Όλοι κάνουν πως τη θέλουν αλλά τελικά χαλάει και λίγο την πιάτσα. Έρημος με βροχή δεν κολλάει. Έτσι και το Χόλιγουντ με τη Frances. Αν έπρεπε να τη συστήσουμε από την αρχή ίσως να έπρεπε να πούμε πως έχει κερδίσει Όσκαρ για την ταινία Fargo των αδερφών Κοέν. Ένα Όσκαρ κεντρίζει πάντα την προσοχή. Αλλά, μια γυναίκα που δε δίνει αυτόγραφα και δεν πολυδίνει συνεντεύξεις ίσως έχει το Όσκαρ στο πατάρι να πιάνει σκουριά.
Η Frances, λοιπόν, είναι 60 χρονών, έχει κοντά μαλλιά, λίγο αχτένιστα, σιχαίνεται το make-up και δε δίνει αυτόγραφα. Αγκαλιάζει όμως τους θαυμαστές της στο δρόμο, δεν κοιτάζει ποτέ τον εαυτό στην κάμερα γιατί δε θέλει να δει πόσο χοντρή φαίνεται και δείχνει ακόμα φωτογραφίες του 24χρονου γιου της από την εποχή που ήταν μωρό.
Στα νιάτα της έπαιρνε παραμάζωμα τα κάστινγκ μπας και πάρει κανένα ρόλο της προκοπής. Αλλά όπως έχει πει ήταν «πάντα ή πολύ χοντρή ή πολύ αδύνατη, ή πολύ κοντή, ή πολύ ψηλή, ή πολύ νέα ή πολύ μεγάλη. Αλλά έρχεται κι η στιγμή που θέλουν και το κάτι άλλο.» Κι έτσι προσπάθησε όσο πιο σκληρά γινόταν να γίνει αυτό το άλλο που δεν έχει σημασία αν είναι 60 ή 70 κιλά, 1 μέτρο και 60 εκατοστά ή 1 μέτρο και 65 εκατοστά.
Όπως έχει πει ήταν «πάντα ή πολύ χοντρή ή πολύ αδύνατη, ή πολύ κοντή, ή πολύ ψηλή, ή πολύ νέα ή πολύ μεγάλη. Αλλά έρχεται κι η στιγμή που θέλουν και το κάτι άλλο.» EPA/ETTORE FERRARI
Ο πρώτος της ρόλος ήταν στο “Blood Simple”, ένα φίλμ νουάρ των άγνωστων τότε αδερφών Κοέν. Και για πρώτη ίσως και τελευταία φορά έπαιξε στη μεγάλη οθόνη τη μοιραία γυναίκα. Και μαζί με το ρόλο πήρε και τον Joel Coen με τον οποίο ζει μέχρι και σήμερα. Και αν και δε θέλει να προσφέρει στο κοινό καμία κλειδαρότρυπα στην προσωπική της ζωή, έχει δηλώσει πως όταν γνώρισε τον Joel «ήταν μια αποκάλυψη το ότι μπορούσε να έχει έναν εραστή με τον οποίο μπορεί να δουλέψει χωρίς να τον φοβάται. Να ζήσει και να αγαπήσει χωρίς να κρύβεται και να απολογείται.».
Η συνέχεια δε διαγράφηκε με ρόλους ωραίας γκόμενας, εμφανίσεις σε κόκκινα χαλιά με τουαλέτες εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ και πρωτοσέλιδα με ψεύτικα χαμόγελα και φωτοσοπαρισμένους γλουτούς. Η συνέχεια είχε δεύτερους ρόλους. Όχι όμως αυτούς τους δεύτερους ρόλους, τους διακοσμητικούς για τον στιβαρό αρρενωπό πρωταγωνιστή, ούτε τις πιστές ακολούθους της μοιραίας πρωταγωνίστριας. Η συνέχεια είχε δεύτερους ρόλους γυναικών ασυμβίβαστων και οργισμένων με την κοινωνία και τις νόρμες της. Στο “Almost Famous” είναι μια μάνα που γιορτάζει τα Χριστούγεννα άλλη εποχή γιατί δεν αντέχει την εμπορευματοποίηση τους και απαγορεύει στα παιδιά της να ακούνε ροκ μουσική για να μην «πέσουν» στα ναρκωτικά και τις καταχρήσεις. Στο “Burn After Reading”, είναι μια μεσήλικη υπάλληλος γυμναστηρίου που μετά από χρόνια περιπλάνησης σε λάθος αγκαλιές αποφασίζει πως δε βρίσκει τον αληθινό έρωτα γιατί έχει μικρό στήθος και μεγάλο κώλο.
Το πρόσφατο εξώφυλλο του NYT Magazine.
Κι αν για πολλούς οι ρόλοι αυτοί θα ήταν μια καταδίκη στην αφάνεια, η Frances έχει τη δική της απάντηση στο γιατί τους διαλέγει. Θέλει να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος βλέπει τη γυναίκα. Και μπορεί να είναι λιγάκι φιλόδοξο ως σχέδιο αλλά είναι τόσο σπάνιες αυτές οι μικρές επαναστάσεις στο Χόλυγουντ που αν δεν ήταν και λίγο παραπάνω φιλόδοξες απ’ το «κανονικό» θα ήταν μάλλον καταδικασμένες πριν ακόμα εκραγούν…
To 2017 ήρθε και ο πρωταγωνιστικό ρόλος, στο, υποψήφιο για Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, “Three Billboards Outside Ebbing, Missouri”. Και είναι αυτό το άλλο για το οποίο προετοιμαζόταν πυρετωδώς. Μια ακόμα γυναίκα οργισμένη. Είναι μάνα και κάποιος βίασε την κόρη της. Και αυτό αρκεί για να πυροδοτήσει την έκρηξη, μια έκρηξη-επανάσταση απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνία που δεν κάνει τίποτα και σ’ έναν ένοχο-φάντασμα που ,με το έτσι θέλω, κατέστρεψε μια ζωή.
Ο ρόλος στο Fargo που της χάρισε και το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.
Ο κόσμος του Χόλιγουντ δεν ήταν ακριβώς στα μέτρα της κι έτσι βρήκε κι άλλο σπίτι, που ίσως εδώ που τα λέμε να της ταιριάζει και λίγο περισσότερο. Η ώρα αυτή ήρθε το 1999 όταν είδε μια παράσταση της θεατρικής ομάδας Wooster Group η οποία, όμως, έχει τη βάση της στο Παρίσι. Ήταν 3 χρόνια μετά τη μεγάλη επιτυχία του “Fargo” και φυσικά το Όσκαρ. Ο κόσμος τη σταματούσε ακόμα και στο μπακάλικο και της ζητούσε να κάνει την προφορά της Marge (του ρόλου που της χάρισε το Όσκαρ). Ταυτόχρονα, ήτανε «μαμά». Ο γιος της ήταν ακόμα παιδί και η ίδια απέρριπτε ρόλους που θα την απομακρύνανε από την παιδική ηλικία του. Κι έτσι, με το που είδε την παράσταση πλησίασε μία από τα μέλη της ομάδας και ζήτησε μια δουλειά και ένα σπίτι μακριά από τους μηχανισμούς του Χόλιγουντ που είχανε αρχίσει να την πιέζουν ασφυκτικά. Σχεδόν 20 χρόνια μετά είναι ακόμα ενεργό κομμάτι του Wooster Group.
Ίσως και η συμμετοχή της σε μια θεατρική ομάδα του Παρισιού να ήταν για άλλα μέλη της «επίλεκτης» κοινότητας του Χόλιγουντ ένα βήμα πιο κοντά στο γκρεμό της απόλυτης αφάνειας. Η Frances, όμως, έχει και εδώ απάντηση. 20 χρόνια μετά, «η θεατρική ομάδα είναι μια μικρή κοινωνία μητριαρχικά οργανωμένη, βασισμένη στην πειθαρχία και την αυστηρότητα στη δουλειά. Και η βάση της είναι γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση.» Και αν η εμμηνόπαυση δε μοιάζει με απάντηση αλλά με αναπόφευκτη συνέπεια της εικοσαετίας που πέρασε, για αυτήν είναι μάλλον ευλογία η συνεργασία με γυναίκες που έχουνε περάσει αυτό το σταυροδρόμι. Κατά δήλωση της, λοιπόν, μετά την εμμηνόπαυση γίνεσαι σεξουαλικά αόρατη. Κι αυτή η αίσθηση ότι είσαι αόρατη σου χαρίζει απλόχερα τη δύναμη να μη δίνεις δεκάρα για τίποτα.
Μπορεί, η λέξη ρομαντική να μη σημαίνει κάτι ενιαίο, για όλους. Αλλά, μάλλον αυτή είναι και η γοητεία της λέξης, να ψάχνεις να βρεις τι σημαίνει μέσα απ’ τους ανθρώπους. Και είναι αυτός ο άνθρωπος, ο άνθρωπος-ορισμός του χαμένου ρομαντισμού.
Στην πρώτη από σειρά συναντήσεων με δημοσιογράφο δεν τη δέχτηκε στο σπίτι της γιατί δεν της αρέσουν τα άρθρα όπου οι ηθοποιοί αποκαλύπτουν τις προσωπικές τους ζωές. Κι έτσι, την πήρε παραμάσχαλα και ανεβήκανε σε κάτι βουνά, όπου φάγανε κρακεράκια και μήλα. Στη συνέχεια την παρότρυνε να αλλάξει θέμα, να μην γράψει καθόλου για την ίδια, αλλά της είπε ότι μπορούσε να τη βοηθήσει να βρει ένα άλλο θέμα, πιο ενδιαφέρον. Δήλωσε, ακόμα, πως δε φωτογραφηθεί για το αφιέρωμα αυτό γιατί δε βγάζει ποτέ φωτογραφίες. Και λίγο αργότερα μετάνιωσε, για να καταλήξει να βγάλει φωτογραφίες αμακιγιάριστη με το τζιν της την ώρα που κάνει μια σχεδόν κωλοτούμπα ως πρόβα για κάποιο ρόλο της, γιατί, όπως είπε, δε θα είχε νόημα μια φωτογράφιση που δε θα μίλαγε «για αυτά που κάνει». Οι συναντήσεις συνεχίστηκαν στο Παρίσι, όπου χάθηκε στους δρόμους ψάχνοντας την κατεύθυνση του Σηκουάνα, αλλά αρνήθηκε το GPS της δημοσιογράφου γιατί έτσι δε θα μάθει ποτέ τους δρόμους. Κι αργότερα το πρόγραμμα είχε συνέχεια με ποτό σε ένα μπαρ του Παρισιού με τα μέλη του Wooster Group, μια συζήτηση για την εμμηνόπαυση και ένα παρισινό περιστέρι να προσφέρει απλόχερα τα αφοδεύματα του στο ποτό της.
Ψάχνοντας λοιπόν τις ρίζες του αληθινού ρομαντισμού τα βήματα πέφτουν άθελα τους πάνω στη Frances. Μια γυναίκα που ερωτεύτηκε, γιατί πρώτη της φορά δε χρειάστηκε να υποταχθεί, που δε βγαίνει φωτογραφίες με φαν αλλά τους αγκαλιάζει για να έχει πραγματική επαφή μαζί τους, που βρήκε σπίτι σε μια θεατρική ομάδα γυναικών στο Παρίσι, που αρνείται το GPS, πόσο μπορεί να απέχει από τον πραγματικό ορισμό του ρομαντισμού;
