Το 2019 ξεκίνησε όπως οι περισσότερες κινηματογραφικές χρονιές -με μερικούς οσκαρικούς παίκτες, τη συνήθη μετα-οσκαρική περίοδο ξηρασίας και την ανοιξιάτικη επέλαση των υπερηρώων- αλλά στο δεύτερο μισό της ξεπέρασε κάθε προσδοκία (και σκεφτείτε ότι στην Ελλάδα δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα ταινίες όπως το Uncut Gems, το The Farewell και το Little Women, που μαζί με τα αυτονόητα Παράσιτα, τον Ιρλανδό, το Πορτρέτο Μιας Γυναίκας Που Φλέγεται και το Κάποτε στο Χόλιγουντ συνθέτουν τις περισσότερες λίστες ξένων κριτικών με τα καλύτερα της χρονιάς).
Παρακάτω, ξεχωρίζουμε 10 από τις ταινίες που είχαν διανομή στις ελληνικές αίθουσες τους τελευταίους 12 μήνες (αν ψάχνετε τον Τζόκερ, θα τον βρείτε εδώ) και ήταν καλύτερες από τις υπόλοιπες 82.000 που βγήκαν γενικά…
Σαν να μην πέρασε μια μέρα, πόσο μάλλον μια δεκαετία: οι Τζέσι Άιζενμπεργκ, Έμμα Στόουν, Γούντι Χάρελσον και Άμπιγκεϊλ Μπρέσλιν επανενώθηκαν για τη συνέχεια της μεταποκαλυπτικής τους περιπέτειας χωρίς να έχουν χάσει ίχνος από το χιούμορ και τη χαζομαρούλα της πρώτης τους φοράς.
Τι γράψαμε γι’ αυτό: «Το Ζοmbieland: Διπλή Βολή δεν αγχώνεται να φανεί “bigger” και πιο φιλόδοξο τη δεύτερη φορά, κι ας περιλαμβάνει μια A-lister και τη σχετική σιγουριά μιας ενθουσιώδους υποδοχής από το ήδη χτισμένο κοινό του. Ό,τι έκανε την πρώτη ταινία ένα αναπάντεχο hit, συνεχίζει να υπάρχει ανόθευτο κι εδώ».
H Pixar παίζει με τη φωτιά, τολμώντας να επέμβει στο οικουμενικά λατρεμένο τέλος του Toy Story 3, και ως εκ θαύματος βγαίνει αλώβητη, με άλλη μια απολαυστική οδύσσεια του Γούντι, του Μπαζ και της υπόλοιπης παρέας τους, από την οποία δεν λείπει η συγκίνηση (κόμπος στο λαιμό τα τελευταία λεπτά) και οι υπαρξιακές ανησυχίες (που εδώ ενσαρκώνονται από ένα πλαστικό spork, τον Φόρκι – ο χαρακτήρας της χρονιάς).
Τι γράψαμε γι’ αυτό: «Ακόμα και χωρίς να φτάνει στα ύψη των ταινιών που προηγήθηκαν και ειδικά της τρίτης, τα πλησιάζει με ευκολία και σπαρταριστή δράση, κορυφαίο animation και συναίσθηση της δικής του θέσης στο franchise: κατά πάσα πιθανότητα του οριστικού τέλους».
Η κινηματογραφική μεταφορά του γνωστού manga από τους γνωστούς μάγκες Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ (στη σκηνοθεσία) και Τζέιμς Κάμερον (στην παραγωγή) είναι ένα υπερθέαμα που σφύζει από cyberpunk δράση και δεν προδίδει την αποστολή του παρά τα δεκάδες κλισέ που το απειλούν σε κάθε του βήμα.
Τι γράψαμε γι’ αυτό: «[…] το Αλίτα συναρπάζει. Όχι μόνο με την κεντρική ερμηνεία της Σάλαζαρ […], αλλά κυρίως με τις ασύλληπτες σκηνές δράσης του – μίνι συμφωνίες ρυθμού, κίνησης και θεάματος είτε πρόκειται για το ξύλο στο κακόφημο μπαρ, είτε για το μεγάλο αγώνα Motorball, είτε για τους άφθονους ακρωτηριασμούς (ηρεμήστε, για ρομπότ μιλάμε), είτε για κάθε φορά που η Αλίτα αποφασίζει ότι κάποιος της σπάει τα νεύρα άρα θα του σπάσει το κεφάλι».
Ένα κωμικό θρίλερ που δυστυχώς ξέφυγε από τα ραντάρ των περισσότερων, το Ready or Not τραβάει τις ταξικές διαφορές στα άκρα μέσα από ένα θανατηφόρο παιχνίδι κρυφτού σε μια έπαυλη τη νύχτα του γάμου μιας ανυποψίαστης κοπέλας, που υποδύεται η Σαμάρα Γουίβινγκ (η χαζή ξανθιά του Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπιγνκ, στο Μιζούρι) σε μια ερμηνεία που θα έπρεπε να την κάνει σταρ εν μια νυκτί. Με το ματωμένο νυφικό, τα All Star της και την αποφασιστικότητα να βγει ζωντανή από το κυνηγητό των νέων, πάμπλουτων πεθερικών της, είναι το ιδανικότερο poster girl για το τέλος αυτής της δεκαετίας.
Με το Τρέξε! να έχει αφήσει ανεξίτηλη σφραγίδα όχι μόνο στην ιστορία των Όσκαρ αλλά και σε ολόκληρη τη μαύρη κουλτούρα και τη σχέση της με το mainstream σινεμά, ο Τζόρνταν Πιλ εισχώρησε πιο βαθιά στο κοινωνικό χάσμα που χωρίζει την Αμερική σε δύο κόσμους με άλλη μια αλληγορία, αυτή τη φορά πραγματικά τρομακτική, για τους έχοντες και τους μη έχοντες, με μια συγκλονιστική κεντρική ερμηνεία από τη βραβευμένη με Όσκαρ Λουπίτα Νιόνγκο.
Τι γράψαμε γι’ αυτό: «Στο Εμείς, αυτή η φιλοδοξία φέρνει στην επιφάνεια το εντυπωσιακό ταλέντο και την αυτοπεποίθηση με την οποία σκηνοθετεί μια ταινία τρόμου πιο διασκεδαστική απ’ ό,τι οφείλει να είναι, αλλά μέχρι το τρίτο μέρος ο συμβολισμός […] έχει υπερφορτώσει την αφήγηση και η πληθώρα των ιδεών αφήνεται στη μοίρα της για χάρη μιας ανατροπής που υπονομεύει το σχόλιο του επιλεκτικού προνομίου και της καθημερινής ανισότητας».
Μια αναχρονιστική, αντισυμβατική κωμωδία εποχής για τα power plays στην αυλή της βρετανίδας βασίλισσας Άννας, η Ευνοούμενη αποτέλεσε το αποκορύφωμα της μέχρι τώρα καριέρας του Γιώργου Λάνθιμου έναντι στον οποίο θα συγκρίνονται οι υπόλοιπες ταινίες του. Ένα Όσκαρ-έκπληξη α΄γυναικείου ρόλου για την Ολίβια Κόλμαν, αρκούντως βιτριολικές ερμηνείες από την Έμμα Στόουν και την Ρέιτσελ Βάις και μια ατμόσφαιρα πολυτελούς παρακμής συμπληρώνουν το φετινό θρίαμβο του έλληνα σκηνοθέτη.
Τι γράψαμε γι’ αυτό: «[…] η Ευνοούμενη είναι όσο εκκεντρική κι αναρχική χρειάζεται ένα κουρασμένο είδος για να αναζωογονηθεί κι όσο ειλικρινής αρμόζει σε μια κυνική καρδιά για να επιβεβαιώσει αυτό που πάντα γνώριζε: η αφοσίωση είναι ένα χαμένο παιχνίδι».
Ο Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ Καννών ξεπέρασε κάθε λογική προσδοκία σε επίπεδο καλλιτεχνικής, εμπορικής και κριτικής απήχησης τους τελευταίους μήνες, και είναι σίγουρο ότι αυτό το κύμα θα μεταφέρει το σκηνοθέτη Μπονγκ Τζουν Χο και την κωμωδία του για την κοινωνική ανισότητα (τρίτη ταινία της λίστας που ασχολείται με το θέμα) στις μεγάλες κατηγορίες των επόμενων Όσκαρ. Αστείο, εφευρετικό και υπόγεια (no pun intended) σκοτεινό, το Παράσιτα δεν σταματά ούτε λεπτό να δουλεύει σκληρά για να φτάσει στην τραγική κορύφωσή του, κάνοντας περίτεχνα συνένοχο το θεατή.
Τι γράψαμε γι’ αυτό: «Οι συζητήσεις περί οικονομικής θέσης καταλαμβάνουν τεράστιο κομμάτι στην κουλτούρα (ποπ και μη) της μεταπολεμικής, ανεπτυγμένης Νότιας Κορέας και τα Παράσιτα εισβάλλουν στην κουβέντα με περίσσειο στυλ – ίσως ο Μπονγκ να βασίζεται κάπως περισσότερο στο αδιαμφισβήτητο ταλέντο του να στήνει περίτεχνα, ανατρεπτικά και τρελούτσικα setpieces παρά στο να φτάσει ακόμα βαθύτερα στον κοινωνικό σχολιασμό που θέλει να πετύχει. Πάντως καμία ομάδα από τα δύο άκρα του διχασμού δεν γλιτώνει από την κριτική του».
Με άφθονο γέλιο σε κάθε λεπτό του και μια ρεαλιστική κοριτσίστικη φιλία στην καρδιά του, το σκηνοθετικό ντεμπούτο της ηθοποιού Ολίβια Γουάιλντ, Booksmart, ήρθε για να στρογγυλοκαθίσει χωρίς ντροπή στο cool table των υπόλοιπων σπουδαίων teen κωμωδιών, σε μεγάλο βαθμό χάρη στη χημεία της Μπίνι Φέλντσταϊν (γεννημένη για να παίζει την κολλητή αλλά όχι το δεύτερο βιολί, όπως προειδοποίησε στο Lady Bird) και της Κέιτλιν Ντίβερ (που συνέχισε το πολύ καλό 2019 της με τη σειρά Unbelievable).
Τι γράψαμε γι’ αυτό: «[…] τίποτα άλλο φέτος δεν θα ξεπεράσει το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ολίβια Γουάιλντ όχι μόνο σε φρεσκάδα, τόλμη και ρυθμό, αλλά και σε γνήσιο, με-την-ψυχή-σου γέλιο, οπότε νιώθουμε πολύ άνετα με τη διακήρυξη του τίτλου [το Booksmart είναι η καλύτερη κωμωδία του 2019.]».
No offense, μας άρεσε πολύ ο Ιρλανδός (προφανώς για να είναι στη 2η θέση των ταινιών της χρονιάς και στη 12η των ταινιών της δεκαετίας), αλλά το πολύ το house painting το βαριέται κι ο Σκορσέζε. Ό,τι γράψαμε, γράψαμε.
Τι γράψαμε γι’ αυτό: «[…] ο Σκορσέζε κάνει ένα σχεδόν meta απολογισμό της καριέρας του κι εξακολουθεί […] να αποζητά τη λύτρωση, εδώ με μια γενναιότητα που έχει τη δύναμη να αναστατώσει ακόμα και όσους βλέπουν μπροστά τους πολλά ακόμα κεριά (με την καβαφική έννοια). Αυτή τη φορά, οι εσωτερικές διεργασίες της μαφίας, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων της (επώδυνες ή διασκεδαστικές, εφήμερες και παντοτινές) και η ίδια η ταινία με τη βαρύτητα που κουβαλάει στην πραγματική ζωή […] είναι απλώς ο Δούρειος Ίππος για να κοιτάξει κατάματα ο Σκορσέζε το τίμημα των επιλογών στη ζωή ενός άντρα».
Βρείτε κάποιον να σας θυμάται όπως ο Ταραντίνο το Λος Άντζελες της νεαρής του ηλικίας. Η δεύτερη φετινή ταινία που συμπεριλάβαμε στις 20 καλύτερες ταινίες της δεκαετίας (και μάλιστα στο top 10), το Κάποτε… στο Χόλιγουντ είναι κορυφαία στιγμή του σκηνοθέτη, των πρωταγωνιστών του Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Μπραντ Πιτ και Μάργκο Ρόμπι, και του σύγχρονου Χόλιγουντ.
Τι γράψαμε γι’ αυτό: «Όταν γίνονται σαφείς οι προθέσεις της, η ταινία ξεπερνάει το shock factor και σε αφήνει να μοιραστείς τη μελαγχολία για το πέρασμα του χρόνου (που δεν αφήνει ασυγκίνητο και αδιάφορο σε προσωπικό επίπεδο ούτε τον δημιουργό της), την αγάπη της για το σινεμά και την έκπληξη για το πώς μέσα από κάτι ασύλληπτα σκληρό, μπορεί να προκύψει ο πιο τρυφερός και ώριμος Ταραντίνο που έχουμε δει ποτέ».
![[Ταξίδι στο αστικό τοπίο], του Ευάγγελου Ρουσάκη](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/10/Noites-Apoikies-Euaggelos-Rousakis-300x200.jpg)
