Ο Δημήτρης Αντωνίτσης έφερε το MOMA και την Τate Britain στην Υδρα

 Oύτε κι ο ίδιος ο Δημήτρης Αντωνίτσης, όταν πιτσιρικάς πριν από 17 χρόνια ξεκινούσε στο αγαπημένο του νησί, την Ύδρα, το Hydra School Project, με έργα φερμένα κατευθείαν από το ΜΟΜΑ, την Tate και τη Μπιενάλε της Βενετίας, δεν φανταζόταν ότι μια απολύτως προσωπική τρέλα (για να έχει ένα λόγο σοβαρότερο να απολαμβάνει για τρεις μήνες τις υδραίικες θάλασσες, όπως λέει γελώντας), θα κατέληγε θεσμός. Αληθινός θεσμός, με φαν που καταφθάνουν στο νησί κυρίως, αν όχι μόνο για αυτόν – οι ντόπιοι ακόμη δεν έχουν ενδώσει!

 Και φτάσαμε φέτος να μας προσκαλεί στη 17^η τρίμηνη θερινή διοργάνωση με τους 17 Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες, ανάμεσά τους και μεγάλους σταρ όπως ο Damien Hirst και η Goshka Macuga, οι οποίοι δίνουν ένα μοναδικό πολυπολιτισμικό και πολυσυλλεκτικό στίγμα που όμως συνομιλεί μετωπικά, αν και απολύτως ειρηνικά με την παράδοση.

Κατάφερε μάλιστα ο γνωστός εικαστικός, ενώ οι δήμαρχοι (τρεις τον αριθμό) παρέρχονταν, να κρατήσει για την διοργάνωση το σχολείο, κτήριο του 1850 που τελεί υπό γλυκιά κατάρρευση,  με τη διεθνή πρωτοπορία σε σταθερό διάλογο με τις εξωστρεφείς εγχώριες δυνάμεις, φιλοξενώντας μάλιστα κάθε καλοκαίρι γύρω στους 2500 επισκέπτες.

Στο «Μπιμπελό», όπως ονόμασε το φετινό project, που θα ρίξει αυλαία στις 25 Σεπτεμβρίου, ο επισκέπτης μπορεί να συναντήσει τα πάντα. Ηθελημένα. Από το σκαλισμένο κρανίο ενός αγριόχοιρου, έργο της φυλής Κανιβάλων στο Βόρνεο μέχρι το έργο της υποψήφιας για το βραβείο Turner Πολωνής Goshka Macuga, που ήρθε από την Τate Britain (το ξύλινο κλαδένιο Boy του 2007).

Πρέπει να υπογραμιστεί ότι το “Hanging Out” του Daniel Subkoff , η βαρύτητα ιπτάμενη και εξερχόμενη από τον καμβά, ένα από τα highlights του Σχολείου, είναι new commission του για την Υδρα. Υπάρχει και design διαχρονικό στο project: τα έπιπλα (Ballerina του 1990) του κορυφαίου Mattia Bonetti, συνυπάρχουν με τρεις παραδοσιακές ξύλινες καρέκλες από την Κρήτη και τον 19^ο αιώνα.

Την πυκνή έκθεση συμπληρώνουν το τασάκι του Martin Kippenberger από ρητίνη, το άτιτλο κολαζ (1985) του Damien Hirst, τα γυάλινα γλυπτά του Αlexander Eagleton,  τα γυμνά σκίτσα με μελάνι του Steve Gianatos, τα κολάζ και τα σκίτσα της νεοϋορκέζας Lola Montes, τα μπρούτζινα γλυπτά του Meret Oppenheim. Ο Αντωνίτσης συμμετέχει με την δική του πρόταση για το Συμφωνο Συμβίωσης (2016), μια ζωγραφισμένη πορσελάνη που φλερτάρει έντονα με την ιστορία.

« Η έκθεση είναι παραφορτωμένη», παραδέχεται ο εικαστικός και εμπνευστής της, αλλά, όπως μας μαρτυρά, υπάρχει ένα frontstage και ένα backstage επί τούτου, που συνομιλούν. Την έμπνευση τού την έδωσε μια μορφή του νησιού, ο ναυτικός Παντελής Λεμπέσης, ο γνωστός γενειοφόρος του λιμανιού που ξεμπερδεύει τις άγκυρες, το πορτρέτο του οποίου έχει ζωγραφίσει και ο Παναγιώτης Τέτσης. « Με κάλεσε σπίτι του και βρέθηκα θεατής σε κάθε είδους συλλογές», αποκαλύπτει ο Αντωνίτσης, που ήδη εργάζεται για το School project του 2017: «Από κουταλάκια, γραμμόφωνα μέχρι ταριχευμένα ζώα κι ακροκέραμα. Όλα όμως τέλεια τακτοποιημένα και αρχειοθετημένα σε άψογες βιτρίνες».