Το 2019 ήταν η χρονιά που οι Βραζιλιάνοι από τους «Όρνιθες» μας σήκωσαν ψηλά στον ουρανό

 «Φτερά. Φέρτε φτερά. Έχουμε ανάγκη από φτερά», λέει ο Νίκος Καραθάνος ως Πεισθέταιρος στους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη.

Ήδη βέβαια η παράσταση είχε απογειωθεί από το 2016 στην Επίδαυρο, ύστερα από δύο χρόνια πέταξε για δύο εβδομάδες στο Μπρούκλιν όπου οι New York Times τη σχολίασαν ως «Διονυσιακό πάρτι που είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον υπάρχει αυτή τη στιγμή στη Νέα Υόρκη» και επέστρεψε στο σπίτι της Στέγη. Κι αυτή τη φορά γύρισε ανανεωμένη παρουσιάζοντας τη σύμπραξη Ελλήνων και Βραζιλιάνων ηθοποιών-χορευτών της ομάδας PASSINHO CARIOCA, μιας ομάδας αποτελούμενης από καλλιτέχνες που έχουν μεγαλώσει και ζουν στις φαβέλες. Επέστρεψε για μόλις δύο οργιαστικές παραστάσεις, που συγκίνησαν, συνεπήραν και δόνησαν τον κοινό.

Γιατί οι «Όρνιθες» του Καραθάνου έχουν μια παράτολμη αγνότητα, μια ουτοπική αλλά απολύτως ειλικρινής πίστη στην αποδοχή της διαφορετικότητας, στη συν-δημιουργία και στην μέθη της συνύπαρξης. Και αυτή ακριβώς η πίστη ενισχύθηκε με την συμμετοχή των βραζιλιάνων καλλιτεχνών, νέων παιδιών μεταξύ 20 και 25 ετών που βρέθηκαν στο έργο όχι ως «φτωχοί συγγενείς από τις φαβέλες τις Βραζιλίας» αλλά ως σπουδαίοι ερμηνευτές που επιβιώνουν και αγωνίζονται για την τέχνη τους μέσα σε απελπιστικά δύσκολες συνθήκες.

Λίγο πριν πετάξουν μαζί με τον υπόλοιπο θίασο για τη Χιλή, όπου οι «Όρνιθες» θα παρουσιαστούν στο διεθνές φεστιβάλ  Santiago a Mi, και συγκεκριμένα τόσο σε ένα από τα εμβληματικά θέατρα του Σαντιάγο, στο Teatro Municipal de Las Condes, όσο και σε έναν ανοιχτό χώρο, έξω από την πρωτεύουσα, με ελεύθερη είσοδο για τους κατοίκους των γειτονικών κοινοτήτων, οι Βραζιλιάνοι καλλιτέχνες μίλησαν στην Popaganda.

Αυτές είναι οι σκέψεις των Douglas Froog Alves de Paula, Tuany Νascimento, Vn Dançarino Brabo, Αndré Οliveira Db, Marlon Brando de Oliveira Santos.

«Όταν μου ανακοίνωσαν ότι επιλέχτηκα για να έρθω στην Ελλάδα και να συμμετάσχω στην παράσταση δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ακόμη και μέχρι να πετάξω αναρωτιόμουν μέσα μου αν θα γίνει όντως αλήθεια ή όχι».

«Είναι μεγάλο προνόμιο για εμάς ότι τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή θα παίξουμε μπροστά στο κοινό της Χιλής».

«Και στη Βραζιλία η πολιτική κατάσταση είναι πολύ άσχημη αλλά ο κόσμος, σε αντίθεση με τον λαό της Χιλής, δεν καταλαβαίνει ότι έχει φωνή, ότι έχει δύναμη».

«Θέλουμε να δείξουμε ότι η Τέχνη βρίσκεται εκεί, ανεξάρτητα των καταπιεστικών καθεστώτων».

«Οι Χιλιανοί μάχονται, αντιδρούν σε αυτό που συμβαίνουν. Στη Βραζιλία οι άνθρωποι ξεχνούν, επικεντρώνονται στο καρναβάλι, στις γιορτές και δεν ασχολούνται με την πολιτική. Όσο όμως δεν αντιδρούν τόσο αυτό σημαίνει ότι θα έρθουν τα χειρότερα».

«Ήμασταν εδώ στην επέτειο θανάτου του Γρηγορόπουλου. Δεν ξέραμε τι είχε συμβεί, είδαμε τις πορείες και ρωτήσαμε, μάθαμε. Μας έκανε φοβερή εντύπωση, πολύ θετική ότι ο κόσμος 10 χρόνια μετά διαμαρτύρεται ακόμη και δεν ξεχνά. Στις φαβέλες της Βραζιλίες κάθε μέρα σκοτώνονται 15χρονοι και κανείς δεν μιλά γι’ αυτό, κανείς δεν κάνει τίποτα».

«Ο χορός μας ενώνει και αποτελεί, αναπόφευκτα, φορέας όλων των δυσκολιών που έχουμε περάσει ως νέοι που μεγάλωσαν σε φαβέλες. Αυτή την εμπειρία φέρνουμε εδώ. Όσα έχουμε ζήσει αντανακλώνται στο σώμα μας, στην κίνησή μας».

«Η ατάκα του έργου “Σήμερα ο νόμος ξαναγράφεται” είναι η δική μας εμπειρία από τη ζωή στις φαβέλες».

«Μεγάλωσα σε οικογένεια ευαγγελιστών. Στην ανατροφή μου υπήρχαν πολλά αρνητικά στερεότυπα για τους γκέι και έτσι ήμουν προκατειλημμένος. Στην πρώτη μου χορευτική ομάδα συμμετείχε μια τρανσέξουαλ γυναίκα. Έπρεπε να συνυπάρξω. Στην αρχή είχα φόβο να είμαι κοντά της. Όμως τη γνώρισα, γίναμε πολύ καλοί φίλοι, την υπερασπίζομαι και την τιμώ ενσωματώνοντας στον χορό μου στοιχεία voguing. Όλο αυτό το κίνημα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας είναι κάτι που θαυμάζω, κάτι που με έμαθε ότι όλοι είμαστε ίσοι κι ας είχα μεγαλώσει με άλλη αντίληψη».