Κάποτε, σύμφωνα με τις «αρχές» της μουσικής, για να λέγεσαι καλός τραγουδιστής δεν έφτανε μόνο να έχεις καλή τεχνική, αλλά ήταν απαραίτητο να έχεις πεντακάθαρη φωνή. Μέχρι που μια μέρα, κάπου στα τέλη των 60’s επισκέπτεται το Wooodstock ένας υδραυλικός και αρχίζει να ερμηνεύει το With a Little Help From My Friends των Beatles. Ήταν η στιγμή που όλοι άρχισαν να μιλάνε για έναν εκπληκτικό τραγουδιστή που έμελλε να σπάσει το κατεστημένο της «καθαρότητας» και να «ντύσει» με την ατμοσφαιρική βραχνάδα του μεγάλες ροκ και μπλουζ επιτυχίες. Παράλληλα, αποτέλεσε ερέθισμα για την παγκόσμια μουσική βιομηχανία να διακρίνει και να αξιοποιεί τα ταλέντα που κρύβονται στις ιδιόμορφες φωνές. Πολλά κομμάτια του έριχναν δυναμίτη στη νύχτα μας είτε σε κάποιο μπαρ είτε σε ένα δωμάτιο με αγαπημένο πρόσωπο.
Το Unchain my heart έμπαινε συνήθως στη μέση των πάρτι για να σπάσει η μονοτονία και να δώσει ένταση, το Summer in the city ήτανε must για τα καλοκαίρια μας στην πόλη, το You are so beautiful συνόδευε το κοίταγμά μας μέσα σε ένα ζευγάρι ματιών που σήμαινε τόσα για εμάς και το θρυλικό You can leave your hat on, τολμώ να πω το κομμάτι που έκανε διάσημο το στριπτίζ της Κιμ Μπάσιντζερ, γέμιζε την ατμόσφαιρα με υπονοούμενα και τις κρεβατοκάμαρες με σκηνικό εξωτικά φρούτα.
Εκείνο που ξεχώριζε στα κομμάτια αυτά δεν ήταν ο ρυθμός ή η μελωδία τους. Ήταν η χαρακτηριστική του φωνή που, ακόμα και αν θα συνέβαινε ποτέ να την ακούσεις σε ένα άγνωστο έθνικ αφρικάνικο τραγούδι του οποίου η γλώσσα είναι ένας άγνωστος για σένα ήχος, αμέσως θα καταλάβαινες ποιος τραγουδάει. Σήμερα, μετά από 70 χρόνια ζωής, αυτή η φωνή σίγησε για πάντα.
Αντίο Τζο με τη βραχνάδα σου.
