Αν η Nouvelle Vague περνούσε ένα πεντάμηνο κάνοντας τσάρκες στην αλλοπρόσαλλη καλλιτεχνική σκηνή της Νέας Υόρκης, πιθανότατα θα γυρνούσε πίσω στην Ευρώπη μοιάζοντας ακριβώς μ’ αυτό που έφτιαξαν οι δυο σκηνοθέτες του Κολύμπα Μικρό μου Ψαράκι, Κολύμπα.
Σήμερα το βράδυ προβάλλεται η Μέρα της Μαρμότας στο Σινέ Ψυρρή με ελεύθερη είσοδο στο πλαίσιο του Athens Open Air Film Festival και η Κατερίνα Καραλή σας βάζει ιδανικά στο κλίμα αυτής της ιδιαίτερης ταινίας.
Από πρίμος μπαλαρίνος του Step Up σε πρωταγωνιστικό ρόλο στους καινούριους Watchowskis, είναι μια κάποια απόσταση. Απ’ τις πίστες των στριπτιτζάδικων στα κόκκινα χαλιά των Καννών όμως, είναι ακόμη μεγαλύτερη. Ο Tatum τις έχει διανύσει και τις δύο.
Η ταινία που εισήγαγε την έννοια των ειδικών εφέ στην κωμωδία κι έγινε το εμβληματικότερο hit της Columbia χάρη στη συναστρία των τριών πρωταγωνιστών της, γιορτάζει σήμερα τα τριακοστά της γενέθλια.
Κάμερα στο χέρι, αυτοσχέδιοι διάλογοι, guerilla γυρίσματα που έδιναν ρυθμό στην αναρχία, ο πάπας της nouvelle vague εισήγαγε το rock ‘n’ roll στο ευρωπαϊκό σινεμά, περίπου όπως έκανε ο Bay με το αμερικανικό blockbuster μερικά χρόνια μετά.
Ο «εγκέφαλος» του flix.gr μίλησε στην Popaganda για τη μουσική, τον Morrissey, τη μανία του με τα βιβλία και τις ταινίες και πώς όλα αυτά συνδέονται και με τον αθλητισμό.
«Το φιλμ δε θα πεθάνει ποτέ» λένε δυο θρυλικές μορφές της αθηναϊκής κινηματογραφικής πιάτσας, οι αδερφοί Στεργιάκη, που το κρατάνε ζωντανό με το Ταινιόραμα, μια παράδοση περασμένη κυριολεκτικά από πατέρα σε γιο - ή μάλλον, από πατέρα σε γιους.
«Δεν υπάρχει καλό φεστιβάλ Καννών χωρίς τη Nicole Kidman», είχε πει ο διευθυντής της διοργάνωσης, Thierry Fremaux, και μετά την πρώτη δημοσιογραφική της ταινίας είναι ακόμη πιο σαφές, τι ακριβώς εννοεί ως «καλό φεστιβάλ».
Αν είναι Μάης, είναι εποχή για Κάννες. Οι Ryan Gosling, Robert Pattinson, Nicole Kidman, Marion Cotillard και Monica Belucci είναι μερικοί μόνο απ’ τους αστέρες που θα αρχίσουν από αύριο να καταφθάνουν με τα καλά τους στο υπέρλαμπρο ψαροχώρι.
Δυο δεκαετίες μετά τη γέννησή της, η ταινία που σημαδεύτηκε από τον μυστηριώδη θάνατο του Brandon Lee κουβαλά ακόμη πάνω της τη σκιά των συνωμοσιών γύρω απ’ το απίθανο ατύχημα που κόστισε τη ζωή του πρωταγωνιστή της.
Εκτός απ’ το να γυρίσει τη μισή υφήλιο με την ταινία του, ο σκηνοθέτης του ελληνικού νεο-western Να Κάθεσαι και να Κοιτάς, αποστασιοποιείται απ’ το ενοχικό ύφος του ελληνικού σινεμά και καταπιάνεται με την κίβδηλη υπόσχεση της αειφόρου ανάπτυξης.
Η πιο νεοϋορκέζικη ταινία του πιο νεϋορκέζου σκηνοθέτη που έχει περάσει απ’ τον πλανήτη Γη, κλείνει τρεισήμισι δεκαετίες απ’ τη μέρα που βγήκε στις αίθουσες. Παρ’ ότι ο Woody Allen προτιμούσε να μην βγει ποτέ.
Αφού έφαγε μια δεκαετία κρυμμένος πίσω από περούκες, μακιγιάζ και υστερίες, ο Johnny Depp αποφάσισε με το Transcendence να παίξει έναν νορμάλ, γειωμένο χαρακτήρα. Κι έφαγε τα μούτρα του. Πέρασε η μπογιά του, ή μήπως δεν είχε ποτέ;