Αν οι Algiers ήταν Πρόεδροι για μια μέρα θα εκποιούσαν τον Λευκό Οίκο

Δεν παίζουν ακριβώς το ποστ πανκ που έχουμε συνηθίσει. Κι αυτό γιατί δεν ακούμε κάθε μέρα σκοτεινές κιθάρες με gospel φωνητικά. Οι Algiers το τόλμησαν και οι δύο τους δισκογραφικές δουλειές ως τώρα, το ομώνυμο ντεμπούτο τους (2015) και το Underside of Power (2017) αποδεικνύουν πως το γλυκό δένει παραπάνω από καλά. Πέραν όμως από την μουσική τους «συνταγή» οι Algiers είναι πάνω από όλα συνειδητοποιημένα «παιδιά των καιρών τους».

Με μια σκωπτική πολιτικοποιημένη ματιά στα πράγματα, γράφουν ακριβώς μια μουσική που μπορεί να λειτουργεί σαν γροθιά σε…παραγεμισμένα στομάχια που τρέφονται στον Λευκό Οίκο (κι όχι μόνο).

Τους απολαύσαμε ήδη μια φορά πέρυσι στην Αθήνα και μας επιβεβαίωσαν και με το παραπάνω το γιατί αξίζει να μιλάμε γι’ αυτούς. Λίγο πριν επιστρέψουν στο Temple (Σάββατο 9 Φεβρουαρίου), ο frontman της μπάντας Franklin James Fisher εξηγεί μεταξύ άλλων πως είναι την μια βραδιά να ανοίγεις για τους Depeche Mode και την άλλη να παίζεις σε μικρά venues, όσο εμείς θυμόμαστε πως ελισσόταν επί σκηνής μεταξύ μικροφώνου και πλήκτρων…

https://www.youtube.com/watch?v=lGZXzmM1smM

Ο τελευταίος σας δίσκος φτιάχτηκε χρονικά ανάμεσα στο Brexit και την ανάληψη προεδρίας του Τραμπ. Δεδομένου ότι κάποιοι από εσάς μένουν στις ΗΠΑ και κάποιοι στη Μεγάλη Βρετανία, τι έδωσε στο Underside Of Power η πολιτική κατάσταση της κάθε χώρας; Αυτά τα γεγονότα λειτούργησαν απλά σαν σελιδοδείκτες που βοήθησαν τον Τύπο να βγάλουν τα συμφραζόμενα της περιόδου. Οι συνθήκες που αναδύθηκαν με τον Τραμπ και το Brexit πηγαίνουν πολύ πέρα από το 2016. Το Underside Of Power είναι απλώς μια αναγνώριση αυτών των θλιβερών γεγονότων και της επιλογής να προχωρήσουμε μπροστά με αισιοδοξία πάραυτα. 

Τι μεσολάβησε ανάμεσα στο ομώνυμο ντεμπούτο σας και το Underside Of Power; Δημιουργικά μιλώντας. Ηχογραφήσαμε τον πρώτο μας δίσκο πριν καν παίξουμε κάποιο live σαν μπάντα. Όταν ηχογραφούσαμε το Underside, είχαμε ήδη κάνει μερικές εκατοντάδες show. Όταν είσαι σε μια μπάντα, το να κάνεις περιοδείες επηρεάζει τη διαδικασία, αν και δεν άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο φτιάχτηκαν τα κομμάτια. Είναι αστείο γιατί το Underside κυκλοφόρησε πριν σχεδόν τρία χρόνια. Αυτό τον καιρό δουλεύουμε καινούργιο δίσκο και μάλιστα παίζουμε ζωντανά κάποιο από το νέο υλικό. Αυτό είναι μια πολυτέλεια που δεν είχαμε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε μέχρι τώρα. Το να ηχογραφείς μουσική έχει να κάνει με το να αιχμαλωτίζεις την ενέργεια μιας δεδομένης στιγμής. Όταν παίζεις κάποιο κομμάτι κάθε βράδυ, αρχίζεις να νιώθεις οικειότητα με αυτή την ενέργεια και τα διαφορετικά στοιχεία που αποκαλύπτουν αυτά τα κομμάτια, λίγο διαφορετικά κάθε βράδυ. Είναι σαν τα κομμάτια να ξαναγράφονται μόνα τους κάθε βράδυ. Αν μπορούσες να το παρακολουθήσεις αυτό θα καταλάβαινες τι εννοώ. Είναι μια πολύ ενθουσιώδης περίοδος για να βρίσκεσαι σε αυτή τη μπάντα.

Franklin James Fisher: «Όταν παίζεις κάποιο κομμάτι κάθε βράδυ, αρχίζεις να νιώθεις οικειότητα με αυτή την ενέργεια και τα διαφορετικά στοιχεία που αποκαλύπτουν αυτά τα κομμάτια, λίγο διαφορετικά κάθε βράδυ.»

Τα μέλη των Algiers ήρθατε κοντά μέσα από την ιστορία και τη λογοτεχνία. Πώς αντικατοπτρίζονται αυτά τα στοιχεία στη μουσική σας; Όταν ήμουν παιδί δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με μαθήματα όπως η άλγεβρα. Εν μέρει έχει να κάνει με το ότι ήμουν χάλια στα μαθηματικά. Είχε να κάνει βέβαια και με το ότι δεν είχα ποτέ καλό δάσκαλο να με βοηθήσει να κατανοήσω τη σύνδεση των ακαδημαϊκών αντικειμένων. Ό,τι μαθαίνεις συνδέεται με κάποιον τρόπο. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί χρειάζεται να ξέρω πως βρίσκω την υποτείνουσα ενός ορθού τριγώνου αλλά ήταν άμεσα κατανοητά πράγματα όπως το γιατί το Δόγμα Τρούμαν ήταν τόσο ύπουλο ή η υπαρξιακή ανησυχία της Maya Angelou στο I Know Why the Caged Bird Sings. Ακριβώς όπως η μουσική, οι ανθρωπιστικές επιστήμες είναι μια συνεχής εξέταση και έκφραση όλης της τραγωδίας και ομορφιάς της ανθρώπινης εμπειρίας και αλληλοενημερώνονται. Αλλά ενώ πράγματα όπως η ιστορία και η λογοτεχνία σε βοηθούν να κατανοήσεις το περιεχόμενο τέτοιων αγώνων, με τη μουσική απλά το νιώθεις ακαριαία. Καμιά άλλη μορφή τέχνης δεν είναι τόσο εσωτερική. 

Για να αντιστρέψω το ερώτημα, η ίδια η μουσική τι σας δίδαξε για την τέχνη και τη λογοτεχνία; Έξυπνη ερώτηση, αλλά νομίζω πως την απάντησα ήδη.

Αν οι Algiers ήταν κάποιο μυθιστόρημα ή ιστορικό γεγονός, ποιό θα ήταν; Αυτή μοιάζει με ερώτηση παγίδα. Σε έβαλε η αμερικανική κυβέρνηση να το ρωτήσεις;

Πώς είναι το ένα βράδυ να παίζεις σε μεγάλες αρένες (όπως όταν ανοίγατε για τους Depeche Mode) και την άλλη σε μικρά venues; Τι προτιμάτε από τα δύο; Η εμπειρία με τους Depeche Mode ήταν σίγουρα σουρεάλ αλλά και φοβερή. Καταλαβαίνεις πως το να κάνεις τέτοιου είδους σόου μπορεί να γίνει εθιστικό. Απολαύσαμε πλήρως αυτή την τουρ. Φυσικά έχουμε συνηθίσει να παίζουμε σε πολύ μικρότερους χώρους που έχουν την δική τους μοναδική ενέργεια. Μας αρέσουν και τα δύο, όλα έχουν να κάνουν με την ποικιλία. Το να παίζεις σε μικρά ακροατήρια σημαίνει ότι βλέπεις κάθε πρόσωπο στο δωμάτιο και μπορείς να τους δεις να σε παρακολουθούν ενώ προσπαθούν να ζυγίζουν το ταλέντο απέναντι στην ειλικρίνειά σου. Μπορεί να γίνει μια πολύ ενδόμυχη κατάσταση αν είσαι ειλικρινής περφόρμερ.

https://www.youtube.com/watch?v=7qch0xSBE5o

Γιατί ονομαστήκατε Algiers (μτφρ.: Αλγέρι); Για να επικαλεστούμε το πνεύμα ενός πολυπολιτισμικού μεταποικιακού αγώνα, όπως και η ίδια η πόλη στα μέσα του εικοστού αιώνα. 

Πώς είναι να είσαι έγχρωμος σε ένα μουσικό πεδίο που υπάρχουν κυρίως λευκοί; Έχεις βιώσει οποιουδήποτε είδους ρατσισμό στη μουσική βιομηχανία; Το να είσαι μαύρος σημαίνει πως ο ρατσισμός σε ακολουθεί παντού. Μόνο αυτό έχω να πω.

Θεωρείς πως το γεγονός πως η μουσική σας παντρεύει στοιχεία τόσο από τη «λευκή» όσο και από τη «μαύρη» μουσική αποτελεί από μόνο του μια πολιτική δήλωση; Και πάλι, και μόνο το γεγονός ότι κάποιος είναι μαύρος, θεωρείται «πολιτικό». Αυτή η ερώτηση δεν έχει να κάνει καθόλου με το πως είμαι σαν άτομο ή με το τι κάνουμε ως συγκρότημα και αποκαλύπτει μια ανησυχία περί φυλετικής πολιτικής. Ο Elvis, οι Beatles, οι Rolling Stones, οι Clash, ο Justin Timberlake, η Madonna, και άλλοι, όλοι συνδυάζουν στοιχεία της «λευκής» και της «μαύρης» μουσικής. Αυτό σημαίνει popular music. Αλλά για κάποιο λόγο έρχεται στη συζήτηση μόνο όταν ο καλλιτέχνης είναι έγχρωμος. 

Αν ήσουν πρόεδρος για μια μέρα τι θα έκανες; Θα έβαζα μια ταμπέλα πώλησης που θα έλεγε «Εκποίηση» στα γρασίδια του Λευκού Οίκου και θα ρευστοποιούσα τα πάντα.