Ο Αντεροβγάλτης είναι και πάλι ανάμεσά μας

Λίγο πριν επιστρέψει ο Αντεροβγάλτης στο 3^ο επεισόδιο της ομώνυμης θεατρικής σειράς στο Rabbithole, επιστρέφουμε στο σκηνοθέτη Γιώργο Σίμωνα για να φωτίσουμε την πλοκή του νουάρ θεατρικού prequel «Αυτός που μπορεί [είναι ο Επιθεωρητής]». 

Bρισκόμαστε στο τρίτο επεισόδιο της θεατρικής σειράς και πληροφορούμαστε ότι είναι το prequel! Τι σημαίνει αυτή η «στροφή 90 μοιρών» στην πλοκή; Έχουμε ήδη διανύσει δύο επεισόδια. Οι θεατές γνωρίζουν μια υπόθεση η οποία όταν ξεκίνησε είχε «σημάδια» από το παρελθόν και έτσι άρχισαν να δημιουργούνται ερωτηματικά: Πώς ξεκίνησε όλο αυτό; Γιατί έγιναν κάποια πράγματα; Πώς συνδέονται κάποιοι χαρακτήρες κλειδιά; Ερχόμαστε λοιπόν στο τρίτο, καταλυτικό επεισόδιο, το οποίο εξηγεί τα προηγούμενα και παίρνει την ιστορία από την αρχή της, μία δεκαετία πριν. Και έτσι για τον θεατή, καινούριος ή παλιό, όχι μόνο ξεδιπλώνεται η υπόθεση, αλλά παράλληλα εξηγείται εξηγεί και ξαναγράφεται η πλοκή. Το συγκεκριμένο επεισόδιο δε, ξεκινά το 1979 και φτάνει μέχρι το 1992. Με λίγα λόγια όχι μόνο prequel, αλλά συνεχίζει και σαν 3^ο επεισόδιο από εκεί που το αφήσαμε! Είναι μια άριστη ευκαιρία να το δει κάποιος που δεν γνωρίζει τα δύο προηγούμενα.

Πού διαδραματίζεται το επεισόδιο και σε τι χρονική διάρκεια εκτείνεται η πλοκή; Τι «μυστικό» μπορείτε να μας αποκαλύψετε χωρίς να είναι spoiler; Το τρίτο επεισόδιο παρουσιάζει έναν κόσμο στην παγκόσμια ιστορία: βλέπουμε την ιστορία στην Βοστώνη, ενώ συνδεόμαστε με την Ευρώπη (το Λονδίνο συγκεκριμένα), ταξιδεύουμε μέχρι και την Αλάσκα. Η ιστορία απλώνεται και έτσι αποκτά έναν χαρακτήρα ιστορικής αναδρομής μέσα από διαφορετικές κοινωνίες ανθρώπων. Βέβαια, όσο και να απλώνεται, σαν ένα καθαρόαιμο νουάρ, ο Αντεροβγάλτης συνεχίζει να αφορά μία ομάδα ανθρώπων που στο 3^ο επεισόδιο γενικά… τρέχουν. Τρέχουν πίσω από τις εκπλήξεις που τους επιφυλάσσει η μοίρα. Όλοι, μα όλοι, οι χαρακτήρες εξηγούνται τελικά σε αυτήν την φάση – οπότε οι διάφορες απορίες που έχει ο καθένας θα απαντηθούν. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν spoiler…

Πέρα από το κυνήγι του δολοφόνου και το επακόλουθο σασπένς, οι χαρακτήρες που έχετε δημιουργήσει είναι άνθρωποι με «ρωγμές», ψεγάδια και φαίνεται να κουβαλούν μυστικά. Μιλήστε μας λίγο για την ηθογραφία σας. Στο νουάρ είναι βασική προϋπόθεση να δημιουργείς χαρακτήρες με σύνθετη ψυχολογία. Είναι ουσιαστικά αντιήρωες – άνθρωποι που κατατρέχονται από το παρελθόν τους, γεμάτοι μυστικά και σκοτεινές σκέψεις. Ο θεατής ταυτίζεται με αυτού του είδους ηρώες γιατί του είναι πολύ γνώριμοι και, ασχέτως αν η πραγματικότητά τους δεν μοιάζει με την δική μας, το παραβλέπει, γιατί καταλαβαίνει το πρόσωπο. Καταλαβαίνει το βασικό συναίσθημα. Γίνεται κι αυτός (ο θεατής) ένα είδος ψυχαναλυτή ή ένα είδος ντετέκτιβ που λύνει τα διάφορα (ψυχικά) παζλ. Επίσης μην ξεχνάμε ότι το νουάρ συγκεντρώνει μυθοπλαστικά θέματα γνώριμα στον σύγχρονο θεατή όπως: το θέμα του έρωτα, της τιμής, η πάλη με το παρελθόν όπως προανέφερα, οι σχέσεις των φύλων, η μονομαχία του καλού με το κακό (έννοιες δυσδιάκριτες εδώ) κ.α.

Γράφετε μια ιστορία που διαδραματίζεται στις δεκαετίες 80-90 στην Αμερική, δίνοντας έμφαση σε παθογενείς πλευρές της. Η ειρωνεία, ακόμα και από το λογότυπο του τρίτου επεισοδίου με την αμερικάνικη σημαία δεν περνά απαρατήρητη. Μερικές σκέψεις για την κοινωνική διάσταση της ιστορίας; Είναι δεκαετίες μεγάλων κοινωνικών αλλαγών, αλλά και γενικότερα, ιστορικών στιγμών. Δεν τις υπογραμμίζουμε αλλά υπάρχουν με διάφορους τρόπους. Επίσης είναι ένας καθρέφτης των εξελίξεων σε όλον τον πλανήτη. Μιλάμε για θέματα που αργότερα, στα 00’s, θα μας απασχολήσουν έντονα – όπως το θέμα της μετανάστευσης, μην ξεχνάμε η Αμερική είναι μια χώρα, ουσιαστικά, μεταναστών. Αυτό με την σειρά του φέρνει την ξενοφοβία, που αυτό με την σειρά του φέρνει τον κοινωνικό ρατσισμό και ούτω κάθεξής. Φαντάζομαι σε αυτά τα τέσσερα επεισόδια ο κάθε θεατής βγάζει τα δικά του συμπεράσματα για αυτές τις «παθογένειες» όπως λέτε. Του δίνεται και ο χρόνος άλλωστε. Έτσι, στο τέλος συγκεντρώνεται ένα τεράστιο μωσαϊκό απόψεων, είναι η μεγάλη, άτυπη συζήτηση μεταξύ θεατών και καλλιτεχνών – είναι αυτό που ονειρευόμαστε να είναι η Τέχνη.

Δώστε μας τρεις εικόνες, σαν φωτογραφίες πολαροιντ, που μπορούν να μεταφέρουν την αίσθηση του επεισοδίου. Το επεισόδιο διαδραματίζεται στο τέλος μιας δεκαετίας, σε ολόκληρη την επόμενη και στις αρχές της μεθεπόμενης. Μιλάμε για αυτά που άφησαν τα 70s, αυτά που πέρασαν τα 80s και αυτά που ξέμειναν στα 90s. Είναι αστείο, γιατί τώρα που το σκέφτομαι, οι τρεις αυτές φάσεις, μέσα από το έργο, ταυτίζονται σχεδόν και με έναν τόπο. Είναι από μόνες τους μια φωτογραφία. Αλλά αυτό το αφήνουμε να το απολαύσετε μέσα από το ίδιο το επεισόδιο.

INFO

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 18 ΕΤΩΝ ΛΟΓΩ ΣΚΗΝΩΝ ΒΙΑΣ

Περισσότερες πληροφορίες:

http://anterovgaltis.com/

https://www.facebook.com/anterovgaltisseries/?fref=ts

http://rabbitholespace.blogspot.gr/

http://nostalghia-theatre.blogspot.gr/

Trailer παράστασης