Στις 25 Μαΐου στις 20.00, στην αίθουσα τέχνης Φωταγωγός (Κολοκοτρώνη 59Β) γίνονται τα εγκαίνια της ατομικής έκθεσης του Βασίλη Μπότουλα “Ιερός Πανικός / Upward Panic”. Ο τίτλος είναι δάνειος από το ομώνυμο βιβλίο της Εύας Πάλμερ Σικελιανού. Η έκθεση θα διαρκέσει έως 25 Ιουνίου.
“Θα πω χωρίς επιφυλάξεις ότι με βάση την οπτική μου δεν μπορούν να υπάρχουν αφαιρετικές εικόνες. Οποιοδήποτε σχήμα ή περιοχή στερείται την παλλόμενη ακρίβεια της σάρκας και των οστών και δεν παρέχει ένα περιβάλλον/πλαίσιο στο οποίο να μπορεί να αποτυπωθεί η αναπνοή της ζωής, δεν με ενδιαφέρει.”
“Με ενδιαφέρει να εκφράζω τα βασικά ανθρώπινα συναισθήματα, όπως δράμα, έκσταση, καταδίκη και ούτω καθεξής.”
Mark Rothko
Ο Πάνος Φαμέλης, επιμελητής της έκθεσης, μας παρουσιάζει τον καλλιτέχνη και το έργο του:
“Κοιτώντας τη δουλειά του Μπότουλα μας αποκαλύπτεται ένας μικρόκοσμος συναισθημάτων. Μέσα από ατελείωτα ίχνη μελανιού και γραφικής ύλης βαλμένων στην επιφάνεια του χαρτιού με την πιο σεμνή και λιτή υπόσταση μπορούμε να διακρίνουμε μια στιβαρότητα στη δομή του συνόλου που καταφέρνει να καταρρίψει οποιοδήποτε καλλωπισμό μεταδίδοντας στο μέγιστο την εσωτερική διαδικασία μιας εγκεφαλικής και σωματικής συγκέντρωσης που καταλήγει στη μύτη μιας γραφίδας.
Σχέσεις νου και σώματος εκφράζονται μέσα από μια ελάχιστη χειρονομιακή πράξη, όπου το αποτύπωμα μιας κουκκίδας ή μιας γραμμής και η ατελείωτη επανάληψή τους, προσδίδουν ιδιαίτερη αξία σε κάτι φαινομενικά μηδαμινό.
Πού τελικά επιδιώκει να φτάσει αυτή η εμμονικά επαναλαμβανόμενη διαδικασία εγκεφάλου και σώματος; Σε μια εσωτερική έκσταση ή σε ένα εικαστικό αποτέλεσμα; Ίσως και στα δύο.
Θα τολμούσα να παρομοιάσω την όλη εικαστική διαδικασία της συγκεκριμένης δουλειάς με τον τελετουργικό χορό των Δερβίσηδων ή και διάφορες άλλες θρησκευτικές μεθόδους, οι οποίες βάζοντας το σώμα (κυρίως) σε μια δοκιμασία επαναλαμβανόμενων ενεργειών επιδιώκουν να πετύχουν μια πνευματική κάθαρση και έκσταση.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να παραθέσω κάποιες σκέψεις για τη δουλειά της Roanna Wells:
“Όταν όμως μια φαινομενικά ασήμαντη ενέργεια πραγματοποιείται πολλαπλές φορές, τότε αποκτά πολύ μεγαλύτερη αξία από ό,τι είχε μεμονωμένα.
Όταν ένα ζωγραφικό αποτύπωμα επαναλαμβάνεται, τότε το σημάδι αλλά και η διαδικασία που το πραγματοποιεί αποκτούν άλλη δυναμική, τόσο σαν εικόνα αλλά κυρίως ως αξία στο χώρο. Όταν το ανθρώπινο χέρι πραγματοποιεί αυτή την ενέργεια, με όση ακρίβεια και αυτοέλεγχο αν το κάνει, δεν θα μπορέσει να εξαλείψει τη φυσική μοναδικότητα του κάθε ζωγραφικού ίχνους.”
Η δουλειά του Βασίλη Μπότουλα είναι μια συνεχής εξερεύνηση στο αισθητικό αποτέλεσμα αυτής της επαναλαμβανόμενης οριοθέτησης σημείων, όπου κάθε στοιχείο προσπαθεί με τον πιο διακριτικό τρόπο να μας μεταδώσει τα συναισθήματα, τις μνήμες ή και τον αέρα που περιβάλλει τον καλλιτέχνη, εμάς αλλά και την αυτόνομη φύση των ίδιων των έργων.
Οι πυκνώσεις και αραιώσεις των σχεδίων άλλοτε λειτουργούν σαν “ανοιχτές” οργανικές φόρμες νεφελωμάτων του σύμπαντος και άλλοτε σαν “κλειστές” γεωμετρικές αφαιρέσεις ανθρώπινων αρχιτεκτονικών κατασκευών. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως μέσα από την έντονη στατικότητά τους μας μεταφέρουν παλλόμενους ρυθμούς. Ο παλμός αυτός καθορίζεται και καθοδηγείται από τα βιώματα του καλλιτέχνη και συμπυκνώνεται από γραφές που όσο πιο πυκνές και μαύρες γίνονται τόσο πιο έντονο φως γεννάνε.
Γραμμικά αναπτύγματα που δημιουργούν δίκτυα ενώσεων από στιγμές, βιώματα και γεγονότα, ντοκουμέντα μεταφρασμένα σε έναν άλλον κώδικα που ίσως τελικά κατανοούνται και λειτουργούν καλύτερα με όρους ανάγνωσης συμβόλων και όχι με βάση κάποια αισθητικοποιημένη εικόνα. Αυτή η εννοιολογική υπόσταση ίσως παραπέμπει περισσότερο σε κώδικες επικοινωνίας μέσω γραμμάτων και παραστάσεων, σαν νότες ή ιερογλυφικά σε μια ανταλλαγή μεταξύ θεατή και δημιουργού, μεταξύ στιγμών του παρελθόντος και της ανάγνωσής τους στο παρόν.
Η σεμνότητα και η ευαισθησία της συγκεκριμένης δουλειάς καταφέρνει να παράξει ένα αποτέλεσμα τόσο primitive (πρωταρχικό-αρχέγονο) που μας οδηγεί περισσότερο στο να την αισθανθούμε παρά να την κατανοήσουμε με γνώμονα τη λογική, όμοια με μουσικές παρτιτούρες που μας πηγαίνουν πίσω στο χρόνο και στον τρόπο που καταλαβαίνουμε την έννοια της ύπαρξής μας ως μιας πρωταρχικής συνθήκης του όλου.”
Ο Βασίλης Μπότουλας έχει γεννηθεί στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και φεστιβάλ τέχνης και τον Δεκέμβριο του 2011 έκανε μια ατομική έκθεση στο βιβλιοπωλείο “βιβλιοθήκη” στο Νέο Βουτζά.
