21. Αγγλικοί υπότιτλοι σε όλες τις αθηναϊκές παραστάσεις. Τόσα θέατρα και άλλα τόσα πτυχία αγγλικών. Γιατί να μην τα βρούνε; Το θέατρο στην Ελλάδα είναι η σοβαρότερη πολιτιστική παραγωγή. Γιατί να μην μπορούν να το παρακολουθήσουν οι ξένοι χειμώνα, άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο;
22. Αντιγόνη Πάντα-Χαρβά, δημοσιογράφος. Το περιβάλλον της καθημερινότητας να προσέξουμε λίγο. Όποτε με ρωτάνε τι θα ήθελα να αλλάξω στην πόλη που ζω, ειλικρινά δεν ξέρω από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω. Ναι, δεν ακούγεται και πολύ ευοίωνο αυτό, θα μου πει κάποιος: «εδώ το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού αντιμετωπίζει πρόβλημα διαβίωσης και αντί να λύσουμε τα βασικά, θα ψάξουμε κονδύλια για να ασχοληθούμε με τα πεζοδρόμια και τα δέντρα»; Προσωπικά ανήκω στην ομάδα εκείνων που πιστεύουν ότι αν δεν φτιάξουμε το περιβάλλον της καθημερινότητάς μας, τότε όλα θα πηγαίνουν κατά διαόλου γιατί στην ουσία αυτό συνεπάγεται μία γενική απάθεια και έλλειψη παιδείας. Έχω μείνει σε διάφορες περιοχές της Αθήνας τα τελευταία 41 χρόνια. Μεγάλωσα στο Π. Ψυχικό, οχτώ ετών βόλταρα μόνη μου στα Εξάρχεια, έζησα την εφηβεία μου στην Κυψέλη, αργότερα βρέθηκα στον Βύρωνα και τα τελευταία 15 χρόνια κατοικώ στο Κ. Χαλάνδρι. Πρόλαβα την Ομόνοια με δένδρα και συντριβάνι, το γωνιακό μπεργκεράδικο της “Αβάνας” και τα μπιφτεκάκια στην πλατεία της Φιλοθέης, το καφέ “Blue Bell” στην πρώτη πλατεία Π. Ψυχικού, το black-out του ‘88 με κιθάρες και τραγούδι στη νυχτερινή, σκοτεινή αλλά τόσο χρωματιστή και ζωντανή, Φωκίωνος Νέγρη, τη φραπεδιά στα ηλιόλουστα τραπεζάκια του Λέντζου στο Παγκράτι που δεν την αλλάζαμε με τίποτα στον κόσμο, την πλατεία Κένεντι, πλατεία, το “Wendy’s” δίπλα στην εκκλησία του Χαλανδρίου και τόσα άλλα που σήμερα έχουν αντικατασταθεί από άδεια μαγαζιά ή τσιμεντένια, άψυχα οικοδομήματα.
Ναι, θα ήθελα να αλλάξω πολλά στις περιοχές της Αθήνας. Αν έπρεπε να ξεκινήσω από κάπου, αυτό θα ήταν να αφήσω νέους ανθρώπους με δημιουργικές προτάσεις και ευφάνταστη ιδεολογία να αναλάβουν τα ηνία. Η έκφραση: «πρέπει να φροντίσουμε για την ασφάλεια και το καλό των πολιτών» με τρομάζει και με κάνει να φαντάζομαι μία κοινωνία φρουροκρατούμενη, εξουσιαστική, διαχειριζόμενη μόνο από τα συμφέροντα. Από μικρή ονειρευόμουν να ζω σε μία πολυφυλετική χώρα, γεμάτη χρώματα, αρώματα και ήχους από κάθε γωνιά του πλανήτη. Με ενοχλεί όμως που αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι έρχονται εδώ από άλλες χώρες για να φτιάξουν ένα νέο σπιτικό, αντιμετωπίζουν τόσες δυσκολίες, χωρίς καμία μέριμνα από το κράτος και αναγκάζονται να ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες ή να μην αναγνωρίζονται ως Έλληνες κάτοικοι. Με ενοχλεί που ακόμα και σήμερα η λέξη “χρήμα” κρύβεται πίσω από κάθε τι που μας περιβάλλει, σε σημείο να σκεφτόμαστε ότι μεθαύριο ίσως χρειαστεί να πληρώσουμε ακόμη και για τον ήλιο που χαρίζει τη ζεστασιά του σε αυτόν τον τόπο.
Με διαολίζει που τόσα χρόνια δεν μπορεί κανένας τους να φροντίσει να κάνει πιο εύκολη τη ζωή σε ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, στους ποδηλάτες, που η Αθήνα μπουκώνει από τον κάθε τεμπέλη νεοέλληνα που δεν μπορεί να αποχωριστεί το αυτοκίνητό του για να πάει μέχρι το περίπτερο δίπλα στο σπίτι του, που δεν μάθαμε να είμαστε φιλόζωοι, να προσέχουμε και να αγαπάμε τον τόπο μας, που δεν διορθώνουμε μόνοι μας ό,τι φθείρεται ή ό,τι μας δυσκολεύει και πάντα τα ρίχνουμε σε όλους τους άλλους, που βρίζουμε αυτούς που παίρνουν τη θέση μας σε κάποια ουρά αλλά μετά από λίγο θα το κάνουμε και οι ίδιοι, που αν δεν βρούμε κάδο στα 0,3 μέτρα, θα πετάξουμε τα απορρίμματά μας στο δρόμο, που τα περισσότερα κεντρικά σημεία της πόλης μυρίζουν σαν δημόσια ουρητήρια, που τα πάρκα μας αναδιαμορφώνονται κάθε 50 χρόνια και μετά μένουν αφρόντιστα για άλλα 50, που όταν ανοίξει μία τρύπα στο δρόμο δεν θα κλείσει ποτέ και για κανένα λόγο, που μπαζώθηκαν τα ποτάμια μας για να γίνουν λεωφόροι, που στα νοσοκομεία ακόμα πρέπει να δώσεις “φακελάκια” αλλιώς, καλό σου ταξίδι, που οι δημόσιες υπηρεσίες συνεχίζουν να είναι το βασίλειο της γραφειοκρατίας και του σταρχιδισμού, που οτιδήποτε διαφορετικό αντιμετωπίζεται σαν τερατούργημα, που συνεχίζουμε να είμαστε αγενείς και φοβικοί προς οτιδήποτε ξένο, που οι οδηγοί των λεωφορείων διατηρούν το γνωστό πρόγραμμα «θα περάσω όταν μου κάνει κέφι», που ακόμα και οι σπόροι για τα φρούτα που θα θέλουμε να καλλιεργήσουμε σπίτι μας θα πρέπει να έχουν ειδική άδεια, που η λέξη “ελευθερία” σε λίγο δεν θα έχει κανένα απολύτως νόημα στη ζωή που ζούμε.
Προκαλώ τον επόμενο άνθρωπο λοιπόν που θα του ανατεθεί να κάνει κάτι γι’ αυτή την πόλη, καταρχάς να μάθει επί της ουσίας στον κόσμο τι θα πει καλλιέργεια, αγάπη, ήθος, συμπαράσταση, συμπόνοια, καθαριότητα, φροντίδα, πρώτα απ’ όλα με τη δική του στάση απέναντι στους πολίτες και κατόπιν με ειδικά προγράμματα που θα μας φέρουν όλους πιο κοντά για κάτι κοινό και που θα μας κάνουν να ξαναγνωρίσουμε τον τόπο μας και να μάθουμε να χαμογελάμε στους διπλανούς μας. Να ανθίσουν και πάλι οι γειτονιές, χωρίς φοβίες και εμπάθειες μεταξύ μας. Ίσως έτσι μάθουμε και πάλι να αγαπάμε κάτι άλλο πέρα από την πάρτη μας. Ίσως έτσι μάθουμε να αγαπάμε γενικά. Ύστερα θα έρθουν και τα υπόλοιπα.
