Πεινασμένες Καρδιές (Hungry Hearts) *****
Ιταλία, 2013, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Saverio Costanzo
Πρωταγωνιστούν: Adam Driver, Alba Rorwacher, Roberta Maxwell
Διάρκεια: 109’
Η τυχαία συνάντηση του Jude και της Mina στην τουαλέτα ενός κινέζικου εστιατορίου αποτελεί τη γενεσιουργό αιτία της σχέσης τους. Η Mina μένει έγκυος και παντρεύεται τον Jude. Όσο εγκυμονεί, της δημιουργείται η εντύπωση πως κουβαλάει ένα παιδί πραγματικά ξεχωριστό, το οποίο, όταν γεννιέται, προσπαθεί να προφυλάξει από τα πάντα. Ο Jude αντιλαμβάνεται πως με αυτήν την ανατροφή, η υγεία του παιδιού τους κινδυνεύει. Από εδώ και πέρα, το βασικό χαρακτηριστικό της σχέσης τους θα είναι η σύγκρουση. Οι ρεαλιστικά δοσμένες ερμηνείες του Adam Driver και της Alba Rorwacher, όπως επίσης και η ασύλληπτου κάλους φωτογραφία της ταινίας δίνουν μια διάσταση απόλυτα αισθαντική στο δράμα των ηρώων, ενώ μεγάλο ρόλο στο χτίσιμο της αποπνικτικής ατμόσφαιρας παίζει και ο ήχος, με τη μουσική να κάνει την εμφάνισή της σπάνια, δίνοντας το βήμα στη σιωπή και την ομιλία να καθοδηγήσουν την ταινία. Δυστυχώς, από την άλλη, όσο σημαντικά και να είναι αυτά τα προτερήματα, δεν μπορούν να καλύψουν το πρόβλημα ρυθμού και τη δυσαναλογία του σε σχέση με το σενάριο. Από τη μια, η γενική –σε κάποιους μπορεί να φανεί και επιτηδευμένη- αργοπορία της ταινίας κουράζει το θεατή και του στερεί τον αντίκτυπο των γεγονότων, θολώνοντας ακόμα και τη σημασία των καίριων φιλμικών στιγμών. Συμπληρωματικά, το σενάριο, ενώ έχει τα βασικά συστατικά που χρειάζονται για να κάνουν τη δραματουργία να λειτουργήσει προς γενικότερο όφελος της ταινίας, φλυαρεί αρκετά και προσπαθεί να εξισώσει κάθε στιγμιότυπο, καταλήγοντας να εμφανίζει την κατάληξη ως ισοβαρή με το πρώτο τέταρτο της ταινίας. Αξίζει θέασης, αλλά δυστυχώς, η ανεξέλεγκτη χρήση της θλίψης σκοτεινιάζει αρκετά το πεδίο ώστε να μπορέσουν να φωτιστούν οι αξιόλογες πλευρές του.
Έρωτας Χωρίς Δεσμεύσεις (Sleeping With Other People) *****
ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Leslye Headland
Πρωταγωνιστούν: Jason Sudeikis, Alison Brie, Jordan Carlos
Διάρκεια: 95’
Ο Jake και η Lainey ανέκαθεν είχαν σοβαρά προβλήματα στην ερωτική τους ζωή, κάτι που τους οδήγησε στην πολυγαμία. Ο μεν έγινε ένας ιδιαίτερα επιτυχημένος γυναικάς που αρνούταν να συνάψει σοβαρή σχέση, ενώ η δε θα διέλυε τις δικές της, καθώς αναπόφευκτα θα απατούσε το σύντροφό της. Όταν συναντιώνται και το μεταξύ τους ενδιαφέρον γίνει έκδηλο, προκειμένου να μην καταστρέψουν τα συναισθήματά τους, θα αποφασίσουν να κρατήσουν τις επαφές τους σε πλατωνικό επίπεδο. Ενώ οι πρωταγωνιστές τιμούν τους ρόλους τους και υπάρχει και το σποραδικό γέλιο, στο τέλος σεναριακά καταλήγει να μην αναδεικνύει όπως θα έπρεπε τους ήρωες του, δίνοντας μια αίσθηση μετρίου αλλά όχι μέτρου στα όσα προβάλλονται.
Ant-Man *****
ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Peyton Reed
Πρωταγωνιστούν: Paul Rudd, Michael Douglas, Evangeline Lilly
Διάρκεια: 117’
Ο καθηγητής Pym, πέραν του ότι είναι ένας εξαιρετικός επιστήμονας με εξειδίκευση στη σμίκρυνση, είναι και ο λιλιπούτειος υπερήρωας Ant-man. Τα επιστημονικά μυστικά του αρχίζουν να κινδυνεύουν όταν ο πρώην μαθητής του, Darren Cross, απειλεί να τα οικειοποιηθεί με τη στολή Yellowjacket που κατασκεύασε. Προκειμένου να προστατεύσει το μόχθο του, ο Pym βρίσκει τον κατάλληλο βοηθό στο ταλέντο του διαρρήκτη Scott Lang, στον οποίο και μεταλαμπαδεύει την ταυτότητα του Ant-man. Μέσω της συνεργασίας τους, θα προσπαθήσουν να γλιτώσουν τον κόσμο από τα διαβολικά σχέδια του Cross. Η υπερβολή είναι ίδιον της ταινίας, πράγμα λογικό από τη στιγμή που ο κεντρικός της ήρωας έχει το μέγεθος μυρμηγκιού. Αυτή η υπερβολή καταλήγει σε μια «γεμάτη» διασκέδαση, όχι με διάρκεια, όμως. Τουτέστιν, για στιγμιαία καλοπέραση λειτουργεί άψογα, αλλά ανάμεσα στις μεγάλες (no pun intended) ταινίες δεν πρόκειται να συγκαταλεχθεί.
Βατικανό: Απόρρητοι Φάκελοι (The Vatican Tapes) 1/2*****
ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Mark Neveldine
Πρωταγωνιστούν: Michael Peña, Olivia Taylor Dudley, Djimon Hounsou
Διάρκεια: 91’
Η νεαρή Angela, ξαφνικά και ενώ ζει μια απόλυτα φυσιολογική ζωή, αρχίζει να αναπτύσσει μια συμπεριφορά πολύ περίεργη, προκαλώντας ακόμα και τον θάνατο πολλών ανθρώπων. Ο πατέρας της και ο σύντροφός της, θορυβημένοι, απευθύνονται στην Εκκλησία. Ο Πάτερ Lozano, με τη βοήθεια δύο ιερέων θα προσπαθήσουν να τη βοηθήσουν μέσω του εξορκισμού, για να καταλάβουν πως αυτό που η Angela κουβαλάει μέσα της είναι ένας αρχαίος δαίμονας που μπορεί να καταστρέψει όλη την ανθρωπότητα. Ακόμα μια τρανή απόδειξη του ότι το ιδίωμα του θρίλερ κείτεται κλινήρες, με πολύ σπάνιες βελτιώσεις στην υγεία του. Όλα τα κλισέ και οι σεναριακές κακοτοπιές, όπως και οι κάκιστες ερμηνείες δεν παράγουν φόβο, αλλά θλίψη.
Η Αγχόνη (The Gallows) 1/2*****
ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Travis Cluff , Chris Lofing
Πρωταγωνιστούν: Cassidy Gifford, Pfeifer Brown, Ryan Shoos
Διάρκεια: 81’
Ένα πρωτόγνωρο δυστύχημα λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια μιας σχολικής παράστασης σε μια μικρή αμερικάνικη πόλη, όταν ο πρωταγωνιστής κρεμιέται ενώπιον όλου του κοινού. 20 χρόνια αργότερα, το σχολείο, θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη του αδικοχαμένου παιδιού, αποφασίζει να ξανανεβάσει την ίδια παράσταση. Κάποια πράγματα, όμως, είναι καλύτερα να μένουν θαμμένα, καθώς το πνεύμα του νεκρού μαθητή εξοργίζεται από τη συγκεκριμένη απόφαση. Μια καλή ιδέα δε σημαίνει και αντίστοιχα καλή υλοποίηση. Τρομακτικών κλισέ συνέχεια, με την έλλειψη πίστης και τόλμης να μας εισάγει σε άλλο ένα φεστιβάλ αγανάκτησης.
Η Σειρήνα Του Μισσισιπή (La sirène du Mississipi)
Γαλλία, Ιταλία, 1969, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: François Truffaut
Πρωταγωνιστούν: Jean-Paul Belmondo, Catherine Deneuve, Nelly Borgeaud
Διάρκεια: 123’
Στο νησί Reunion εδράζονται οι φυτείες καπνού του εύπορου Louis, ενός άντρα ερωτευμένου με τη δι’ αλληλογραφίας γνωστή του, Julie. Όταν της κάνει πρόταση γάμου και εκείνη δέχεται, τον επισκέπτεται και ο Louis ανακαλύπτει πως είναι άρδην διαφορετική από τη φωτογραφία που του είχε στείλει. Μετά το γάμο τους, η Julie θα εξαφανιστεί με την περιουσία του συζύγου της και ακόμα και οι ικανότεροι ντετέκτιβ δε θα μπορέσουν να τη βρουν. Μόνο όταν ο Louis αποφασίσει να επισκεφθεί αυτοπροσώπως την Ευρώπη θα του δοθούν οι απαντήσεις που αναζητούσε. Όχι τόσο ρηξικέλευθο και συνταρακτικό όσο οι πρώτες ταινίες του, αλλά ακόμα και όταν αποτίνει φόρο τιμής στο «δάσκαλό» του, Hitchcock, ο Truffaut αποδεικνύεται ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της ιστορίας του μέσου, με το σασπένς και την ερμηνεία του γιγάντιου Belmondo να έχουν τον πρώτο λόγο.
Στρόμπολι, Η Γη Του Θεού (Stromboli, Terra Di Dio)
Ιταλία, ΗΠΑ, 1950, Ασπρόμαυρο
Σκηνοθεσία: Roberto Rossellini
Πρωταγωνιστούν: Ingrid Bergman, Mario Vitale, Renzo Cesana
Διάρκεια: 107’
Προκειμένου να διαφύγει από το στρατόπεδο μεταναστών στο οποίο βρίσκεται έγκλειστη, η νεαρή Λιθουανή Karen παντρεύεται τον Antonio, έναν φύλακα του στρατοπέδου, με τον οποίο μεταβαίνει στη γενέτειρά του, το νησί Στρόμπολι. Η ζωή εκεί, όμως, αποδεικνύεται ιδιαίτερα δύσκολη, με τους υπόλοιπους κατοίκους του νησιού να την αντιμετωπίζουν με ρατσισμό και τον άντρα της να την κακομεταχειρίζεται. Ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, η Karen δε σταματά να ονειρεύεται την ελευθερία της. Ο άρχων του νεορεαλισμού, Rossellini αφήνει πίσω τις αισθητικές επιταγές του κινήματος, όχι, όμως, και το ανθρωπιστικό (αλλά κάπως έωλο ιδεολογικά) υπόβαθρο του, παραδίδοντας ακόμα μια ωδή στα όνειρα που πνίγονται από τη σκληρή καθημερινότητα. Η Ingrid Bergman, δε, προσωποποιεί με τρόπο ιδανικό τη βασανισμένη πρωταγωνίστρια, προσδίδοντας άλλο ένα προσόν στο ούτως ή άλλως ολοκληρωμένο σύνολο, το οποίο δεν ακουμπά τα πρώιμα αριστουργήματα του σκηνοθέτη.
Umberto D. Ό, τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι (Umberto D.)
Ιταλία, 1952, Ασπρόμαυρο
Σκηνοθεσία: Vittorio De Sica
Πρωταγωνιστούν: Carlo Battisti, Maria-Pia Casilio, Lina Gennari
Διάρκεια: 89’
Μετά το τέλος του πολέμου, ο ηλικιωμένος κύριος Umberto, με μόνη συντροφιά το σκύλο του και την καθαρίστρια του, προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει υπό την κατοχή του το δωμάτιο στο οποίο ζει. Η σκληρή σπιτονοικοκυρά του τελικά τον διώχνει και εκείνος, άστεγος πλέον, προσπαθεί να προσαρμοστεί στη σκληρότητα της μεταπολεμικής Ιταλίας. Το δεύτερο γνήσιο νεορεαλιστικό αριστούργημα του Vittorio De Sica, αποτελεί ένα θλιμμένο, πικρό μνημείο ανθρωπιάς και αγάπης για τη ζωή και ένα τραχύ κατηγορώ στις απάνθρωπες επιταγές μιας ανελέητης κοινωνίας.
