Μου αρέσει η ζωή μου στην Ελλάδα. Έφτασα στη Σάμο τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε. Aπό την πρώτη στιγμή, προσπαθώ να καταλάβω πώς ζουν οι άνθρωποι και να μάθω τη γλώσσα. Σε όποια χώρα και αν έχω ζήσει, έχω προσπαθήσει να μάθω τη γλώσσα. Χωρίς αυτήν, δε μπορείς να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους και να καταλάβεις την κουλτούρα τους.
Από πολύ μικρός έχω μάθει τι σημαίνει να μετακινείσαι από μία χώρα στην άλλη, να αναγκάζεσαι να φύγεις από μια περιοχή, όχι επειδή το θέλεις, αλλά επειδή πρέπει. Κατάγομαι από πολύ φτωχή οικογένεια που θεωρούμασταν σκλάβοι. Ο πατέρας μου ήταν μουσουλμάνος από το Μάλι και η μητέρα μου χριστιανή από τη Γκαμπόν και γνωρίστηκαν όσο ο πατέρας μου δούλευε στη Γκαμπόν. Ωστόσο, ο πατέρας μου δεν έγινε ποτέ αποδεκτός από την οικογένεια της μαμάς μου, λόγω διαφορετικής θρησκείας και εθνικότητας.
Υποχρεώθηκαν έτσι οι γονείς μου να εγκαταλείψουν τη Γκαμπόν και να πάνε στο Μάλι, αφού η οικογένεια της μητέρας μου απειλούσε να σκοτώσει τον πατέρα μου. Τα 8 χρόνια που ο πατέρας μου ζούσε και δούλευε στη Γκαμπόν, έστελνε τα χρήματα στον αδερφό του για να τα φυλάξει, γιατί δεν υπήρχαν τότε τραπεζικοί λογαριασμοί – και ούτε ήξερε πώς λειτουργούν οι τράπεζες. Όταν αναγκάστηκαν οι γονείς μου να γυρίσουν στο Μάλι ωστόσο, ο θείος μου είχε ξοδέψει όλα τα χρήματα!
Όταν ήμουν 6 χρονών έχασα τον πατέρα μου και μέχρι και σήμερα δε γνωρίζω πώς και γιατί, αν είχε κάποια ασθένεια ή αν κάποιος τον σκότωσε. Ο θείος μου εκμεταλλευόταν τον πατέρα μου και έπειτα εμένα, πείθοντάς με πως ως σκλάβος της φυλής Soninké, έπρεπε να δουλεύω και να του δίνω τα χρήματα γιατί ο ίδιος ήταν ‘ανώτερος’ (nobles) εντός της φυλής και της οικογένειάς μας. Στο Μάλι, η αντίληψη για τους σκλάβους που είναι απόγονοι άλλων σκλάβων, είναι διαδεδομένη. Η μητέρα μου δεν μπορούσε να με βοηθήσει με κανένα τρόπο.
Έπειτα από αρκετά χρόνια σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης από τον θείο μου, και αδυναμίας να κάνω καταγγελία γιατί η αστυνομία αναφερόταν στον αρχηγό του χωριού, δηλαδή τον θείο μου, αναγκάστηκα να φύγω. Στα 10 μου χρόνια, διέσχισα μόνος μου τη Μπουρκίνα Φάσο, το Μπενίν, το Τόγκο, τη Νιγηρία, το Καμερούν και τελικά έφτασα στη Γκαμπόν. Εκεί ήταν μια πολύ καλή φίλη της μαμάς μου, την οποία ένιωθα σαν θεία μου και είχε προσφερθεί να με βοηθήσει με όλα τα έγγραφα που χρειαζόμουν, όπως διαβατήριο και ταυτότητα, και έμεινα 4-4,5 χρόνια.
Στα 15 μου επέστρεψα στο Μάλι, μου είχε λείψει η μητέρα μου και ήθελα να είμαι κοντά της. Ποιος δε θέλει να είναι κοντά στους δικούς του… Επειδή είχα μαζέψει κάποια χρήματα, αρχικά ο θείος μου είχε καλή συμπεριφορά. Ωστόσο, όταν τέλειωσαν τα χρήματα ξεκίνησε πάλι να με εκμεταλλεύεται για δικό του κέρδος.
Μου αρέσει πολύ που έχω την ευκαιρία να ακούω και να μιλάω ελληνικά. Όταν δουλεύεις και ζεις μαζί με ντόπιους, είναι πολύ πιο εύκολο να έχεις όρεξη να μάθεις τη γλώσσα και να θες να ενταχθείς.
Το 2019, αποφάσισα ότι πρέπει να κάνω κάτι για την κατάσταση των σκλάβων στο Μάλι, δε μπορεί να συνεχίζεται αυτή η αντίληψη. Συμμετείχα λοιπόν στο κίνημα Gambana, το οποίο είχε ως στόχο την καταπολέμηση των συστηματικών διακρίσεων και της βίας, κυρίως μεταξύ των ανθρώπων της φυλής μου. Πήγα στο Μπαμάκο, την πρωτεύουσα, όπου με είχε φυγαδεύσει για ένα μήνα περίπου ένας φίλος ο οποίος καταγόταν από πολύ πλούσια οικογένεια. Κάποιες μέρες μετά, μοιράστηκε την ιστορία μου με τους φίλους του, οι οποίοι ήρθαν και με χτύπησαν πάρα πολύ άσχημα για να με αναγκάσουν να φύγω από το κίνημα και να επιστρέψω στο χωριό – ακόμη έχω τα σημάδια. Αποφάσισα έτσι να εγκαταλείψω τη χώρα και ο φίλος μου με φυγάδευσε στην Τουρκία.
Πλέον σκέφτομαι τη ζωή πολύ διαφορετικά. Ήρθα στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 2021, στη Σάμο συγκεκριμένα, και κάθε φορά όταν θυμάμαι αυτή τη μέρα κλαίω από συγκίνηση. Είναι πολύ σημαντική στιγμή για μένα. Έμεινα και στο παλιό και στο νέο camp, αλλά λόγω του άσθματος και ενός αρκετά σοβαρού προβλήματος που έχω στο πόδι μου που προκλήθηκε από τον ξυλοδαρμό που ανέφερα στο Μάλι, κρίθηκα ευάλωτος και μεταφέρθηκα στην Αθήνα. Έμεινα ένα μήνα στο camp της Ριτσώνας και πλέον στεγάζομαι σε διαμέρισμα λόγω της ευαλωτότητάς μου, μαζί με τέσσερις συγκατοίκους. Θα ήθελα πολύ να μπορώ να μένω μόνος μου, να είμαι πιο ήρεμος, να μην έχω στρες και να έχω την ιδιωτικότητά μου.
Με προβληματίζει αρκετά η κατάσταση του ποδιού μου. Έχω περιμένει μέρες ολόκληρες μέσα στα νοσοκομεία για επανεξέταση της κατάστασης – γιατί είναι πολύ πιθανό να χρειάζεται χειρουργείο. Οι γιατροί είναι πολύ βοηθητικοί αλλά λόγω έλλειψης διερμηνείας, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Επίσης, έχω νιώσει πως άλλος κόσμος μπαίνει για εξέταση πριν από εμένα, χωρίς να είναι η σειρά του. Είναι πολύ άσχημο συναίσθημα. Είναι φορές που πλέον δεν πάω στο νοσοκομείο γιατί έχω κουραστεί πολύ με την απόρριψη. Έχω δουλέψει πολύ με την κοινωνική μου λειτουργό από την International Rescue Committee (IRC) Hellas, για να προσπεράσω διάφορα τέτοιου είδους εμπόδια.
Ωστόσο, αυτό που μου δίνει χαρά είναι η δουλειά μου. Μπόρεσα να εκδώσω ΑΦΜ, ΠΑΑΥΠΑ και ο εργοδότης μου με έχει βοηθήσει για να λάβω και ΑΜΑ που χρειάζομαι. Δουλεύω σε ένα εργοστάσιο παραγωγής τροφίμων και γλυκών. Είχα έναν γνωστό που δούλευε εκεί και μου πρότεινε τη δουλειά. Μου αρέσει πολύ το κλίμα, οι άνθρωποι είναι πολύ ανοιχτοί και ευγενικοί μαζί μου. Μου αρέσει πολύ που έχω την ευκαιρία να ακούω και να μιλάω ελληνικά. Όταν δουλεύεις και ζεις μαζί με ντόπιους, είναι πολύ πιο εύκολο να έχεις όρεξη να μάθεις τη γλώσσα και να θες να ενταχθείς. Επίσης μου αρέσει πολύ η Αθήνα, χρησιμοποιώ το λεωφορείο κάθε μέρα για να μετακινούμαι. Δεν έχω ενταχθεί πλήρως ακόμη, αλλά θέλω πολύ να προσπαθήσω γιατί μου αρέσει εδώ.
Ονειρεύομαι κάποια στιγμή στο μέλλον, στην Αθήνα εάν τα καταφέρω, να ανοίξω ένα μεγάλο εστιατόριο με συνταγές που μου αρέσει να μαγειρεύω και να τις μοιράζομαι με τον κόσμο που θα έρχεται στο μαγαζί μου! Αν κάτι έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια, είναι πως πρέπει να έχεις ελπίδα στη ζωή και να παλεύεις για όσα θες να καταφέρεις. Όσες φορές και αν πέσεις ή σε ρίξουν, άλλες τόσες θα πρέπει να μάθεις να σηκώνεσαι, για σένα και για τους ανθρώπους σου.
Το έργο “Do the human right thing – Υψώνουμε τη Φωνή μας για τα Δικαιώματα των Προσφύγων” υλοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος Active citizens fund, με φορέα υλοποίησης το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ) και εταίρους το Κέντρο Διοτίμα, την International Rescue Committee Hellas (IRC) και την Popaganda.
Το πρόγραμμα Active citizens fund, ύψους € 13,5 εκ., χρηματοδοτείται από την Ισλανδία, το Λιχτενστάιν και τη Νορβηγία και είναι μέρος του χρηματοδοτικού μηχανισμού του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ) περιόδου 2014 – 2021, γνωστού ως EEA Grants. Το πρόγραμμα στοχεύει στην ενδυνάμωση και την ενίσχυση της βιωσιμότητας της κοινωνίας των πολιτών και στην ανάδειξη του ρόλου της στην προαγωγή των δημοκρατικών διαδικασιών, στην ενίσχυση της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά και στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τη διαχείριση της επιχορήγησης του προγράμματος Active citizens fund για την Ελλάδα έχουν αναλάβει από κοινού το Ίδρυμα Μποδοσάκη και το SolidarityNow.Διαβάστε περισσότερα εδώ: www.activecitizensfund.gr
«Οι απόψεις που εκφράζονται στο παρόν αποτελούν προσωπικές απόψεις του συντάκτη / της συντάκτριας και δεν απηχούν απαραίτητα τις απόψεις του Χρηματοδοτικού Μηχανισμού του ΕΟΧ ή του Διαχειριστή Επιχορήγησης του Προγράμματος Active citizens fund στην Ελλάδα (Ίδρυμα Μποδοσάκη σε συνεργασία με το SolidarityNow)».
