω στη δεκαετία του ‘90. Η πρώτη συναυλία για την οποία αγοράζετε εισητήρια είναι του/της…… Οι Divine Comedy μου έρχονται στο μυαλό. Στα τέλη των 90s (ή στις αρχές των 00s) που έβγαιναν live με ορχήστρα. Εμφανίστηκαν στην Αθήνα λίγο καιρό πριν να αρχίσω να πηγαίνω σε συναυλίες, και δεν το έχω ξεπεράσει. 

Φεύγετε για road trip στη Λατινική Αμερική με ένα σαραβαλιασμένο Ford. Ποια πέντε άλμπουμ πετάτε βιαστικά στη θέση του συνοδηγού; Bob Dylan- Highway 61 Revisited, Brian Eno- Here Come The Warm Jets, Jefferson airplane – Crown of Creation, The Band – The Band, Doves – Kingdom of Rust. Αν και μιας και σίγουρα θα περνούσαμε από Βραζιλία μεριά, o Κώστας θα έμπαινε στον πειρασμό να πάρει, μάλλον κρυφά από τους άλλους, και μερικά κλασικά βραζιλιάνικα. Ας πούμε: Caetano Veloso – Tropicalia και Stan Getz- Joao Gilberto (Feat. A.C. Jobim) – Getz/Gilberto.

Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνετε πριν ανεβείτε στη σκηνή; Πίνουμε την τελευταία γουλιά από τα ποτά μου. Τελετουργικά δεν υπάρχουν.

Ποια ήταν η πρώτη σας σκέψη όταν αντικρίσατε παρτιτούρα; Η μουσική δεν είναι για μένα.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; Είμαστε στη μέση του πρώτου κύκλου υλικού-τραγουδιών. Ήδη έχουμε 3 digital singles στο bandcamp και λογικά θα συνεχίσουμε με ηχογραφήσεις και κυκλοφορίες κάποιων ακόμα digital singles (λογικά 3 ακόμα) πάντα με την πολύτιμη βοήθεια του Σέργιου Βούδρη (The Voyage Limpid Sound) στην παραγωγή, και της Άννας Λαμπρινού στο πολύ χαρακτηριστικό artwork, μέχρι τα τέλη του 2016 και ίσως μια κυκλοφορία σε υλική μορφή στις αρχές του 2017. Και όπως πάντα συναυλίες σε όσο το δυνατόν περισσότερα μέρη και καινούργιο υλικό.