Οι μαμάδες του σήμερα μεγαλώνουν τους τρυφερούς άντρες του μέλλοντος

Τ’ αγόρια έχουν μεγαλύτερη αδυναμία στις μαμάδες τους κι αυτό είναι ένα κλισέ που καμιά μαμά και κανένας γιος δεν έχει καταφέρει να διαψεύσει. Τους βλέπεις από τόσο δα πιτσιρίκια που μόλις έχουν μάθει να περπατούν πόσο σφιχτά της κρατούν το χέρι, πώς την κοιτούν σαν την μόνη σανίδα σωτηρίας όταν τα ποδαράκια τους τους προδίδουν και τρέχουν αίματα από τα γόνατα, πώς όταν ανεβάσουν πυρετό δροσίζονται μόνο στην αγκαλιά της.

Στην εφηβεία βέβαια «κλωτσούν» και για να αποδείξουν ότι μεγάλωσαν διακηρύττουν σε κάθε βήμα τους το πόσο ανεξάρτητοι είναι, το πόσο δεν τη χρειάζονται. Και η μαμά κάνει υπομονή γιατί ξέρει ότι είναι δύσκολο από αγόρι να γίνεσαι άντρας κι ας μη το έχει βιώσει ποτέ η ίδια, αλλά να κάπως το ξέρει απλώς και μόνο επειδή είναι μαμά.

Και μετά μεγαλώνουν και είναι πια άντρες, βγαίνουν με κορίτσια, πιάνουν δουλειά, παίρνουν προαγωγή, τρώνε χυλόπιτες, ζουν ως εργένηδες, ζουν ως μπαμπάδες και η μαμά είναι πάντα εκεί, πιο διακριτική αλλά και πιο περήφανη από ποτέ. Τρεις μαμάδες μιλούν στην Popaganda για την απίστευτη εμπειρία του «να μεγαλώνεις γιο».  Βλέποντας άλλωστε και τη διαφήμιση της Philips που αναρωτιέται για το #whatmakesaman σκεφτήκαμε ότι είναι οι κατάλληλες να μας τα εξηγήσουν όλα χαρτί και καλαμάρι. 

Η Ματίνα Σακαρέλη, διοικητική υπάλληλος στο Μουσείο Ασιατικής Τέχνης Κέρκυρας, είναι μαμά του Γιάννη εδώ και 15 μήνες και ίδια παραδέχεται ότι «νιώθω σαν να τρέχω σε μαραθώνιο κι από ότι φαίνεται δε θα τερματίσω ποτέ, η κούραση είναι μεγάλη αλλά πολύ μεγάλη είναι και η ευτυχία». Η Άννα σε λίγο καιρό θα γιορτάσει μαζί με τον Φίλιππο τα τρίτα του γενέθλια και έχει πλήρη συναίσθηση ότι είναι «ιδιαίτερο προνόμιο για μια γυναίκα να μεγαλώνει αγόρι».

Η Ματίνα μαζί με τον Γιάννη.

Και οι δύο πάντως, ως νέες μαμάδες, καταρρίπτουν θριαμβευτικά το στερεότυπο ότι τα αγόρια πρέπει να τα μεγαλώσεις μαθαίνοντας τους “να μη κλαίνε”. Σε πλήρη αντίθεση και οι δυο τους απολαμβάνουν να μοιράζονται τρυφερές στιγμές με τους γιους τους «Από τις πιο σημαντικές στιγμές που έχουμε περάσει μαζί είναι οι στιγμές των θηλασμών και γι’ αυτό θηλάζω από την πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα. Όταν θηλάζει με κοιτάει στα μάτια και μου χαϊδεύει το χέρι και την κοιλιά μου με το μικροσκοπικό χεράκι του. “Μην το θηλάζεις θα το κακομάθεις και θα τον κάνεις μαμάκια”, “όχι πολλά χάδια είναι αγόρι δεν κάνει” είναι τα σχόλια των συγγενών και φίλων. Δεν τους ακούω γιατί είναι ένα μωρό που θέλει χάδια, αγκαλιές και φιλιά. Άλλωστε δεν ξέρω κάποιον που να τον έβλαψε η αγάπη και η σωματική επαφή και πιστεύω ότι τα αγόρια χρειάζονται τα ίδια χάδια με τα κορίτσια κι επίσης θεωρώ ότι όταν ένα μωρό – παιδί νιώσει την αγάπη και την αποδοχή των γονιών του θα γίνει ένας ενήλικας με αυτοπεποίθηση, χωρίς ανασφάλειες και χωρίς εξαρτήσεις».

Έτσι νιώθει και η Άννα που σκέπτεται «Όσοι πιστεύουν ότι τα παιδιά δεν χρειάζονται πολλές αγκαλιές ή δεν πρέπει να δείχνουν τα συναισθήματά τους κάνουν πολύ λάθος. Επιδίωξη μου είναι να είμαι κοντά στο παιδί μου, να του δείχνω τα συναισθήματά μου, να αναπτύξω έναν ισχυρό και ασφαλή δεσμό, έτσι ώστε να δημιουργήσει τις βάσεις για μια ζωή γεμάτη αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμό που θα τον ολοκληρώσουν και θα τον κάνουν ευτυχισμένο. Τι πιο ωραίο από το να μεγαλώνεις αγόρια-άνδρες ευγενικούς και τρυφερούς, με ηθική και συναισθηματική νοημοσύνη, ικανούς να αναγνωρίζουν και να εκφράζουν τα συναισθήματά τους;».

Η Άννα παίζει μαζί με τον τρίχρονο Φίλιππο.

Τι λέει για όλα αυτά η Ζέφη Κόλια, συγγραφέας, που ως μαμά του 25χρονου Δημήτρη έχει κολλήσει τα ένσημά της στην κατηγορία μεγάλωμα γιου; «Σήμερα, στα 25 αυτά χρόνια που έχουμε ζήσει μαζί, δεν ξέρω στ’ αλήθεια ποιος διαμόρφωσε τον άλλον. Κανόνες πολλούς δεν κατόρθωσα να θέσω, εκτός από δυο τρία πράγματα: δεν πετάμε κάτω τα σκουπίδια, δεν ακούμε σκυλάδικα, πλένουμε τακτικά τα δόντια μας (α, όχι, σ’ αυτό επέμεινε ο μπαμπάς του). Εξάλλου δεν πιστεύω στους κανόνες. Θεωρώ ότι είναι σαν τον βερμπαλισμό στη γραφή: φίλε, δεν χρειάζεται να περιγράψεις κάτι με πολλές λέξεις όταν μπορείς απλώς να φωτίσεις το γεγονός. Αν κάτι το πράττουμε εμείς, θα το μάθουν και τα παιδιά. Φτάνει με τα κηρύγματα. Δεν έθεσα κανόνες στο μεγάλωμα του παιδιού μου. Κατέθεσα μόνο μερικούς τόνους φαντασίας, χαράς , αγάπης, ευγένειας και αποδοχής της διαφορετικότητας. Και είμαι σίγουρη ότι έκανα καλή δουλειά.». Και ποιο ήταν το μεγαλύτερό της λάθος; «Πάντα είχα ένα θέμα με το χάσμα των γενεών. Ήθελα, ήλπιζα, να μην μπει ανάμεσα σ εμένα και το παιδί μου. Γι’ αυτό προσπαθούσα να είμαι ένα βήμα μπροστά και να του ανοίγω χώρο. Ύψιστο λάθος. ‘’Με ευνουχίζεις’’ μου είπε κάποτε. Και (σχεδόν) κατάλαβα».

Η Ζέφη παρέα με τον 25χρονο γιο της, τον Δημήτρη.

Και τελικά οι μαμάδες των γιων αισθάνονται ότι επιτελούν κάποια αποστολή; «Δική μου δουλειά είναι να είμαι παρούσα, να μετριάζω τους φόβους, τις ανησυχίες και τον τυχόν εκνευρισμό μου και πάντα με γνώμονα την αγάπη και την πραγματική φροντίδα να γνωρίζω τα όρια και να σέβομαι τις επιθυμίες του. Διδάσκομαι την υπομονή, χαρακτηριστικό που δεν με διέκρινε μέχρι πρότινος, και προσπαθώ να αρκούμαι στη χαρά των ματιών του παιδιού μου. Όπως και να ‘χει με σιγουριά πια μπορώ να πω ότι στο τέλος της ημέρας κυρίαρχη θέση παίρνει η ατέρμονη τρυφερότητα».

Κι όπως οι μαμάδες ξέρουν ότι οι γιοί τους, οι μελλοντικοί άντρες χρειάζονται τρυφερότητα έτσι και η Philips ξέρει ότι whatmakesaman είναι να είσαι αληθινός, χωρίς δεύτερη σκέψη για το αν ανταποκρίνεσαι στα πρότυπα του παρελθόντος αλλά αντιθέτως να χτίζεις το δικό σου.