Ο Θύμιος είναι fan της Eurovision, από αυτούς που στο σπίτι τους έχουν βιντεοκασέτες από τον διαγωνισμό από τα τέλη των 80s. Επίσης έχει πολύ γερή μνήμη. Θυμάται νικητές αλλά κι «αδικημένους» από παλιότερες χρονιές κι άκυρες λεπτομέρειες από συμμετέχοντες. Ο Γρηγόρης δεν είναι fan της Eurovision, αλλά συμβαίνει να είναι αδερφός του Θύμιου. Εδώ κι αρκετά χρόνια, γύρω στα δεκαπέντε δηλαδή, before it was cool, βραδιά Eurovision στο σπίτι του Θύμιου και του Γρηγόρη σημαίνει άπειρος κόσμος -φέτος πέρασαν πάνω από 30 άτομα-, πολλές, πάρα πολλές πίτσες, ψηφοφορία κι ανακοίνωση αποτελεσμάτων πριν τα αποτελέσματα που ανακοινώνει η τηλεόραση.
Επίσης, σημαίνει στατιστικά και σύγκριση αποτελεσμάτων του κοινού του Παγκρατίου με το ευρωπαϊκό κοινό. Γιατί έχουμε και μαθηματικούς στην παρέα, κάπως πρέπει να τους αξιοποιήσουμε…
Περίπου τριάντα άτομα σε ένα σπίτι για να περάσουμε μια βραδιά Eurovision.
Με τα ψηφοδέλτια ανά χείρας…
…και τα κινητά για να πέσουν στοιχήματα.
Έτσι και φέτος το κάλεσμα για τη βραδιά Eurovision έφτασε μέσω private event στο Facebook. Μαζευτήκαμε από νωρίς, κάποιοι έχουν έρθει διαβασμένοι -δηλαδή έχουν ακούσει τα τραγούδια. Άλλοι, οι περισσότεροι εδώ που τα λέμε, δεν έχουν ιδέα γιατί έχουν έρθει. Όμως πού αλλού θα βρεις μια τόσο καλή αφορμή να φας πίτσες, να δεις φίλους και να σχολιάσεις όλες αυτές τις κουλαμάρες που βλέπεις στην οθόνη της τηλεόρασης σε μια τυπική Eurovision;
Ήδη από τη δεύτερη συμμετοχή, μια ξέπνοη μπαλάντα της Ισπανίας, ακούω παραδίπλα μου κάποιον να «ροχαλίζει», ένδειξη ότι μας πήρε ο ύπνος από την αρχή με τέτοιες μελούρες. Καθώς έχουμε στα χέρια μας τα ψηφοδέλτια, το καθένα με τις συμμετοχές των χωρών που υποδεικνύονται τόσο με τη σημαία αλλά και μια φωτογραφία των καλλιτεχνών -μιλάμε για επαγγελματική δουλειά, όχι αστεία- αρχίζουν οι πρώτες γκρίνιες…
– «Καλά έβαλες 85 στην Εσθονία;»
– «Γιατί εσύ πόσο έβαλες;»
– «7 και πολύ της ήταν»
– «Πας καλά ρε; Και μόνο για το φόρεμα έπρεπε να βάλεις 70».
Διευκρινίζω: Στα ψηφοδέλτια ψηφίζουμε με άριστα το 100 και, ναι, οι διαφορές μεταξύ μας είναι τόσο ιλιγγιώδεις. Όταν εμφανίζονται οι Δανοί α λα Βίκινγκς στη σκηνή, μια κοπέλα σχολιάζει σε μια στιγμή που ο τραγουδιστής τα ‘χωνει, καλά μη φανταστείτε τίποτα ακραίο απλώς βάζει λίγο ένταση παραπάνω εκεί που το τεχνητό χιόνι του σκάει στη μούρη, «πες τα παλικάρι μου». Ο διπλανός της την ρωτάει «μα καλά σου αρέσει αυτό;», εκείνη κολλάει μισό δευτερόλεπτο για να του απαντήσει «η αλήθεια είναι πως όχι. Τον ήθελα πιο…Βίκινγκ».
Φυσικά υπάρχει και το απαραίτητο τσιμπολόγημα.
…κι ανταλλαγή απόψεων για όσα βλέπουμε.
Ο Θοδωρής ζήλεψε τη δόξα της Φουρέιρα και ποζάρει.
Οι ατάκες πάνε και έρχονται αδιάκοπα: «Ο Σουηδός έπαθε Τίμπερλεϊκ», «Α, επιτέλους λίγο δράση» όταν κάποιος καταφέρνει να ανέβει στην σκηνή και να αρπάξει από την Βρετανή το μικρόφωνο, «Εγώ τους Ούγγρους ήρθα να ακούσω και θα φύγω». Όταν βγαίνει η Φουρέιρα στη σκηνή έρχονται από την κουζίνα κι από το μπαλκόνι, όπου είναι το καπνιστήριο, όσοι μέχρι τότε δεν είχαν ρίξει μια ματιά στην οθόνη. «Ελενάρα», «Παιδιά, θα το σηκώσουμε #diplis», «Εάν δεν βγει δεν ξαναβλέπω Eurovision», «Θα τη φάει η Bjork από τα lidl» είναι μερικά από όσα ακούστηκαν, ενώ η Φουρέιρα έκανε τη hairography της ενθουσιάζοντας τα πλήθη.
Με το τελειώνουν οι εμφανίσεις κι αρχίζει το televoting σκάνε οι 16 πίτσες, καθόλου τυχαίο το timing – όλα υπολογισμένα μέχρι τελικής λεπτομέρειας. Οι Γιουροβιοζιονολόγοι του Παγκρατίου πνίγουν την αγωνία για την τύχη της Κύπρου σε τόνους λιωμένου τυριού και μπέικον.
Ο διπλανός της την ρωτάει για τον Δανό «μα καλά σου αρέσει αυτό;», εκείνη κολλάει μισό δευτερόλεπτο για να του απαντήσει «η αλήθεια είναι πως όχι. Τον ήθελα πιο…Βίκινγκ».
Λίγο πριν αρχίσει η ανακοίνωση των επίσημων αποτελεσμάτων από την τηλεόραση ο Θύμιος ανακοινώνει τα τοπικά αποτελέσματα. Τι έβγαλε το μικρό σπίτι στο Παγκράτι; Πρώτη -εννοείται- είναι η Κύπρος, οτιδήποτε άλλο θα αποτελούσε έκπληξη ισάξια του να σκάσει στο διαμέρισμα ένας δεινόσαυρος και να ζητήσει πίτσα. Δεύτερη η Ουγγαρία γιατί είμαστε χώρα μέταλ (γέλια) και τρίτο το Ισραήλ, κάτι που θα έπρεπε να μας βάλει σε υποψίες.
Σταματήστε ό,τι κάνετε. Ήρθαν οι πίτσες.
Καταναλώθηκαν 16 πίτσες. Κάτι μου λέει ότι η Eurovision είναι απλώς δικαιολογία για να μαζευόμαστε και να τρώμε πίτσες.
Μέχρι τελευταίας στιγμής υπάρχει μια ελπίδα ότι θα το πάρει η Φουρέιρα, τελικά μας έφαγε η «διαφορετικότητα» που ξεπουλάει ακόμη και μέσω Eurovision και που στο τέλος δίνει ραντεβού στην Ιερουσαλήμ. Η διπλανή μου αναρωτιέται: «Τι Ιερουσαλήμ ρε παιδιά λέει αυτή; Το Τελ Αβίβ δεν είναι η πρωτεύουσα τους;».
Μέχρι να χωνέψουμε την πίτσα θα μας έχει λυθεί η απορία αν τελικά η Eurovision είναι ένα κιτς πανηγυράκι ή εάν έχει εξελιχθεί σε ένα κακόγουστο telemarketing συγκέντρωσης χρημάτων κι ανάδειξης πολιτικής προπαγάνδας.
Και του χρόνου.
