8. Διοργάνωση παραστάσεων όπερας στα νταμάρια της Αττικής.
9. Μετατροπή εγκαταλειμμένων σιδηροδρομικών γραμμών σε πεζοδρόμους, με παράλληλες εικαστικές ή αθλητικές εγκαταστάσεις κατά τη διαδρομή του.
Φωτογραφία: Γεράσιμος Δομένικος
10. Γιώργης Λαμπαθάκης, αρχιτέκτων-μηχανικός: Γενικά στην Αθήνα θα άλλαζα εμάς τους ίδιους.
Όταν ήμουν φοιτητής είχα λίστα από κτίρια να απαριθμήσω. Σήμερα έχω γίνει πιο ρεαλιστής. Άλλωστε με την κρίση σήμερα, αν γκρεμιστεί κάτι, θα απομείνουμε με τα μπάζα. Τουλάχιστον αν είναι να διαθέσουμε κάτι ας είναι για να μετασχηματίσουμε αυτά που μας ενοχλούν. Και δεν είναι δύσκολο να γίνει. Όρεξη για να βελτιώσουμε το περιβάλλον μας χρειάζεται, όπως και γνώση του τι κάνουμε.
Έξω από το σπίτι μου θα αφαιρούσα όλα τα αυτοκίνητα -θα τα τοποθετούσα στο μεγάλο υπόγειο πάρκινγκ της κάθε γειτονιάς- και θα τριπλασίαζα έτσι το ελεύθερο πλάτος του δρόμου. Ξαφνικά, θα υπάρχει χώρος για φαρδιά πεζοδρόμια, παρτέρια και λιγότερο στρες.
Θα άλλαζα τα συναισθήματά μας απέναντι στην πόλη. Δεν την αγαπάμε και δεν τη σεβόμαστε. Ονειρεύομαι μία ζωή μέσα στην Αθήνα, στους δρόμους της οποίας δε θα τρέχει κάποιος μόνο για φτάσει από το σημείο Α στο σημείο Β, αλλά θα τον προσελκύει να κάτσει σε κάποιο πεζούλι, στα σκαλοπάτια ενός κτιρίου να φάει το κολατσιό του στη λιακάδα, να φιληθεί ένα ζευγάρι, να πιάσει κουβέντα με έναν άλλο περαστικό. Για να συμβούν όλα αυτά πρέπει να αγαπά κάποιος την πόλη του, δηλαδή να μη την βρομίζει, να μην ξεσπά βίαια επάνω της όταν διαμαρτύρεται συλλογικά, να έχει ο καθένας το μεράκι να εμπλουτίζει υπεύθυνα τις εικόνες της όταν αποφασίζει να χτίσει κάτι καινούριο ή να επέμβει σε κάποιο παλιό κτίριο.
Θα πρέπει ασφαλώς και να σέβεται την ιστορία και την κουλτούρα της που δεν βρίσκονται μόνο στα αρχαιολογικά μνημεία ή τα θέατρα αλλά και στην κάθε παλιά επιχείρηση που ταυτίζει την ύπαρξή της με ένα συγκεκριμένο σημείο στην πόλη. Αντί να διατηρούνται τα παλιά μαγαζιά, εστιατόρια, βιοτεχνίες, μπαρ της Αθήνας, διαρκώς αλλάζουν μορφή λες και είναι καταραμένα. Φυτρώνουν παντού αισθητικά αναμασημένοι κλώνοι μαγαζιών, με αποτέλεσμα, όταν αλλάζει κάτι βιαστικά και απαίδευτα, να πλακώνει φυσικά το κιτς και όλη του η παρέα. Το κερασάκι στην τούρτα είναι οι προσόψεις όλων αυτών των μαγαζιών που αδιαφορούν για το υπόλοιπο κτίριο και το πασαλείβουν με άσχετα χρώματα, υλικά και ταμπέλες, καταλήγοντας σε μία εικόνα: τα ισόγεια να αποτελούνται από ένα συνονθύλευμα άσχετων μπαλωμάτων.
