66. Επαναφορά του ποταμού Ιλισού. Από το Χίλτον μέχρι αρχή Βουλιαγμένης, με γεφυράκι στην είσοδο του Καλλιμάρμαρου.
67. Γιώργος Γάκης, σκηνοθέτης: Περισσότερο πράσινο. Γενικά στην Αθήνα θα ήθελα να υπάρχει περισσότερο πράσινο. Με ενοχλούν, ειδικά στο κέντρο, τα τσιμεντένια κτίρια-πολυκατοικίες. Αυτά θα ήθελα να γκρεμιστούν. Σε ορισμένες περιοχές όπως η Κυψέλη μάλιστα, κάνουν την κατάσταση αφόρητη.
Έξω από το σπίτι μου θα ήθελα να ήταν πιο μεγάλα τα πεζοδρόμια για να περπατάμε με μεγαλύτερη άνεση. Επειδή κυκλοφορώ πολύ με μηχανή, αυτό που θα ήθελα να αλλάξει στους Αθηναίους, είναι η οδηγική τους συμπεριφορά.
68. Εύη Λαμπροπούλου, συγγραφέας: Θα ʽθελα να κοτσάρω και μία παραλία κάπου προς Ψυρρή. Θα άλλαζα τη μυρωδιά τζακιού και θα την αντικαθιστούσα με δροσερό αεράκι που θα έβγαινε ας πούμε από χιλιάδες aircar που θα καθιστούσαν ανούσια και τα ερκοντίσιον που χαλάνε το μικροκλίμα. Αντιθέτως, σύντομα προβλέπεται ότι θα πνιγούμε σε αναθυμιάσεις συμφερόντων πετρελαίου. Θα ʽθελα να κοτσάρω και μια παραλία κάπου προς Ψυρρή.
Ως εγωκεντρική Ελληνίδα, θα ʽθελα να γκρεμιστεί το άσχημο, δυσοίωνο, απέναντι κτίριο, που μου κόβει τη μισή θέα. Τα κάγκελα στο μετρό που δεν αφήνουν τους άστεγους να κοιμηθούν εκεί.
Στο κέντρο όπου ζω, με ενοχλεί η έλλειψη πάρκιν. Έχω φάει τέσσερα πρόστιμα σε δύο μήνες. Έχουν αγριέψει, με γράψανε και σʼ ένα στενό δίχως απαγορευτικό όπου δεν θέλει κανείς να παρκάρει διότι σπάνε τζάμια. Μαζί με το πρόστιμο βρήκα και την κλειδαριά του αυτοκινήτου παραβιασμένη. Έλεος. Και έχω και κάρτα κατοίκου.
Θα μοίραζα αντικαταθλιπτικά στο δρόμο. Τους βλέπεις καχύποπτους, χαμένους, να παραμιλάνε έξω από τα γραφεία τους στους υψηλούς ορόφους, τσιτωμένοι από την αγριότητα και τη φτώχεια. Όταν ανεβαίνω στο Βορρά, ηρεμώ. Δεν έχει τόσους άστεγους, τόση δυστυχία, δεν χρειάζεται να προσέχω την τσάντα μου. Λιγότερη βία και περισσότερη ευγένεια θα ήθελα, πράγμα αδύνατον με τη μείωση των κοινωνικών παροχών.
69. Γιώργος Μαλεκάκης, φωτογράφος: Θα άλλαζα το χώμα στην γλάστρα μου με το γιασεμί. Τώρα πλέον δεν μπορεί να αλλάξει και να γίνει κάτι άλλο, άρα απλά την αγαπάω και την δέχομαι ως έχει. Τα πεζοδρόμια όμως, εάν κάποιος ασχολιόταν κάποια στιγμή, θα ήταν ευχής έργον (όχι σαν τότε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν χειρότερα από πριν).
Θα ήθελα να “γκρεμιστεί” το έμψυχο υλικό της Βουλής που μας έφερε ως εδώ (το κτίριο είναι μια χαρά). Έξω από το σπίτι μου θα άλλαζα το χώμα στη γλάστρα μου με το γιασεμί και γενικά στους Αθηναίους την ξενομανία και την πεσμένη ψυχολογία.
Στην επόμενη σελίδα: οι άνθρωποι γύρω από την Popaganda.
