Τα φαντάσματα δεν είναι αναγκαστικά κακόβουλα πνεύματα που καραδοκούν πίσω από τους τοίχους. Μπορεί να είναι οι ενοχές, οι φόβοι, οι λάθος επιλογές μας, εκείνα τα πράγματα που δεν είπαμε ποτέ. Μερικές φορές αυτά είναι και τα πιο τρομακτικά.
Το The Haunting of Hill House ήρθε στο Netflix λίγο πριν το Χάλογουιν και συστήθηκε ως μία ιστορία φαντασμάτων, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Σίρλεϊ Τζάκσον. Φαντάσματα στη σειρά υπάρχουν. Πολλά. Τόσο πολλά που υπάρχουν δεκάδες βίντεο στο YouTube με όλα εκείνα που δεν θα αντιληφθείτε με την πρώτη θέαση.
Δεν πρόκειται ωστόσο απλώς για μία παραφυσική ιστορία. Το The Haunting of Hill House είναι επίσης ένας στοχασμός γύρω από τους τρόπους με τους οποίους το τραύμα επιδρά στους ανθρώπους χρησιμοποιώντας ως αφετηρία το συλλογικό τραύμα της οικογένειας Κρέιν.
https://www.youtube.com/watch?v=G9OzG53VwIk
Το καλοκαίρι του 1992, η οικογένεια Κρέιν μετακομίζει στην έπαυλη Hill με σκοπό να την ανακαινίσει και να την πουλήσει, με σκοπό να βγάλει αρκετά χρήματα για να φτιάξει το σπίτι των ονείρων της. Ο Χιου και η Ολίβια Κρέιν είναι στοργικοί και προστατευτικοί γονείς, εκείνος με τα πόδια γερά στο έδαφος, εκείνη ελεύθερο πνεύμα. Τα πέντε τους παιδιά – ο Στίβεν, η Σίρλεϊ, η Θιοντόρα, και τα δίδυμα Νέλι και Λουκ – σύντομα ανακαλύπτουν ότι το προσωρινό τους σπίτι κρύβει περισσότερα από αυτά που υπάρχουν στην επιφάνεια. Σιγά-σιγά, τα μέλη της οικογένειας υποκύπτουν στη δύναμη του σπιτιού.
Η μη γραμμική αφήγηση αναπηδά από το καλοκαίρι του 1992 στο πιο πρόσφατο παρελθόν και το παρόν, με μία άνεση που βοηθά το πολύ καλό μοντάζ, το οποίο κάμπτει το χρόνο σε στιγμές που ρέουν η μία στην άλλη.
Στο παρόν, η οικογένεια Κρέιν είναι κατακερματισμένη. Τα τραυματικά γεγονότα εκείνου του καλοκαιριού, τα οποία έφτασαν στην κορύφωσή τους με την φαινομενική αυτοκτονία της Ολίβια, έχουν καθορίσει την πορεία της ζωής τους. Ο Χιου ζει μακριά από τα παιδιά του, μαζί με το μετείκασμα της νεκρής συζύγου του. Ο Στίβεν είναι επιτυχημένος συγγραφέας μυστηρίου που έστησε την καριέρα του στην ιστορία της οικογένειάς του, παραμένοντας ο ίδιος σκεπτικιστής.
Η εμμονή της Σίρλεϊ με το θάνατο αποκρυσταλλώθηκε με την απώλεια της μητέρας της: είναι πια εργολάβος κηδειών και ζει κάτω από μία επίφαση κανονικότητας στο γραφείο τελετών που διαθέτει με τον σύζυγο και τα δύο παιδιά της. Η Θιοντόρα είναι παιδοψυχολόγος με ψυχομετρικές ικανότητες, ζει στον ξενώνα της αδερφής της και απωθεί οποιονδήποτε επιχειρεί να την πλησιάσει. Τα δίδυμα αδέρφια έχουν υποστεί το μεγαλύτερο πλήγμα: η Νέλι είναι καταθλιπτική και υποφέρει από παράλυση ύπνου και ο Λουκ παλεύει με τον εθισμό του στην ηρωίνη.
Το κατακλυσμικό γεγονός που φέρνει τη διαλυμένη οικογένεια και πάλι κοντά και την αναγκάζει να επουλώσει τις πληγές της είναι η φαινομενική αυτοκτονία της Νέλι, η οποία έχει βυθιστεί στην κατάθλιψη μετά τον ξαφνικό θάνατο του συζύγου της, που αποδίδει στο παραμορφωμένο φάντασμα που στοίχειωνε την παιδική και ενήλικη ζωή της. Με την προτροπή του ψυχολόγου της, αποφασίζει να αντιμετωπίσει το τραύμα της στην πηγή του, επιστρέφοντας στην έπαυλη Hill. Μία σειρά από γεγονότα αναγκάζει την οικογένεια να επιστρέψει στο σπίτι για να αποτρέψει το θάνατο ενός άλλου μέλους και να έρθει αντιμέτωπη με τους δικούς της δαίμονες και με την πραγματικότητα της μοιραίας βραδιάς του 1992.
Το Haunting of Hill House έρχεται να προστεθεί στη λίστα με τις ιστορίες τρόμου που επιχειρούν να διεξάγουν μία αυτοψία στο σκοτεινό κόσμο του σωματικού και ψυχικού τραύματος και της απώλειας, χρησιμοποιώντας τις συμβάσεις των ιστοριών με φαντάσματα και δαίμονες. Το 2014, το εξαιρετικό The Babadook έδωσε μορφή στην θλίψη που φέρνει ενός αγαπημένου προσώπου. Ομοίως, το It Follows, όπου το «τέρας» που κυνηγάει την πρωταγωνίστρια δεν παίρνει ποτέ μία αναμενόμενα τρομακτική εμφάνιση, έλαβε πολλαπλές αναλύσεις και ερμηνείες, ως αναλογία για τα ΣΜΝ ή τη σεξουαλική κακοποίηση. Το συγκλονιστικό Hereditary του 2018 φέρνει στην επιφάνεια την περίπλοκη ιστορία και τα σκοτεινά μυστικά μίας οικογένειας και το κάνει με έναν τρόπο τόσο έντονο και ανατριχιαστικό που είναι ικανός να προκαλέσει εφιάλτες καιρό μετά τη θέασή του.
Σκοπός δεν είναι να δώσει απαντήσεις για τη ματωμένη ιστορία του σπιτιού, αλλά να προσφέρει μία διερεύνηση του τραύματος και των πολλαπλών μορφών που αυτό μπορεί να λάβει: εθισμός, κατάθλιψη, άρνηση, έλεγχος.
Αν περιμένετε μία κλασική αφήγηση τρόμου με μπόλικα jump scares, σίγουρα υπάρχει εδώ κάτι για εσάς, ωστόσο το Haunting of Hill House είναι πολλά περισσότερα. Σκοπός δεν είναι να δώσει απαντήσεις για τη ματωμένη ιστορία του σπιτιού, αλλά να προσφέρει μία διερεύνηση του τραύματος και των πολλαπλών μορφών που αυτό μπορεί να λάβει: εθισμός, κατάθλιψη, άρνηση, έλεγχος. Ο δημιουργός Μάικ Φλάναγκαν, φρέσκος από, την μεταφορά του Gerald’s Game του Στίβεν Κινγκ για λογαριασμό του Netflix, το γεμάτο σασπένς Hush και το (παραδόξως καλύτερο από τον προκάτοχό του) σίκουελ Ouija: Origin of Evil, κατασκευάζει μία αφήγηση που συχνά πετυχαίνει να είναι συγκινητική όσο και και καθαρτήρια (τόσο για τους χαρακτήρες όσο και για το κοινό).
Η ψυχική ασθένεια υφέρπει ως η πιο λογική εξήγηση όσων βασανίζουν την οικογένεια. Ο Στίβεν αποδίδει όλη την οικογενειακή τραγωδία στην οικογενειακή αρρώστια και αρνείται κατηγορηματικά να κάνει παιδιά ώστε να μην τη μεταδώσει. Ο Χιου χρεώνει την παραφροσύνη της Ολίβια στο εγγενές κακό του σπιτιού. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Η ψυχική ασθένεια των προηγούμενων ενοίκων έχει ποτίσει τα θεμέλια του σπιτιού, το οποίο τρέφεται κυρίως από τα πιο επιρρεπή και αδύναμα άτομα. Το Hill House είναι ένας ζωντανός οργανισμός που μεταβολίζει τις αδυναμίες, τις επιθυμίες και τους φόβους όσων ζουν σε αυτό. Η μεταφορά του σπιτιού ως ζωντανός οργανισμός εξυπηρετεί το απώτερο δίδαγμα του Haunting of Hill House: πιο τρομακτικό από μία στοιχειωμένη έπαυλη είναι ένας στοιχειωμένος άνθρωπος.
Το Haunting of Hill House καταδεικνύει τους στρεβλούς και ακραίους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν ή εκλογικεύουν το τραύμα, άλλοτε λιγότερο ή περισσότερο ρεαλιστικούς: γονείς που σκοτώνουν τα παιδιά τους για να τα σώσουν από το σκοτάδι του έξω κόσμου ή που τους αρκεί να ζουν με το φάντασμά τους, άνθρωποι που βρίσκουν καταφύγιο στα ναρκωτικά, που προτιμούν να βρουν νόημα στην απώλεια, αποδίδοντάς την στο μεταφυσικό, που χτίζουν τοίχους για να προστατευθούν και τελικά φυλακίζονται σε αυτούς, που θάβουν τα λάθη τους τόσο βαθιά ώσπου αυτά να αποκτήσουν σάρκα και οστά, που ζουν με φαντάσματα δικής τους δημιουργίας.
Όλοι αυτοί οι αυτοσχέδιοι μηχανισμοί αντιμετώπισης του τραύματος τελικά καταρρέουν, όλα εκείνα που μας στοιχειώνουν επιστρέφουν, πάντα δριμύτερα και πιο τρομακτικά, μέχρι να αναγκαστούμε να τα κοιτάξουμε κατάματα.
