Τις τελευταίες εβδομάδες ακούμε και διαβάζουμε συνεχώς για τις ευπαθείς ομάδες, αυτές είναι που επηρεάζονται περισσότερο από την πανδημία του κορονοϊού. Ακούγοντας αυτές τις δυο λέξεις, το μυαλό των περισσοτέρων πάει κατευθείαν στους ηλικιωμένους.
Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όμως.
Στις ευπαθείς ομάδες συμπεριλαμβάνονται και τα άτομα που πάσχουν βαριά καρδιοπάθεια, βαριά πνευμονοπάθεια, έχουν αρρύθμιστο σακχαρώδη διαβήτη ή καρκινοπαθείς υπό ενεργό ακτινοθεραπεία ή ανοσοθεραπεία. Όλα τα παραπάνω δεν κάνουν διαχωρισμούς σε ηλικίες, μπορεί να πλήξουν και νέους ανθρώπους. Το γεγονός δε πως δεν είμαστε καθόλου σίγουροι (μάλλον το αντίθετο) πώς το Εθνικό Σύστημα Υγείας με τέτοιες ελλείψεις προσωπικού, εξοπλισμού και υποδομών θα ανταποκριθεί σε μια απότομη αύξηση του ρυθμού εξαπλωσης του ιού, μάλλον διευρύνει τον ορισμό.
Πέρα από τους τεχνικούς όρους και τις στατιστικές όμως, πώς είναι άραγε να θεωρείσαι κάποιος-α που ανήκει σε ευπαθή ομάδα και να ακούς από παντού σε ότι βρίσκεσαι η υγεία σου βρίσκεται σε κίνδυνο κι εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την συμπεριφορά που έχουν επιδέιξει μέχρι τώρα οι γύρω σου; Πώς είναι να χρειάζεσαι ιατρική βοήθεια, αλλά να φοβάσαι ότι το δικό σου θέμα θα παέι πίσω, επειδή απλά το ΕΣΥ δε θα μπορεί να ανταποκριθεί; Πώς είναι να έχεις μπει από μόνος σου σε καραντίνα, πριν αυτή γίνει πραγματικότητα για όλους μας;
Αυτές είναι οι ιστορίες τους…
Η Σίσσυ είναι 43 ετών και πάσχει από νεφροστομία (παροχέτευση με σωληνάκι στο νεφρό), ενώ χρειάζεται να κάνει άμεσα εγχείρηση. «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό το σωληνάκι, γιατί γεμίζει το νεφρό μου, αλλά τον τελευταίο ενάμιση μήνα, επειδή δεν το ανέχεται πια ο οργανισμός παθαίνω πολύ σοβαρές πυελονεφρίτιδες. Όταν ξεκίνησαν οι σκέψεις για καραντίνα βρισκόμουν στο νοσοκομείο, στο οποίο είχα εισαχθεί με οξεία πυελονεφρίτιδα. Μπήκα με 18.100 λευκά αιμοσφαίρια κι έτσι την τρίτη μέρα νοσηλείας με προγραμμάτισαν για επείγον χειρουργείο, το οποίο θα γινόταν πέντε μέρες μετά. Την 4η μέρα νοσηλείας με έβγαλαν εκτός νοσοκομείου λόγω κορονοϊού και μου είπαν πως εφόσον έπεσαν τα λευκά αιμοσφαίρια μπορώ να πάω σπίτι και να συνεχίσω μόνη μου αγωγή απ το στόμα, ενώ μου είπαν και ότι θα με καλέσουν σε περίπου 2 εβδομάδες αν όλα πάνε καλά με τον ιό. Αν με καλέσουν όμως και τα λευκά μου αιμοσφαίρια είναι ανεβασμένα, δεν θα μπορούν να με χειρουργήσουν και θα πρέπει να κάνω όλη τη νοσηλεία από την αρχή. Αυτή τη στιγμή φοβάμαι, επειδή η αντιβίωση που μου έδωσαν είναι για 12 μέρες και μετά άγνωστο τι θα γίνει. Φόβαμαι ότι αν πάθω ξανά πυελονεφρίτιδα και δεν βρω άμεσα νοσοκομείο για νοσηλεία κινδυνεύω να πάθω σηψαιμία.
Άλλη μια παράπλευρη απώλεια για την υγεία μου είναι το γεγονός πως πριν τον κορονοϊό έρχονταν νοσηλευτές κάθε μέρα να μου κάνουν την αλλαγή στο σωληνάκι, ενώ τώρα αναγκάστηκα και την κάνω μόνη μου. Επίσης τρέμω μην πάρω κάποιο μικρόβιο/ιό κι επιδεινώσει την κατάστασή. Το χειρότερο βέβαια είναι πως δεν βλέπω πια ούτε το παιδί μου».
Ο Μανώλης, κι αυτός 43, έχει σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ, ο οποίος αυτή την περίοδο είναι αρρύθμιστος. «Δεν μπορώ να πάρω άδεια παρόλο που ανήκω σε ευπαθή ομάδα, επειδή δουλεύω σε νοσοκομείο και λόγω της τεράστιας έλλειψης προσωπικού – η οποία είναι αποτέλεσμα της απαξίωσης του ΕΣΥ από τις κυβερνήσεις, ειδικά την τελευταία δεκαετία – οι άδειες στο προσωπικό δίνονται με μεγάλη φειδώ. Ωστόσο, προσωπικά περιόρισα τις μετακινήσεις μου από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε κρούσμα στην χώρα μας, φοβούμενος για την υγεία μου. Προς το παρόν η κατάστασή μου δεν έχει επηρεαστεί από τις συνθήκες που επικρατούν στα δημόσια νοσοκομεία, διότι ο θεράπων ιατρός μου είναι ιδιώτης. Αυτό το οποίο με απασχολεί περισσότερο όμως, είναι να μη νοσήσω και χρειαστώ νοσηλεία, διότι η κατάσταση στα νοσοκομεία δεν είναι και η καλύτερη. Δεν υπάρχουν τα κατάλληλα μέσα προστασίας από το προσωπικό με αποτέλεσμα να φοβάμαι ότι αν πάω στο νοσοκομείο, η έκβαση δεν θα είναι και η καλύτερη».
Η Μαρίνα είναι 45 ετών και εδώ και κάποια χρόνια δίνει μάχη με τον καρκίνο του μαστού «Παίρνω τα φάρμακά μου κανονικά και είμαι καλά. Μόλις άρχισαν τα πρώτα κρούσματα σταμάτησα να βγαίνω πολύ από το σπίτι και μπήκα εντελώς σε καραντίνα εδώ και δυο εβδομάδες, όπως όλοι. Επικοινωνώ με τον γιατρό μου για οποιοδήποτε πρόβλημα τυχόν αντιμετωπίσω και δεν χρειάζεται ευτυχώς να πάω στο νοσοκομείο. Έχω το φόβο της αρρώστιας όμως, με όλα αυτά που ακούω και βλέπω. Αλήθεια φοβάμαι».
