Πόσα τραγούδια έχουν γραφτεί από την αρχή της γλώσσας μέχρι σήμερα; Εκατοντάδες εκατομμύρια μάλλον. Αν σας ρωτήσουν γιατί μιλούν τι θ’ απαντήσετε; Για την αγάπη, τον έρωτα, την οικογένεια, τη φιλια, τον πόνο, τη ζωή, το θάνατο, την καθημερινότητα, τον πόλεμο, την ειρήνη, τη χαρά, τη λύπη και για άλλα 400.000 καταστάσεις. Μέσα σε αυτές ξέρετε τι δεν είναι; Η συνεργασία στη δουλειά. Ακόμα και το μη «βροντοχτυπάς τις χάντρες» αναφέρεται στον ανδρισμό και όχι στη συνεργασία. Το «Μην ξαναρθείς από τη δουλειά» για έναν αποτυχημένο έρωτα.
Αν γράφαμε εδώ ένα τραγούδι στην Popaganda ίσως ήταν για τις ώρες που κάθεται αμίλητος ο Φώτης στο γραφείο του, προκαλώντας τον τρόμο ότι μπορεί να μη ξαναμιλήσει ποτέ. Ή και για τις εξεζητημένες στυλιστικές επιλογές του. Ή για τον ύπνο που ρίχνει στον καναπέ ο Σταύρος την ώρα που ο Θεοδόσης καταναλώνει το ένα longreed πίσω από το άλλο;
Για το άγχος της πρώτης μέρας, του πρώτου λεπτού που βγήκε η Popaganda στον αέρα. Θα μπει κανείς ή δεν θα μπει κανείς; Πότε θα καταλάβουμε ότι τα πήγαμε καλά και πότε αν πιάσαμε πάτο; Σε τι βαρέλι μπήκαμε; Αργής ωρίμανσης ή μιας και έξω;
Ήταν 18 Σεπτεμβρίου του 2013, όταν μαζεμένοι για ώρες περιμέναμε τον Κυριάκο που έστηνε το τεχνικό κομμάτι της Popaganda να πατήσει επιτέλους το κουμπί και να βγει στον αέρα. Και οι ώρες να περνούν, ο Κυριάκος να μη το πατάει. Και να κοιτάμε το ρολόι και να φωνάζουμε «μπουμπούνα το Κυριάκο». Όλο αυτό μέχρι τα μεσάνυχτα, όπου βγήκε το site και ήταν τόση η νύχτα έξω που μόνο εμείς μείναμε να το θαυμάζουμε.
Πέντε χρόνια τώρα δεν θα έπρεπε να είχε βγει ένας ρυθμός από τον τρόπο που πληκτρολογεί ο καθένας; Από το smooth του Φώτη, στο φρουτώδες του Θεοδόση, το γλυκό κλικ του Σταύρου;
Οι ώρες της αναμονής περιμένοντας ένα καλό θέμα, το χαμόγελο της ικανοποίησης όταν το καλό θέμα πήγε, η ακατάσχετη πολυλογία όταν πέσαμε έξω και οι «μοναδικοί» δεν ήταν αυτοί που θέλαμε.
Η τρελή πείνα που έρχεται λίγο μετά τις 14.00, η τρελή υπνηλία που έρχεται λίγο μετά τη χώνεψη και συνοδεύεται από ατάκες «πο, πο, ρε συ βάρυνα».
1825 μέρες βρισκόμαστε και μιλάμε για δουλειά. Δε το συνιστούμε! Αν και σε μας τελικά η φιλία δεν χάλασε αλλά απ’ ότι δείχνει το βίντεο, ενδυναμώθηκε.
https://www.youtube.com/watch?v=XkgBnIILMXg
Τι δώρο θα έπαιρνε όμως ο ένας στον άλλο; Και τι είναι το δώρο σε αυτή την περίπτωση; Ο Θεοδόσης μας γράφει πως «ένα δώρο, ειδικά τις γιορτές που όλοι αγχωνόμαστε με resolutions, έχει πραγματική αξία όταν μοιάζει λίγο με “Συμβάν”. Κάτι που έρχεται να διαταράξει, με την καλή έννοια, τη συνηθισμένη ροή των πραγμάτων. Κάτι στο οποίο ξέρεις ότι θα επιστρέφεις ξανά και ξανά. Κάτι με το οποίο η ζωή σου αποκτά ένα νέο, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, κομμάτι που της αξίζει.»
Για να συμπληρώσει ο Φώτης Βαλλάτος πως «τα πιο ωραία δώρα είναι αυτά που δίνεις. Πόσo μάλλον όταν τα δίνεις σε συνεργάτες και πόσo μάλλον όταν στην προκειμένη περίπτωση (ένα μπουκάλι Cardhu Single Malt Whisky) θα μοιραστείς μαζί τους το πρώτο ποτήρι.»
