Από τους θάμνους στο Σεφφύρι πετάχχονται όδδα. Έντομα με περίεργα σχήματα στο μέγεθος μικρής χάττας τριγυρνάνε ανάμεσα στα παιθθιά που γυρίσσουν από το κασσίνο και τους φέρρουν θρόμο. Άλλα μικρότερα αλλά πιο περίεργα μπαίνουν στην πισσαρία απαιτούν να πλερωθούν τοις μετρητοίς για υπηρεσσίες που δεν δεσμεύονται να αποκαλύψουν μεν αλλά δεν είναι και μυσθιχές. Στα δέντρα κουρνιάσσουν σπάνια πτηνά. Κοιτάνε και συμφωνούνε με όλα, θιόττι όλα ισχύουν από λίγο ακόμα, και τα πιο φαρράλογα. Στην κεντρική λεωφόρο πάνω-κάτω πλούσιες Μερσεττές και γηρασμένα αλλά σχεδόν ακμαία Τοχιότα Χιάρις και Όφελ Χόρσα περνάνε σχεδόν αόρατα και πλήρως αδιάφορα. Είναι σαν η Εθνική Τράπεζα να κοιτάει ειρωνικά το κασσίνο που με την σειρά του ακούει την σιωπή των αέναων πάγων και όλο να μεγαλώνουν αενάως μεθαλασσόμενοι αλλά πάντα ίδιοι. Στο Θημαρχείον οι θαμώνες της ταβέρνας «Παρλαπάς» καταλήγουν ότι οι λύσσεις είναι χρυμμένες κοντά στην βεσσίνη και είναι έτοιμοι σχεδόν να το ανακοινώσουν στους γηραιούς του αρχηχείου και ακόμα πιο πέρα στο Διοιχυτήριο. Είναι Κυριακή και στο Σεφφύρι πετάχχονται όλα τα όδδα.
