Εννοείται ότι πρέπει να κρίνουμε τα βιβλία από το εξώφυλλό τους, αν αυτό είναι τόσο πετυχημένο όσο του «Κι Αν Όσα Λένε Οι Οικολόγοι Δεν Είναι Αλήθεια;»: η γελοιογραφία του Martin Veyron παρουσιάζει ορδές εξαγριωμένων Γάλλων με μπιτόνια και ξύλα για προσάναμα στα χέρια και οι λεζάντες επεξηγούν: «Πάμε να κάψουμε έναν αρνητή της κλιματικής καταστροφής…» «Που, όμως, Επίκειται» «Προς Θεού, μην το κάνετε! Θα αυξηθεί κι άλλο το CO2».
Ο Jean de Kervasdoué είναι καθηγητής των οικονομικών της Υγείας στο CNAM και πρώην γενικός διευθυντής νοσοκομείων του γαλλικού υπουργείου Υγείας, οπότε έχει γνώση της πραγματικότητας και της μυθολογίας στους τομείς της Υγείας και της Οικολογίας. Στόχος του βιβλίου είναι να αποκαλύψει την πρώτη και να καταρρίψει την δεύτερη, κάτι που υποδηλώνει ο γαλλικός τίτλος του που μεταφράζεται περίπου ως ««Οι Ιεροκήρυκες της Αποκάλυψης: ας τελειώνουμε με τις αυταπάτες της οικολογίας και της υγείας».
Το βασικό επιχείρημα του συγγραφέα είναι ότι – και – σε αυτούς τους τομείς επικρατεί η δεισιδαιμονία της «κοινής λογικής» και η παντοκρατορία της παράλογης «αρχής της πρόληψης», οι οποίες είναι το αντίθετο από αυτό που υποδηλώνουν. Ζούμε σε μια εποχή που για όλα τα πράγματα υπάρχουν “όρια κινδύνου”, μήπως όμως έχουμε εγκαταλείψει τη λογική και ορίζουμε τα όρια με παράλογο τρόπο; Βασιζόμενος σε επίσημα στατιστικά και χρησιμοποιώντας απλή συλλογιστική, παρουσιάζει αρκετά παραδείγματα, αναλύοντας τι συμβαίνει και πόσο αυτό απέχει από αυτό που θα έπρεπε να συμβαίνει.
Ένα από τα αυτά: για πολλά χρόνια το DDT ήταν ένα πολύ αποτελεσματικό και φτηνό ζιζανιοκτόνο, η χρήση του οποίου επέτρεψε τη δραστική μείωση των κρουσμάτων ελονοσίας ανά τον κόσμο, σχεδόν εξαλείφοντας τα από την περιοχή του Μπαγκλαντές. Όμως, μια αμερικάνικη ΜΚΟ μήνυσε τους παραγωγούς του στα τέλη των 60ς, γιατί το DDT αποσταθεροποιούσε τον κρόκο των αυγών ορισμένων άγριων πτηνών στη Νέα Υόρκη. Το αποτέλεσμα μετά την απαγόρευση του (το 1972) ήταν δεκάδες εκατομμύρια νεκροί που αναλύονται σε μισό δις κρούσματα και 3.000.000 νεκρούς από ελονοσία κάθε χρόνο. Το 1995 η ίδια ΜΚΟ «ανακοίνωσε ότι είναι υπέρ της χρήσης του για ψεκασμό σε εσωτερικούς χώρους, για να αντιμετωπιστεί η ελονοσία»!
Με την ίδια τακτική, ο de Kervasdoué προσεγγίζει περιπτώσεις που προκάλεσαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης με αποτέλεσμα η αντίδραση του κράτους να είναι εξαιρετικά μεγάλη, σε σχέση με τον πραγματικό κίνδυνο:
α) το γαλλικό κράτος ξόδεψε 1 δις (!) ευρώ για να αφαιρέσει τον αμίαντο από τους τοίχους του κτιρίου μιας Σχολής, ενώ θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει απείρως φθηνότερες και αποδοτικές λύσεις.
β) στο σκάνδαλο των «τρελών αγελάδων» (σημ: η νόσος είναι γνωστή από αιώνες) στη Μεγάλη Βρετανία, ακόμα και σήμερα κανείς δεν ξέρει γιατί κάθε χρόνο μολύνονται άτομα που δεν απασχολούνται στην κατεργασία/πώληση βοδινού κρέατος, αλλά και γιατί η επιδημία που τρομοκράτησε την χώρα (και την Ευρώπη) απλά κόπασε, αφήνοντας πίσω της 17 δις ευρώ κόστος και χιλιάδες, αδίκως σφαγμένα, υγιή ζώα.
Τέλος, η ακόλουθη παράγραφος αποκρυσταλλώνει ακριβώς την παράνοια της ημιμαθούς εποχής που ζούμε: «Δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν να βάζουμε στο ίδιο επίπεδο τον πληθυσμό, τα ΜΜΕ και τους ιθύνοντες. Αν οι ιθύνοντες δεν έχουν εμπιστοσύνη στους ειδικούς, γιατί τους συμβουλεύονται; Από την άλλη, πρέπει να υποθέσουμε ότι τα ΜΜΕ και ο πληθυσμός δεν μπορούν πια να δεχτούν το απλό και λογικό επιχείρημα; Δηλαδή το μόνο που μετράει είναι το συναίσθημα και η κοινή πεποίθηση (από την οποία έχουν δεχτεί δόσεις πολύ υψηλότερες από την ανεκτή, οπότε νοσούν); Τέλος, αν η εμπιστοσύνη είναι τόσο περιορισμένη, γιατί να υποθέσει κανείς ότι η νιοστή μελλοντική μελέτη θα είναι πιο πειστική από όλες τις προηγούμενες;»
