The Look of Silence
To NBA 2K17, είναι ίσως από τα λίγα videogames που αξίζει τα λεφτά του από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Οι παράγοντες στον ελληνικό αθλητισμό. Είναι ν’ απορείς πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σε υψηλό επίπεδο που πληρώνονται αλλά και πληρώνουν. Πεταμένα λεφτά.
Δεν ξέρω αν ο Stephen Hawking είναι υπερτιμημένος ως επιστήμονας, όμως το κείμενό του στον Guardian από τον Δεκέμβριο του 2016, είναι η πιο καθαρή εικόνα για το τι συμβαίνει αυτή την στιγμή στον κόσμο. Και ναι, πρέπει να ανησυχούμε: «Στην Υποσαχάρια Αφρική, οι άνθρωποι που έχουν στα χέρια τους ένα smartphone και όχι πρόσβαση σε πόσιμο νερό, είναι όλο και περισσότεροι. Αυτό σημαίνει πως σε λίγο, κανένας άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη δεν θα μπορεί να ξεφύγει από την εικόνα της ανισότητας γύρω του». Οι πρόσφατες διαδηλώσεις επιστημόνων το περασμένο Σάββατο είναι ένα πρώτο βήμα αφύπνισης. Ένας δύσκολος αρραβώνας μεταξύ επιστήμης-πολιτικής ξεκινάει.
Οι φίλοι μου λείπουν για το καλοκαίρι. Δουλεύουν στα νησιά, στο εξωτερικό. Κάποιοι θα γυρίσουν, κάποιοι έχουν ήδη αφήσει την Ελλάδα πίσω. Παράξενη φάση…Η γενιά του ’90 τριανταρίζει σιγά σιγά.
Η προβολή του The Look of Silence σε ελληνική αίθουσα. Είναι ουσιαστικά το σίκουελ του The Act of Killing, ενός ντοκιμαντέρ που εξιστορεί την σχετικά άγνωστη σφαγή εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ινδονησία του Σουχάρτο. Μια κινηματογραφική γροθιά στο στομάχι για τα ασύλληπτα όρια της ανθρώπινης φρίκης. Στο πρώτο μέρος παρουσιάστηκε η ιστορία από την πλευρά των θυτών, ενώ αυτή τη φορά θα δούμε την ιστορία από την πλευρά όσων επέζησαν ενώ προσπαθούν να σπάσουν τη σιωπή στην οποία έχουν καταδικαστεί αφού οι φονιάδες παραμένουν σημαντικό κομμάτι του ινδονησιακού κατεστημένου.
37 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους κι 6 χρόνια πριν τον προκάτοχό του (ενώ είχε μεσολαβήσει μια περίοδος 20ετούς αδράνειας) οι Feelies, το αιώνιο γκρουπ-αουτσάιντερ από το Νιου Τζέρσεϊ βγάζει τον καλύτερο -μέχρι τώρα- κιθαριστικό δίσκο της χρονιάς (In Between στην Bar/None)/ 11 χρόνια πέρασαν, το “Crystal Lake” ακόμα ανατριχιάζει τους 40ρηδες κι ο Jason Lytle ξυπνάει μια μέρα και βγάζει καινούριο δίσκο με τους ξεχασμένους Grandaddy (Last Place στην 30th Century Records)… και είναι καλός/ Ένας Θεός ξέρει πόσο καιρό μετά την τελευταία φορά που αυτό που κυκλοφόρησαν έβγαζε νόημα, οι Flaming Lips κάνουν ένα βήμα πιο κοντά στα εγκόσμια και με το Oczy Mlody (Warner) μας θυμίζουν γιατί, στην indie φάση μας, περάσαμε τουλάχιστον ένα εξάμηνο λέγοντας ότι είναι το αγαπημένο μας γκρουπ. Μια καλή βετεράνικη τριάδα για το 2017, καλύτερη από την αντίστοιχη Jesus and Mary Chain/ Ride/ Slowdive, αν με ρωτάτε…
Η τραγελαφική ιστορία με το πούλμαν του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Το εξώφθαλμο αυτοκρατοριλίκι (sic) του Ιβάν Σαββίδη στην Τούμπα την Τετάρτη (την ίδια ώρα που στην βουλή τσακώνονταν τροπολογώντας για τα μάτια του). Οι «επιτροπές υποδοχής» στα ενδότερα του «Γεώργιος Καραϊσκάκης», για τις οποίες το εξαφανιζόλ σβήνει το υλικό από τις κάμερες. Ο επαναλαμβανόμενος οργανωμένος τραμπουκισμός που υφίσταται ο δήμαρχος Νέας Φιλαδέλφειας και όσοι διαφωνούν με την «Αγιά Σοφιά» (είτε έχουν δίκιο, είτε άδικο). Νομίζω πώς ποτέ στην ιστορία, αυτοί που διοικούν τις ομάδες μας δε μας έδιναν τόσο πολλούς λόγους να τις σιχαινόμαστε αντί να τις αγαπάμε.
Χάθηκε ο κόσμος να φέρει και φέτος κάποιος τους Slowdive στην Ελλάδα, να ακούσουμε και ζωντανά το νέο, σχεδόν-τόσο-καλό-όσο-το-Souvla
Τα παιδιά της Κίνας που μεγαλώνουν στην Αθήνα. Δυναμίτες!
Όταν συνάντησα ένα γηραιό ζευγάρι από την Θεσσαλονίκη στην Κυψέλη που με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι έκανε βόλτα στoυς δρόμους που πέρασε τα φοιτητικά του χρόνια και απαθανάτιζε όλα εκείνα τα σπίτια που συνθέτουν μία από τις ομορφότερες γειτονιές της Αθήνας.
Το “Atlas Fractured”, το εκπληκτικό 18λεπτο βίντεο του εικαστικού Theo Eshetu (έχει συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, με τους Davie Bowie, Lindsay Kemp, AndyWarhol και Velvet Underground) όπου πρόσωπα και προσωπεία δημιουργούν έναν μοναδικό παγκόσμιο άτλαντα. Το έργο παρουσιάζεται στο Ωδείο Αθηνών στο πλαίσιο της documenta14.
Πέθανε ο Jonathan Demme, σκηνοθέτης της «Σιωπής των αμνών». Είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες και η αφίσα της στόλιζε το εφηβικό μου δωμάτιο.
Η live εμφάνιση των The Invisible Hands στο Tριανόν. Γιατί ακόμη κι αν έχεις περάσει γεγονότα όπως η Αραβική Άνοιξη και η Επανάσταση της Αιγύπτου (τα λέει καλύτερα και η Μαρίνα Γιώτη στο ομώνυμο ντοκιμαντέρ της που προηγήθηκε του live), μπορείς να ακούγεσαι σαν το ανατολίτικο νώθο τέκνο των Velvet Underground -μάλλον, τότε, μπορείς ακόμη περισσότερο.
Λήθαργος θάμβους είναι για μένα αυτή η στιγμή, μετράει περισσότερο απ’ ό,τι οι είκοσι πέντε αιώνες που διάβηκαν από τότε που η σκιά της Αργώς στη θάλασσα ξάφνιασε τον Ποσειδώνα.
Ο νους μου μετέωρος, συνεπαρμένος, ακίνητος, προσεκτικός, διάπυρος επιθυμούσε να κοιτάζει.
Στίχοι από τον Παράδεισο του Ντάντε. Τους άκουσα στο σκοτεινό διαμάντι-παράσταση Θεία Κωμωδία, που ανεβάζουν στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών οι Vasistas της Αργυρώς Χιώτη με δραματουργική επιμέλεια από τον ποιητή Νίκο Α. Παναγιωτόπουλο. Για τους ίδιους αυτούς στίχους έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης: «Η Αργώ είταν το πρώτο καράβι πού έφτιαξε χέρι ανθρώπου. Ο Ποσειδώνας, από το βάθος τού πελάγου, κοιτάζοντας τό ισκιερό πέρασμα τής καρένας της, ξαφνίστηκε και θαύμασε, εικοσιπέντε αιώνες πρίν άπό τόν καιρό τής Κωμωδίας. Ή παρομοίωση τής ακαριαίας λησμονιάς πού διαδέχεται ένα τέτοιο οικουμενικό όραμα με το πέρασμα τής Αργώς έχει τέτοιες διαστάσεις καί τέτοιες διαστολές πού μου φαίνεται μια κορυφή της ποίησης. Δε θέλω να προσθέσω τίποτε άλλο.» [ «Στα 700 χρόνια του Δάντη», περ. Εποχές, Νοέμβριος 1966.]
Δημοσιεύτηκε χθες η πρόσκληση μειοδοτικών διαγωνισμών για την πώληση του συνόλου του ενεργητικού της ανώνυμης εταιρείας “Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη”. Όλα στο σφυρί, ίσως μόνο όχι η Κολχίδα.
