Billy Milligan: Ο πρώτος κατηγορούμενος που κρίθηκε αθώος λόγω πολλαπλών προσωπικοτήτων

Το 1977, ο 22χρονος τότε Billy Milligan, συνελήφθη για κλοπή, απαγωγή και βιασμό τριών γυναικών στην περιοχή της πανεπιστημιούπολης του Οχάιο. Ενώ φυλακίστηκε για τα εγκλήματά του, σύντομα ανέθεσε στους συνήγορους του πολίτη να δουλέψουν πάνω στην υπόθεσή του. Κατά τη διάρκεια μιας ψυχιατρικής αξιολόγησης, ο Milligan αποκάλυψε ότι δεν είχε διαπράξει κανένα έγκλημα – ήταν ο Ragen που είχε κλέψει τα χρήματα και ο Adalana που είχε βιάσει τις γυναίκες. Η λεπτομερής αξιολόγηση έφερε στην επιφάνεια οκτώ “εναλλακτικές προσωπικότητες” και στις 4 Δεκεμβρίου 1978, ο Milligan κρίθηκε αθώος λόγω παραφροσύνης, για εννέα ποινικά αδικήματα. Η νέα σειρά – ντοκιμαντέρ του Netflix, Monsters Inside: The 24 Faces of Billy Milligan, εξετάζει την ταραχώδη ζωή του που απασχόλησε τους ειδικούς ψυχικής υγείας αλλά και την κοινή γνώμη, όσο λίγες περιπτώσεις εγκληματιών.

Η δίκη του, ήταν η πρώτη στην οποία ένας κατηγορούμενος κρίθηκε αθώος λόγω ψυχικής ασθένειας, με βάση τη διάγνωσης της διαταραχής πολλαπλής προσωπικότητας, η οποία σήμερα ονομάζεται διασχιστική διαταραχή ταυτότητας. Σύμφωνα με τους γιατρούς του, η σοβαρή σωματική και σεξουαλική κακοποίηση που προκλήθηκε στον Billy κατά την παιδική του ηλικία από τον πατριό του Chalmer Milligan, έκανε την προσωπικότητά του να χωριστεί σε 10 (και αργότερα, έως και 24) ξεχωριστές προσωπικότητες που είχαν λίγη γνώση η μία για τις πράξεις της άλλης. Τόσο στη δίκη όσο και στα ντοκουμέντα που παρουσιάζονται στη σειρά, η μητέρα, η αδελφή και ο αδελφός του πιστοποιούν τη βάναυση και κακοποιητική φύση του πατριού του, ο οποίος πάντα αρνιόταν τις κατηγορίες εναντίον του. Ο Chalmer πέθανε το 1988, σε ηλικία 61 ετών.

Το ντοκιμαντέρ, ακολουθεί τα οκτώ πολυτάραχα χρόνια της παραμονής του Milligan σε ψυχιατρικά νοσοκομεία, που διαδέχτηκαν τη δίκη του, μέχρι τη φυγή του από το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο του Οχάιο στις 4 Ιουλίου του 1986. Με πλαστά έγγραφα στο όνομα Christopher Carr, εγκαταστάθηκε λίγο αργότερα στο Bellingham της Ουάσινγκτον. Όταν ο συγκάτοικος του Michael Madden χάθηκε τον Σεπτέμβριο του 1986, ο Milligan εγκατέλειψε την πολιτεία και αμέσως μετά συνελήφθη από την αστυνομία στη Φλόριντα. 

Αν και κανείς δεν έχει καταδικαστεί μέχρι σήμερα για την εξαφάνιση του Madden, πολλά από τα υπάρχοντά του βρέθηκαν στο διαμέρισμα του Milligan, με τον ίδιο να εξαργυρώνει τις επιταγές αναπηρίας του Madden σε κοινόχρηστο τραπεζικό λογαριασμό. Μετά τη σύλληψή του, ο Milligan οδηγήθηκε πίσω στο Οχάιο και τέθηκε ξανά υπό ψυχιατρική παρακολούθηση. Το 1988, αφού μια αξιολόγηση ενός ψυχιάτρου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν αποτελούσε κίνδυνο για την κοινωνία, αφέθηκε ελεύθερος. Μετά από αρκετά χρόνια διαμονής στο Λος Άντζελες και το Λας Βέγκας, ο Billy τελικά επέστρεψε στο Οχάιο, όπου η αδερφή του, του αγόρασε ένα τροχόσπιτο. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του ζωγραφίζοντας, μέχρι που πέθανε από καρκίνο το 2014, σε ηλικία 59 ετών.

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας, ως πρωταγωνιστής μιας υπόθεσης που παραμέρισε και αγνόησε τις ζωές των θυμάτων και επιζώντων του σε μεγάλο βαθμό. Χαρακτηριστικά, ο Daniel Keyes, συγγραφέας του βιβλίου “Flowers for Algernon”, έγραψε το 1981 ένα βιβλίο με τίτλο “The Minds of Billy Milligan” μετά από πολύωρες συνεντεύξεις με τον Billy, ενώ ο James Cameron πέρασε προσωπικό χρόνο μαζί του, με σκοπό να δημιουργήσει μία ταινία για τη ζωή του – η οποία τελικά ματαιώθηκε.

Σήμερα, η διασχιστική διαταραχή ταυτότητας εξακολουθεί να αποτελεί μία από τις πιο αμφιλεγόμενες ως προς τη διάγνωση διαταραχές. Το Νοέμβριο του 2020, το Esquire μίλησε με τη Dorothy Otnow Lewis, ψυχίατρο που ειδικεύεται στη μελέτη ατόμων με DID, η οποία κατά τη διάρκεια της καριέρας της έχει αξιολογήσει βίαιους εγκληματίες και κατά συρροή δολοφόνους, συμπεριλαμβανομένων των Ted Bundy και Arthur Shawcross. Η Dr. Lewis εξήγησε ότι ακόμη και σήμερα στα δικαστήρια, περισσότερα από 40 χρόνια μετά τη δίκη του Milligan, η επίκληση των κατηγορούμενων στη διασχιστική διαταραχή είναι συχνή και απαιτεί πολύ διασταυρωμένη διάγνωση προκειμένου να αποδειχθεί η ύπαρξή της.

«Η ύπαρξη χειρογράφων ή σχεδίων του προς αξιολόγηση ατόμου, μπορεί να αποτελέσει σημαντικό τεκμήριο για τη διάγνωση της DID», εξηγεί η ίδια. «Για παράδειγμα, δουλεύοντας με παιδιά, έχουμε εξετάσει σχολικές τους εργασίες, γράμματα και οτιδήποτε έχουν σχεδιάζει. Πολύ συχνά, σε κάποιον που πάσχει από τη διαταραχή, θα διαπιστώσετε ότι τα διάφορα χειρόγραφα διαφέρουν μεταξύ τους. Είναι σύνηθες ακόμη και τα ονόματα με τα οποία υπογράφουν να είναι διαφορετικά. Έχω δει εργασίες παιδιών στις οποίες έχουν υπογράψει με διαφορετικό όνομα».

Σε όλο το Monsters Inside: The 24 Faces of Billy Milligan, δεκάδες γιατροί εκφράζουν αντικρουόμενες απόψεις σχετικά με τη διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας ή διασχιστικής ταυτότητας. Μερικοί πιστεύουν ότι ο Milligan ήταν ένας εφευρετικός απατεώνας και άλλοι το αποτέλεσμα μιας σοβαρής κακοποιητικής συμπεριφοράς που ο ίδιος είχε υποστεί στη παιδική ηλικία. Σύμφωνα με την Dr. Lewis, ο καλύτερος τρόπος για να αποτραπούν βίαια εγκλήματα όπως εκείνα που διέπραξε ο Milligan, είναι να αποτραπεί η κακοποίηση των παιδιών και ακόμη και αν αυτή υπάρξει, να ακολουθήσει η κατάλληλη ψυχοκοινωνική και ψυχιατρική υποστήριξη των θυμάτων. «Για την διαμόρφωση του κατ’ επανάληψη επιθετικού ατόμου, συνήθως υπάρχει ιστορικό πρώιμης, συνεχιζόμενης και αφόρητης κακοποιητικής συμπεριφοράς καθώς και κάποια ιδιαιτερότητα στη δομή του εγκεφάλου του», καταλήγει.