Σε ένα gap year από τη χριστουγεννιάτικη κυριαρχία του Star Wars, τα στούντιο έχουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν ανενόχλητα το λανσάρισμα νέων πιθανών franchises, δίνοντάς τους μια δίκαιη ευκαιρία στα παγκόσμια ταμεία. Η Ελλάδα υποδέχτηκε ταυτόχρονα με τον υπόλοιπο πλανήτη την προηγούμενη εβδομάδα τη νεανική μεταφορά Mortal Engines κι εκείνη με τη σειρά της το υπερηρωικό Aquaman, με τελευταίο από τους ηχηρούς τίτλους το Η Μαίρη Πόπινς Επιστρέφει που θα κυκλοφορήσει 5 ημέρες πριν τα Χριστούγεννα και ας τολμήσει κανείς να του αντισταθεί.
Από Καλ Ντρόγκο Aquaman… ο Τζέισον Μομόα προοδεύει.
Μέχρι τότε, το έδαφος είναι ελεύθερο για το Aquaman να αντιστρέψει το κλίμα γύρω από τις πρόσφατες απογοητευτικές μεταφορές της DC και να γίνει δεκτό με την ίδια καλή διάθεση που επιφυλάσσουν οι κριτικοί στην αλώβητη Marvel. Πάντως η δική μας διάθεση έφτιαξε αυτομάτως με την ύπαρξη του Τζέισον Μομόα στον ομώνυμο ρόλο (είχε πρωτοεμφανιστεί στο Justice League και στηρίζουμε το παρανοϊκό #ReleaseTheSnyderCut μόνο αν έχει κομμένες σκηνές του), ενός εκκολαπτόμενου σταρ στα χνάρια του The Rock, αρκετά χαρισματικού και πειστικού ώστε να προσγειώνει μια ταινία στην οποία οι σημαντικές μηχανορραφίες γίνονται πάνω σε φωσφοριζέ ιππόκαμπους. Ο σκηνοθέτης Τζέιμς Γουάν ξέρει ότι ένα από τα σημαντικότερα όπλα του είναι ο πρώην πρωταγωνιστής του Game Of Thrones, και γι’αυτό τον κινηματογραφεί, ειδικά στις αρχικές του σκηνές, με μια ανάλαφρη αυτογνωσία που μοιάζει με κάτι μεταξύ πορνό και Ο Καλ Ντρόγκο στο Ναυτικό.
…μερικά από τα πιο εντυπωσιακά visuals που έχει επιδείξει το σινεμά αυτού του βεληνεκούς τα τελευταία χρόνια.
Προϊόν του παράνομου έρωτα μεταξύ ενός στεριανού φαροφύλακα και της βασίλισσας της Ατλαντίδας (Νικόλ Κίντμαν), ο Άρθουρ/Aquaman (Μομόα) καλείται να αποδεχτεί το βασιλικό πεπρωμένο του και να νικήσει τον ετεροθαλή αδερφό του, Ορμ (Πάτρικ Γουίλσον), που θέλει να γίνει άρχοντας του ωκεανού και να εξαφανίσει τους ανθρώπους στη στεριά. Σε αντίθεση με το βυθό του Μπικίνι, σε αυτό το βυθό τα μαθηματικά δεν έχουν καμία σημασία, αφού η Κίντμαν είναι 51 ετών και οι δύο γιοι της, ο Γουίλσον και ο Μομόα, είναι 45 και 39 ετών αντίστοιχα. Μεταξύ μας, ούτε η πλοκή έχει σημασία, κι αυτό δεν είναι καθόλου κακό γιατί το Aquaman επιπλέει χάρη σε μερικά από τα πιο εντυπωσιακά visuals που έχει επιδείξει το σινεμά αυτού του βεληνεκούς τα τελευταία χρόνια.
Ο σκηνοθέτης Τζέιμς Γουάν δεν αφήνει την προσοχή του θεατή να ξεφύγει από την οθόνη ούτε δευτερόλεπτο.
Ο Γουάν, εγκέφαλος του σύγχρονου mainstream τρόμου με τα franchises του Kαλέσματος και του Insidious, αφήνει εδώ τη φαντασία του να ισοφαρίσει τον προϋπολογισμό του και με δεκάδες χρώματα και κινήσεις δεν αφήνει την προσοχή του θεατή να ξεφύγει από την οθόνη ούτε δευτερόλεπτο, με αποτέλεσμα τo Aquaman να καταλήγει να είναι μια υπερ-σκηνοθετημένη ταινία. Ο βυθός του είναι μια trippy εκδοχή του Ψάχνοντας τον Νέμο και του Tron, ενώ οι περιπέτειες του Aquaman και της επαναστατημένης πριγκίπισσας Μίρα (η Άμπερ Χερντ σε τρομερή χημεία με τον Μομόα) στη στεριά αγγίζουν από Ιντιάνα Τζόουνς μέχρι Τζέισον Μπορν. Aν όλα αυτά ακούγονται σαν αχταρμάς, αφενός είναι κι αφετέρου σερβίρονται με τη σωστή δόση camp κι ανοησίας βγάζοντας τελικά μάλλον κερδισμένη την ταινία, που αποτελεί μέρος ενός κινηματογραφικού σύμπαντος που συχνά λυγίζει κάτω από τη δυσοίωνη σοβαροφάνειά του (οι τελευταίοι Μπάτμαν και Σούπερμαν) ή την καταστροφική απόπειρά του για “αναρχικό” “χιούμορ” (Suicide Squad).
Οι steampunk πολιτείες του, επιθετικές και παραπλανητικά “χειροποίητες”, θα μπορούσαν να ανήκουν σε ένα παράλληλο σύμπαν του Mad Max: Fury Road
Παρά τις πιο ταπεινές καταβολές του, το Mortal Engines, το νέο entry στο κατά τα άλλα κορεσμένο young adult δυστοπικό είδος, αξίζει να μην προσπεραστεί. Με την υπογραφή του Πίτερ Τζάκσον στην παραγωγή και το σενάριο (κλασικά μαζί με τις συνεργάτιδές του από την εποχή του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, Φιλίπα Μπόιενς και Φραν Γουόλς), μπορεί άνετα κάποιος να μπερδευτεί και να πιστέψει ότι ο ίδιος βρίσκεται και πίσω από τη σκηνοθεσία, αφού από τα πρώτα κιόλας λεπτά της, η ταινία συνδυάζει το χτίσιμο του συγκεκριμένου σύμπαντος, με τροχήλατες πόλεις που επιβιώνουν καταδιώκοντας και απορροφώντας μικρότερες, και τη συναρπαστική δράση με αβίαστη μαεστρία. Και παίζει και ο Χιούγκο Γουίβινγκ. (Για να μετριάσουμε το σασπένς, στην ταινία κάνει το σκηνοθετικό ντεμπούτο του ο Κρίστιαν Ρίβερς, επί σειρά ετών συνεργάτης του Τζάκσον και βραβευμένος με Όσκαρ για τα οπτικά εφέ του Κing Kong.) Στο πολύ μακρινό μέλλον, όταν η ανθρωπότητα έχει σχεδόν αφανιστεί, το Λονδίνο παραμένει πανίσχυρο και ο αρχηγός του (Γουίβινγκ) έχει σατανικά σχέδια για να διατηρήσει την κυριαρχία του. Γίνεται, όμως, στόχος μιας μυστηριώδους κοπέλας (Χέρα Χίλμαρ) που έχει ορκιστεί να πάρει εκδίκηση για το θάνατο της μητέρας της.
Χιούγκο Γουίβινγκ, πάντα αξιόπιστος
Το Mortal Engines δανείζεται όλα τα κλασικά χαρακτηριστικά των παρόμοιων ηρωικών περιπετειών που προηγήθηκαν στη λογοτεχνία και το σινεμά και εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις δυνατότητες της μεγάλης οθόνης για να προσφέρει θέαμα και ίσως ενθουσιασμό για κάτι καινούργιο. Οι steampunk πολιτείες του, επιθετικές και παραπλανητικά “χειροποίητες”, θα μπορούσαν να ανήκουν σε ένα παράλληλο σύμπαν του Mad Max: Fury Road και το παράλληλο ταξίδι της ηρωίδας είναι αναζωογονητικά παραδοσιακό, παρόλο που δεν μαντεύει δύσκολα κάποιος την έκβαση της κάθε μικρής και μεγάλης περιπέτειάς της.
