Sully *****
Σε σκηνοθεσία Clint Eastwood και σενάριο του Todd Komarnicki (βασισμένο στο βιβλίο Highest Duty), με τους Tom Hanks, Aaron Eckhart, Laura Linney και Mike O’Malley, παραγωγή του 2016 σε διανομή της Tanweer
Τον Ιανουάριο του 2009, η πολύπαθη Νέα Υόρκη είδε ένα αεροσκάφος να πέφτει απ’ τους ουρανούς της και να προσθαλασσώνεται στον ποταμό της. Το περιστατικό έγινε γνωστό ως το Θαύμα του Hudson, κι αυτή είναι η ιστορία του ηρωικού πιλότου Chesley “Sully” Sullenberger, ο οποίος κόντεψε να χάσει την άδειά του, λόγω των παράτολμων χειρισμών που έσωσαν 155 ζωές.
Συνεχίζοντας την αναζήτησή του για το τι ακριβώς είναι η στόφα του (Αμερικανού) ήρωα και ποιος τη δικαιούται, ανεξάρτητα απ’ το τι άποψη έχει το συλλογικό θυμικό (θεματική που διατρέχει όλη την ύστερη καριέρα του, απ’ το ελεγειακό δίπτυχο των Letters from Iwo Jima / Flags of our Fathers κι εδώθε), με την αληθινή ιστορία του πιλότου που έσωσε 155 ψυχές και κόντεψε να χάσει την άδειά του γι’ αυτό, ο Clint Eastwood παίρνει μια απότομη στροφή, παρουσιάζοντας όχι μια περίπτωση αμφισβητούμενου μεγαλείου ψυχής, όπως στα Gran Torino και American Sniper / Αμερικανός Σκοπευτής, αλλά αντίθετα, αυτήν ενός πέραν πάσης λαϊκής αμφιβολίας ήρωα του απλού κοσμάκη, του οποίου το μεγαλείο απειλείται να μηδενιστεί απ’ την αρτηριοσκληρωτική δυσπιστία και τη μεθοδευμένη απαξίωση που επιχειρεί ένα καφκικά γραφειοκρατικό σύστημα, αποφασιστικά εχθρικό προς οτιδήποτε το εξαιρετικό. Ταξιδεύοντας μπρος-πίσω στις ώρες και τις μέρες πριν και μετά το τρομερό περιστατικό με την ευτυχή κατάληξη, που έγινε γνωστό ως το Θαύμα του Hudson, ο 86χρονος, πια, σκηνοθέτης ξεδιπλώνει μια βεντάλια συναισθημάτων αντικρουόμενων και συγκρουσιακών, τα οποία φυτεύονται μες στο μυαλό ενός ανθρώπου που, ενώ όλοι τον υποδέχονται σα δώρο απ’ τους ουρανούς, ο ίδιος νιώθει σα να βράζει στα καζάνια της κολάσεως. Η ένορκη εξέταση στην οποία με ανελέητη δριμύτητα τον υποβάλει μια κυβερνητική υπηρεσία, που φαίνεται να φλέγεται περισσότερο για την ευμάρεια των ασφαλιστικών εταιριών αντί του λαϊκού περί δικαίου αισθήματος, δίνει στον Eastwood το δραματουργικό κέντρο βάρους που στερείται όχι μονάχα η υπόλοιπη ιστορία, αλλά κι ο κομματάκι άνευρος κεντρικός του χαρακτήρας, του οποίου τον άχρωμο επαγγελματισμό φοδράρει με μπαλώματα ευαίσθητης και γήινης ανθρωπιάς ο Tom Hanks, ερμηνεύοντας με μέτρο και οικονομία. Η σκηνοθετική βιρτουοζιτέ του Eastwood απογειώνεται όλο και περισσότερο, όσο περισσότερα αποσπάσματα αποκαλύπτονται απ’ τη σκηνή της πτώσης και της σωτηρίας του αεροσκάφους, κι η τεχνική αρτιότητα της ταινίας είναι τελικά αυτή που εξασφαλίζει ομαλή πτήση, σε μια αφήγηση που ούτε προσπαθεί ούτε και μπορεί να πουληθεί σα συγκλονιστική ιστορία, γιατί στ’ αλήθεια δεν είναι. «Απλώς κάναμε τη δουλειά μας», λέει ο Sully στην επιτροπή, κι εκεί ακριβώς εντοπίζει και την ουσία του ήρωα ο Eastwood γενικά: Σε ένα μάτσο ανθρώπους που, μέσα σε εξαιρετικές συνθήκες και κόντρα σε απίθανα σενάρια, απλά έκαναν τη δουλειά τους – και την έκαναν σωστά. Όπως κάνει κι ο ίδιος, μετατρέποντας σ’ ένα απολαυστικότατο κινηματογραφικό μεζεδάκι χαμηλών τόνων, μια ιστορία που σε άλλα χέρια θα βούλιαζε στο βούρκο της τελενοβέλας.
Hands of Stone / Μαζί ως την Κορυφή *1/2****
Σε σκηνοθεσία και σενάριο του Jonathan Jakubowicz, με τους Edgar Ramirez, Robert De Niro, Ana de Armas και Usher Raymond, παραγωγής 2016 και διανομή της Odeon
Νεαρός Παναμέζος ονειρεύεται να γίνει μέγας και τρανός με όπλο τα δυο του σιδερένια χέρια, μεσήλιξ προπονητής του δείχνει πως να τα κάνει γροθιές και να ισοπεδώνει αντιπάλους, μέχρι που όλα πάνε στραβά πριν ξαναστρώσουν.
Ο τύπος που έπαιζε τον τύπο με το μπάρμπεκιου στο House of Cards, ο Reg E. Cathey που ήτανε σα κακομοίρης, που σερνότανε και δε μπορούσε να σταθεί, εδώ παίζει τον ατζέντη των εκατομμυρίων, τον μάνατζερ των σταρς, τον παραγωγό των μεγαλύτερων αγώνων στην ιστορία της πυγμαχίας, κι είναι απίθανος έτσι όπως εμφανίζεται στο ρόλο του Don King, με τ’ ακριβά του τα κοστούμια και το μαλλί του σηκωμένο, σαν Ευχούλης. Κάπου εδώ τελειώνει ό,τι συναρπαστικό μπορείς να δεις σ’ ετούτη την ταινία, μια ολότελα άστοχη δραματοποίηση της ιστορίας ενός πυγμάχου, του οποίου τα κατορθώματα, αν δεν απαριθμούνταν στους τίτλους τέλους, δεν θα καταλάβαινες γιατί θεωρούνται θρύλος. Μεγάλου μήκους ντεμπούτο για τον Βενεζουελανό σκηνοθέτη, το biopic του Roberto Duran περιφερόταν ως project πάθους του Jonathan Jakubowicz στα προωθητικά, όμως κάπου στην πορεία το πάθος εξατμίστηκε εντελώς, κι έμεινε απλώς ένα σπονδυλωτό, μ’ όλα τα λάθος στιγμιότυπα όλων των ταινιών του Ρόκυ: με μηδενική επένδυση στην ανάπτυξη και την ανάλυση του χαρακτήρα, κι ακόμη ισχνότερη τη δραματουργική επεξεργασία των δυσμενών συνθηκών τις οποίες χρειάστηκε να ξεπεράσει ο Duran, μέχρι να φτάσει στο μεγαλείο που κατέκτησε, η ταινία του Jakubowicz αναλώνεται στο να πετάει τον ήρωά της στο ρινγκ από αγώνα σε αγώνα, κι αδιαφορεί τόσο για το ποιος ήταν ο άνθρωπος πίσω απ’ τα γάντια, που φτάνει σε σημείο να μεταχειρίζεται τον ήρωά της με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν οι ατζέντηδες και οι μανατζαραίοι: σα να ‘τανε ένα «ζώο του τσίρκου, που χρειαζόμασταν για να πουλήσουμε εισιτήρια», όπως το θέτει κι ο Robert De Niro, διατηρώντας ανέπαφο το σερί ανάξιων αναφοράς ερμηνειών του.
Ben Hur / Μπεν Χουρ *****
Σε σκηνοθεσία του Timur Bekmambetov και σενάριο των Keith R Clarke και John Ridley (απ’ το ομότιτλο βιβλίο), με τους Jack Huston, Toby Kebbell, Morgan Freeman και Nazanin Boniadi, παραγωγής 2016 και διανομή της UIP
Ιουδαίος πρίγκηπας των Ιεροσολύμων βρίσκεται μπλεγμένος σε απόπειρα δολοφονίας του Πόντιου Πιλάτου και καταλήγει στις ρωμαϊκές γαλέρες, πριν καταφέρει να αποδράσει για να πάρει εκδίκηση απ’ τον Ρωμαίο θετό του αδερφό, και να του δώσει και μια αγκαλιά.
Φαντάζομαι τον εαυτό μου, χρόνια μετά απ’ το σήμερα, να πετυχαίνω τον Timur Bekambetov σ’ ένα καταγώγιο στην Αγία Πετρούπολη, να πίνουμε βότκες και να ρουφάμε πούρα, να λέμε για το τριπάκι που ήτανε εκείνη η διπλέτα Night Watch / Day Watch που είχε κάνει νέος, πως όλα πήγαν στραβά όταν το έψησε να γίνει Αμερικάνος, τι φόλα έφαγε με το Wanted και τι trash-ίλα σέρβιρε με το Abraham Lincoln: Vampire Slayer, κι εκεί ανάμεσα στα γέλια και τα δάκρυα, να του κλείνω το μάτι και να του λέω «έλα, παραδέξου το τώρα, όλο το Ben Hur το ξαναγύρισες, μόνο και μόνο για να δεις πώς θα ‘τανε η αμαξοδρομία με ψηφιακά εφέ». Γιατί -κακά τα ψέματα- αν από ετούτο το ολότελα αχρείαστο, ανυπόφορα βαβουριάρικο και πνιγηρά πομπώδες remake βγάλεις την πραγματικά αδρεναλινική σκηνή με την οποία κορυφώνει το βασανιστικό του ταξίδι στην ταπείνωση και την επανεφεύρεση του ήρωα του τίτλου, αυτό που θα σου απομείνει είναι σα το χαρτάκι που κρατάς στα χέρια σου όταν τελειώσει το τσίζμπεργκερ που είχε μέσα: πιο σκουπίδι κι απ’ το junk που μόλις έφαγες.
Επίσης στις αίθουσες:
Trois Souvenirs de Ma Jeunesse / Τα Χρυσά μας Χρόνια
Σε σκηνοθεσία του Arnaud Desplechin και σενάριο του ιδίου και της Julie Peyr, με τους Quentin Dolmaire, Mathieu Almaric, Lou Roy-Lecollinet και Dinara Drukarova, παραγωγή του 2015 σε διανομή της Seven Films
Μεσήλιξ καθισμένος σε ανακριτικό σκαμνί του ελέγχου διαβατηρίων, αναπολεί κι απαριθμεί τα απίθανα περιστατικά της νιότης του, τα σουβενίρ της οποίας μοιάζουν στον συμπαθή καχύποπτο υπάλληλο ενδεικτικά φιγούρας τρομοκράτη.
The Violin Teacher / Όλα Όσα Μάθαμε Μαζί
Σε σκηνοθεσία του Sergio Machado και σενάριο του ιδίου και των Maria Adelaide Amaral, Marcelo Gomes και Marta Nehring (απ’ το ομότιτλο θεατρικό), με τους Lazaro Ramos, Kaique de Jesus, Sandra Corveloni κ.ά., παραγωγή του 2015 σε διανομή της Danaos Films
Φιλόδοξος βιολιστής που αποτυγχάνει στις εξετάσεις για μουράτη ορχήστρα, πέφτει σα χαμηλά και πιάνει δουλειά σε δημόσιο σχολείο, μα ξεπερνά την αποτυχία του όιταν μαθαίνει πως η μουσική εξημερώνει τα άγρια θηρία.
Kiki, el Amor se Hace / Σ’ Αγαπώ Ισπανικά
Σε σκηνοθεσία του Paco Leon και σενάριο του ιδίου και του Fernando Perez (απ’ την αυστραλιανή ταινία The Little Death), με τους Natalia de Molina, Alex Garcia και Paco Leon, παραγωγή του 2016 σε διανομή της Seven Films
Πέντε ιστορίες πέντε ζευγαριών, που ψάχνουν πέντε διαφορετικούς τρόπους να αναζωπυρώσουν τις πέντε βαλτωμένες ερωτικές τους ζωές.
