Ο Γιάννης Αγγελάκας εμπνέεται από την ομηρική «Νέκυια» και αφηγείται με την Όλια Λαζαρίδου την κάθοδο του Οδυσσέα στον Άδη -ένα ταξίδι που, μέσα από το σκοτάδι του θανάτου, καταλήγει στο φως της ζωής.
Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Ziggy Was, Επισκέπτες, Παπακωνσταντίνου, Μάλαμας. Στα credits μερικών από τους σημαντικότερους ελληνικούς δίσκους φιγουράρουν, ως ηχολήπτες και παραγωγοί, ο Τίτος Καργιωτάκης και ο Χρήστος Χαρμπίλας. Αυτή είναι η ιστορία τους.
Και μετά έγραψε το βιβλίο «Ο Μεγάλος Μαθητής και ο Μικρός Δάσκαλος» για να θέσει, όπως λέει στην Popaganda, όλα τα ερωτήματα που τον απασχολούν, αδιαφορώντας για τα απρόσωπα και χυδαία τρολ του διαδικτύου. Όσοι είναι να καταλάβουν, καταλαβαίνουν.
Συναντήσαμε στην καρδιά της Αθήνας τον μποέμ συγγραφέα και διανοητή από τη Θεσσαλονίκη και μιλήσαμε για τη σημασία της ιστορικής μνήμης, την εξουσία που οι καλλιτέχνες πρέπει πάντα να χτυπάνε και τη χαμένη λίμπιντο της εποχής. Στο τέλος μερακλώσαμε.
Τι κάνεις όταν ξέρεις ότι όλοι θα συνεχίσουν να αναφέρονται με δέος στις ιστορικές μπάντες του παρελθόντος σου; Φτιάχνεις μία νέα για να προσεγγίσεις, όπως πάντα, τη μουσική από το περιθώριο. Ο σπουδαίος κιθαρίστας μίλησε στον Θεοδόση Μίχο.
Τέσσερις εντιμότατοι φίλοι, με αφορμή το SKG Fest, μιλάνε στον Θεοδόση Μίχο για τη σκηνή της Θεσσαλονίκης που υπάρχει ακόμη, υπήρχε από πάντα, σκάβει από μέσα τον «πλανήτη Ελλάδα», όπως περίπου λέει κι ένα παλιό, όχι και τόσο ακίνδυνο, τραγουδάκι.
Αποστάγματα προσωπικής σοφίας από τις δεκάδες προσωπικότητες που για ακόμη μία χρονιά παραχώρησαν στην Popaganda συνεντεύξεις πολλών χιλιάδων λέξεων.
Τα μέλη μιας από τις πιο ιστορικές ελληνικές μπάντες απαντάνε σε 17 ερωτήσεις του Θεοδόση Μίχου. Όσα και τα χρόνια που τους πήρε να ξεκινήσουν και πάλι μία πορεία χωρίς τελικό προορισμό. Γιατί υπάρχει ακόμη κάτι στο νερό που αλλάζει τη νύχτα...
Ο κόσμος μπορεί να κρατάει την ιστορικότητα της πρώτης φοράς που ο Αγγελάκας και ο Παυλίδης ανεβαίνουν μαζί στη σκηνή για να πει ο καθένας τα τραγούδια του και μερικά να τα πουν παρέα. Εκείνοι, όπως λένε στον Θεοδόση Μίχο, κρατάνε μόνο τη χαρά τους.
